Month: February 2022

Om te janken

De laatste weken hield ik het nauwlettend in de gaten of ze er alweer waren: nieuwe uien! De laatste tijd waren de uien die ik kocht zacht en zompig of er groeide al heel snel groene uitlopers aan. Dan maar even géén uit. Nieuwe uien, ik ben er fan van en ze zien er zó lekker fris uit, ik word er altijd een beetje hebberig van 😉

Ze zijn zó vers, ze hebben een bijna transparant schilletje in plaats van het bekende donkergele, droge jasje.

Met stormachtige wind uit het noorden en af en toe een regenbui doet het hier winters aan, ook als het 23 graden is. Daar past hachee bij, gemaakt van de heerlijkste uien die ik kon vinden. Gekookt aardappeltje erbij….. Om te janken zo lekker!

Baden in weelde – het resultaat

Misschien weet je het bericht nog over het bad wat ik in opdracht beschilderde? Onlangs kreeg ik het resultaat in foto´s. Maar, tijdens het proces van schilderen werd er ook nog een filmpje gemaakt door E – de man des huizes.

Het bad is geïsoleerd en staat stevig op een verhoging met een klein trapje, op het dak van hun huis aan de rand van de stad. Omgeven met groene planten is het heerlijk om daar te baden in weelde, toch?

 

Opruimen

Onvermijdelijk nu we gaan verhuizen…Opruimen. We gaan iets kleiner wonen, dus moet er hier en daar geschift worden: gaat dit mee, geven we het weg of verdwijnt het in de container. Na een aantal jaren in een groot huis zijn er best wel wat dingen die we bewaarden voor “je weet maar nooit waar het handig voor is” en “als we het weggooien zal je zien dat we het over een poosje toch nodig hebben”. Nee, het valt nog niet mee om heel resoluut door het huis te gaan.

Waar we heel resoluut in konden zijn was de tuin. Die moet leeg opgeleverd worden, net zoals we hem ruim vijf jaar geleden voor het eerst betraden. Dus gaan we aan de slag.

Zo was het. Een heerlijke plek.
De rotsen en grote stenen waarmee E de plantenbakken maakte, slepen we weer weg.
Planten worden uitgegraven en tijdelijk in potten gezet.
Bij gebrek aan een schep, werk ik met het blik van een stoffer en blik – gaat ook heel goed!
Ook in de tuin geldt: welke plant gaat mee en welke groen vriend vindt een ander plekje, bijvoorbeeld bij de buurvrouw. Uiteindelijk staan er wel 15 potten met planten!
Langzaam ziet het er steeds leger uit….
Meegenomen uit Nederland. Langzaam opgegeten door ‘iets’ uit de tuin. Ze verdwijnen nu toch echt in de container. Jammer….

In een paar avonden tijd zien we de tuin leger en leger worden. Het is een proces waar we op deze manier langzaam aan kunnen wennen. We hebben heerlijke uren in de tuin doorgebracht en zullen er met liefde aan terugdenken.

Late kerst

Het pakje liet maar op zicht wachten. Dochterlief had het in december als verrassing verstuurd. Omdat ze nog geen reactie had ontvangen van ons, vroeg ze in januari langs haar neus weg of ik nog iets leuks had ontvangen per post 😉

Nee….. maar door zo´n vraag word mijn nieuwsgierigheid getriggerd natuurlijk en moest dochterlief opbiechten dat er een pakketje van haar onderweg was. Vanaf dat moment liep ik om de dag vanuit de winkel naar het postkantoor, maar elke keer was het voor niets. Zelfs de verzendcode om online te zoeken waar het pakketje was gebleven, bood geen oplossing: het pakketje was niet meer te vinden.

Sinds de pandemie zijn de tijden tussen verzenden en ontvangen volledig ontregeld. Soms is het binnen een week al op de plaats van bestemming, soms duurt het meer dan vijf weken(!) voordat iets aankomt. En dit geldt zowel voor verzending van– als naar de Canarische eilanden.

Ook nu blijkt geduld een schone zaak want op 8 februari – hoera!! – stond het pakje opeens op het postkantoor, “slechts” 6 weken na verzenden!

Zóóó nieuwsgierig!!!
En kijk toch eens, wat een heerlijkheid….
… zelfs aan gezelligheid is gedacht!

En wij maar denken dat er een doe-het-zelf pakketje voor Tompoezen bij zat! Het water liep ons al in de mond, dat pakketje zou niet lang in de kast staan. Nee, we maakten meteen een plannetje: van ´t weekend meteen maar lekker rommelen in de keuken om heerlijke tompoezen te maken voor bij de koffie…… Hoezo we zijn zoetekauwen en lekkerbekken?!

Nou, mooi niet! Kijk nog maar eens goed naar het pakje met de zo vertrouwde kleurtjes…

Nou ja, dan maar de stroopwafels bij de koffie 😉 Ook heerlijk!

