Month: September 2021

Het kriebelt weer…

Het kriebelt en danst…. We gaan weer op pad!!

Een paar weken geleden speelden we met het idee om naar El Hierro te gaan. Zowel La Gomera, waar wij wonen, El Hierro en La Palma hebben al een aantal weken code groen als het om Covid-19 gaat. Die eilanden zijn inmiddels voor bijna 80% gevaccineerd en de besmettingen zijn op één hand te tellen.

De kleurcodes (groen, oranje, rood en bruin) zijn ruim een jaar geleden in het leven geroepen op de Canarische eilanden en worden wekelijks aangepast, afhankelijk van besmettingen. In het kort: bij code groen zijn er geen beperkingen, afgezien het feit dat je in openbare ruimtes en winkels een mondkapje moet dragen, én als je geen afstand van 1,5 meter kunt houden. Code bruin is dat je óveral je mondkapje op moet, je mag niet aan de bar staan en terrascapaciteit is 25%. Alle tussenliggende kleurcodes zijn stapjes naar meer of minder beperkingen en dat wordt per week bekeken. Eenvoudig, toch?

Enfin, we hadden een plannetje om naar El Hierro te gaan. Binnenkort gaan we, de voorbereidingen zijn in volle gang! De heer des huizes checkt de olie, heeft een nieuw oliefilter geplaatst, en was al druk bezig met meten om de dakkist op een andere plek op de Land Rover te plaatsen. Achterop leek hem een goed idee. De dakkist stond sinds onze grote reis in de gang en deed dienst als “plank” waarop de zonnebrillen en autosleutels een plekje hadden. Húp, die moesten eraf, want de dakkist gaat mee. Daar kan zóveel in!

De kist op zijn kant in de gang, aan de zijkant de stickers van landen waar we zijn geweest.

De kist is van dik hout, gemaakt door de heer des huizes en weegt best wel wat. Het is altijd even puzzelen hoe de kist zo makkelijk mogelijk op de Land Rover geplaatst kan worden met twee personen…Er plopte een briljant idee op: De heer des huizes zou de Land Rover langs de ommuurde tuin parkeren, het weggetje loopt daar schuin naar beneden en het dak van de auto en het muurtje zijn dan ongeveer even hoog. Als we samen dan de kist op het muurtje schuiven en daarna op het dak……? Het bleek een topidee!

Tatatataaaaa!!!!! Stoer hé!

Ondertussen had ik ruzie met meters klittenband. Aan de binnenkant van de ramen in de Land Rover is zacht klittenband geplakt waar horrengaas tegenaan kan. De bestaande horren, waarop de ´haakjes kant´ van het klittenband is genaaid, waren toe aan vervanging dus met nieuw gaas en klittenband wilde ik nieuwe horren maken voor deze trip. De heer des huizes had van karton malletjes gemaakt zodat het precies zou passen. Fijn! Het klittenband had echter een heel eigen wil en nam in een grote kluwe zelfs de stoffen hoes van de naaimachine mee… pfffff. Maar met een beetje geduld lukte het de boel te ontwarren en zijn we straks redelijk vlieg- en mugvrij!

Groene vingers

Bloemen of planten, het maakt het in huis een stuk gezelliger. Een grote mooie bos bloemen op tafel is toch prachtig? De laatste jaren in Nederland kocht ik het niet meer zo vaak. Zonder van het geld (en vaak een behoorlijk bedrag) wat je na een week in de vuilnisbak gooide. Maar planten, dat kan altijd. Ooit hadden we in Nederland een moestuin en haalde ik peultjes, pastinaak, kapucijners en aardappelen van het land. En peren, kílo´s peren…waar ik heel veel liters sap van maakte. Maar zo´n grote moestuin én alles waar we van droomden, was teveel van het goede. De moestuin werd van de hand gedaan. Dan maar plezier van alleen plantjes in huis.

Hier zijn er vrijwel geen tuinen zoals in Nederland, met een hekje, een bankje en kleurige bloemen in een perkje. De warmte vraagt andere bloemen en planten. Gras in de tuin zou hier al snel verschroeien en het bankje zou niet veel gebruikt worden. Veel te warm. Maar palmen, cactussen, vetplanten en bougainville’s doen het hier bijzonder goed.

Beneden in het centrum zitten twee bloemenzaken, met ieder een klein aanbod aan bloemen en planten. De ene zaak heeft wat meer groene planten en varens, de andere zaak heeft veel vetplantjes, een grote keuze uit nepbloemen en in het voorjaar heeft ze zomerbloeiers staan, iets wat in Nederland ´perkgoed´ heet. Geraniums, Lobelia´s, vlijtige liesjes… dat soort spul. Eenmaal gekocht blijven ze het hele jaar rond in leven, want wij hebben we geen last van nachtvorst ;-). Ze bloeien en groeien door, al sneuvelt er ook weleens wat tijdens de zeer hete weken in augustus en september.

Soms heeft ze iets bijzonders en dan moet je er snel bij zijn, er zijn altijd ‘kapers’ op de kust ;-). Vijf jaar geleden kocht ik een anderhalf meter hoge Stephanotis (dat formaat is al heel wat, zou je denken) die in september én in maart vol in bloei staat. Dat ruikt zo heerlijk! Inmiddels staat ie tegen de buitenmuur en groeit lekker door. In 2018 hing er opeens een grote ovale vrucht aan. Onopgemerkt gegroeid want de vrucht heeft vrijwel dezelfde vorm als de bladeren. Na een poosje heb ik de vrucht eraf geknipt en laten drogen. Tijdens het indrogen ´knapte´ de vrucht open. In het hart van de vrucht zat iets puntvormigs, donkerbruin en zo groot en dik als mijn pink. Ik kan het nog het best omschrijven als een lange, smalle dennenappel. Na een paar dagen knapten ook die ´schubben´ open en kwamen er mooie witte pluizen tevoorschijn. Elke keer als er een briesje wind was, zweefden de meest droge zaden (want dat bleken het te zijn) aan zo´n prachtige pluis weg.

Het wit van het parapluutje waar het zaadje aan zat, was oogverblindend wit!

 

Ik heb er een paar bewaard en in een potje gestopt, gehoopt dat er weer wat nieuws van zou gaan groeien. Na een jaar was er nog steeds niets te zien. Jammer. Het potje met de zaden verdween in een vergeten hoekje waar ik nog meer potjes had staan met probeerseltjes zoals sinaasappel- en appelpitjes, een paar katoenpitten, een schijfje tomaat met grond bedekt. Je weet maar nooit wat eruit komt, toch?

Tot mijn verbazing kwam er twee jaar geleden toch een klein plantje tevoorschijn. Geen idee meer wat het was, maar als het groen is en zich netjes gedraagd, mag het altijd even blijven staan en zijn best doen, vind ik. Laat maar zien wat je kan!

Eerst dacht ik aan een sinaasappelboompje, maar al snel bleek het een stephanotis zaadje te zijn die het licht gezien had. En hoe! Inmiddels groeit hij langs de tuinpoort, over de cabana heen en heeft hij het erg naar zijn zin: al tweemaal hingen er grote trossen witte bloemen rondom de tuinpoort!