Stokvis

Voor deze stokvis hoef ik de vis niet te ontdoen van kop en ingewanden en aan stokken te drogen te hangen. Dit is een heel andere versie van de ouderwetse stokvis!

De kindjes van vrienden hadden het bij elkaar gezocht op een zonnige ochtend, vlakbij het kerkje van Virgen de Guadalupe. Het is een afgelegen plek, waar veel aanspoelt. Het heeft dagen, misschien wel weken of maanden in zee gedreven en is uiteindelijk door de golven op deze afgelegen plek op het strand gegooid. Drijfhout. Ik hou ervan. Het is vaak zijdezacht heeft door alle beweging in het water mooie grillige vormen.

Het was voor de kleine beentjes nog een heel eind lopen, en de tas was zwaar toen ze het kwamen brengen. Met een borstel heb ik het ontdaan van zand en aangekoekte rommel en heb ik het uitgezocht op grootte, lengte en vorm. Ik maakte een vis op tafel en verwisselde hier en daar nog een graat 🙂 Daarna heeft E er op mijn aanwijzingen vakkundig gaatjes in geboord en legde ik ze steeds in dezelfde volgorde weer terug. Toen kon ik gaan rijgen met een katoenen koord.

Tussen elk stuk drijfhout maakte ik op gelijke afstand (ongeveer een centimeter bóven het voorgaande stuk hout) een knoopje, zodat de stukken drijfhout op gelijke afstand van elkaar blijven. De vissenkop kreeg twee “ogen”: eentje voor het ophangkoord en eentje als echt “oog”.

Veranderingen in de lucht…!

Op het eiland merk je landinwaarts meer het verschil van de seizoenen, dan aan de kust. Het is er veel groener. Je ziet in de kleine gehuchtjes die daar liggen, veel prachtige bougainvilles in allerlei kleuren en volop citrus bomen. Het is het resultaat van koelere temperaturen in de winter, af en toe een regenbui en hee vruchtbare grond. Het groene hart van het eiland staat bekend om zijn wandelpaden. Eind vorig jaar maakten wij zelf nog een ommetje, ongeveer 7 kilometer landinwaarts. En een paar dagen daarna nóg een keer. Het heeft een reden waarom we terugkeerden naar diezelfde vallei…..

Dezelfde omgeving, maar nu na een frisse regenbui. In de verte zie je de uitloper van Tenerife….

We hebben er een prachtig huisje gezien waar we op slag verliefd op werden, aan de rand van het Parque Nacional Garajonay. Bijna 200 jaar oud met van die heel dikke muren van wel 60 cm dik, die de warmte in de zomer lang buiten houden. Met een geitenstal die jaren geleden bij het huisje is getrokken. Met kleine raampjes, die verdeeld zijn in nóg kleinere ruitjes. Met vier openslaande deuren naar een overdekt terras, wat uitkijkt op een groene vallei. Een stukje kleiner, maar precies wat bij ons past. Een lief huisje tegen een bergwand. Een huisje waar we al lang van droomden. We hielden het de afgelopen weken stil omdat we er zeker van wilden zijn dat het óns huisje zou worden. En dat is gelukt: over een paar weken krijgen we de sleutel…..!

Blij met prei

Een poosje geleden schreef ik al over (be)sparen. Het zijn vaak de kleine dingen die heel onopvallend zijn, zoals zelf yoghurt maken waar ik weleens over schreef. Zo heb ik eenzelfde bespaar´grapje´ met prei.

Elke keer als ik prei gebruik in de keuken, snij ik ca 4 cm vanaf de onderkant in één keer af. De rest gaat in het gerecht. Maar dit onderste stukje zet ik in een glas met een bodempje water. Binnen enkele dagen komen er kleine worteltjes aan de onderkant en zie je vanuit het midden de prei weer uitlopen.

1e dag, 3 dagen en een week…

Zodra de mini-preitjes ongeveer een week in het water hebben gestaan, of als er voldoende worteltjes aan zitten, gaan ze in de grond. Soms zet ik ze gewoon in een vergeten hoekje in de tuin, soms gaan ze met een aantal gezellig in een emmer of pot met tuinaarde. Het is maar net hoe op dat moment mijn pet staat 😉 Ze moeten nog goed ´aarden´ dus krijgen ze voldoende water. De grond moet een beetje vochtig blijven en niet uitdrogen, anders mislukt dit bespaar´grapje´.

De mini-preitjes zijn al echte preien geworden!

Kijk, normaal gooi je zo´n stronkje gedachteloos weg maar als je dit bespaar´grapje´ doet, heb je altijd iets achter de hand. Nee, je kan er geen preischotel van maken, maar met de uitgelopen prei kan ik wel een gerecht mooi garneren of een smaakaccent toevoegen aan een stoofschotel of soep, zonder een hele prei aan te snijden.