Month: May 2022

Relaxed

Bas is een dag eerder al vertrokken naar zijn logeeradres en twee dagen voor de reisdag hebben we alle reisdocumenten afgedrukt, inclusief de appartementjes en hotelboekingen. Noem het truttig, oubollig of suf…. Ook al zijn we geen digibeten, het werkt voor ons heel lekker als we de hele papierbende in handen hebben, in een mapje doen en bij de rugzak leggen. Dan is het afgevinkt en dat geeft rust.

Met de auto richting San Sebastián
Nog een koffie op het centrale plein voordat we naar de ferry lopen…
De ferry ligt al klaar en blijkt ca. 25% bezet….
Uitzicht op San Sebastián voordat we vertrekken.
Dit jaar is het precies 10 jaar geleden dat wij op deze plek in deze ferry, voor het eerst dit eiland zagen en op slag verliefd werden……

Op pad

En dan, als alles ‘ongeveer’ een plekje heeft gekregen in ons nieuwe huis, is de kogel door de kerk: we gaan er even tussenuit. Even ademhalen, bijkomen en opladen. En nee, dat gaat niet lukken als we thuis blijven want daar zijn nog teveel klusjes te doen. Ook leuk, maar dan blijf je bezig en dan komen we nog niet tot rust.

Veel tuinzaken schuiven we al door naar de herfst, omdat de temperaturen nu flink stijgen: 20 graden in de nacht en 25 overdag. Dan is het vragen om moeilijkheden als we nu nieuwe plantjes gaan poten, en snoeien is eigenlijk ook al niet meer gewenst.

Dat doorschuiven scheelt dan wel, maar er blijft nog genoeg over op het ‘to do’ lijstje en een ieder die weleens verhuisd is, weet wat ik bedoel. Hier en daar nog wat ophangen, snoertjes wegwerken, het buiten houtwerk in fases schuren en lakken, gordijnen zomen, het bewateringssysteem voor de tuin aanpassen…. Ik denk dat het lijstje nooit leeg raakt met een eigen huis, er is altijd wel wat.

We vinden het eigenlijk alleen maar leuk want dan wordt ons huisje steeds mooier! We wonen – zeggen we steeds tegen elkaar – in een paradijsje: in de winter is het nooit kouder dan 15 graden, we hebben mooie zomers van 25+ graden en de zee is niet ver van ons vandaan. Eigenlijk hebben we elke dag wel even een vakantiegevoel.

En toch gaan we nu op pad. We gaan naar Nederland! Familie en vrienden die we sinds 2019 niet meer gezien hebben, borrelen, bijpraten, verjaardagen inhalen en een “pasgeboren” kleinkind wat inmiddels al kan lopen eindelijk in het echt zien. Covid was een grote spelbreker, al prijzen we ons gelukkig dat de techniek zoals videobellen ons toch op een bepaalde manier dichter bij elkaar bracht.

Maar nu gaat het dus gebeuren! We reizen ‘light’ met allebei een kleine rugzak en het was niet eens heel lastig om daar alles in kwijt te kunnen. Heel netjes schreef ik vanmiddag op een vel papier dat de winkel twee weken dicht zou zijn en plakte het op de deur. Vreemd hoor, dit deden we nog niet eerder, zo lang dicht.

Bas gaat niet mee maar we hebben voor hem een prima logeeradres gevonden bij een geitenboerderij. Het ligt in een buitengebied, niet ver van de vuurtoren vandaan en met een groot gebied waar hij kan rennen en spelen.

Hij is er klaar voor!

Bas vindt alles best, als ‘ie maar gezelschap heeft en regelmatig lekker gekroeld wordt. Nou, dat zit daar wel snor, één van de honden van de geitenboer was niet meer bij hem weg te slaan, ze bléven spelen!

Onderstaand filmpje is van een paar jaar geleden maar blijft zó leuk! Onze Bas…

Geen woorden voor

Zó ontbijten…. daar zijn toch geen woorden voor?

De lekkerste koffie

Alles wordt duurder, lees ik. Ook hier merken we dat de grondstoffen duurder zijn. Buitenshuis kost een cortado (zoals op de foto) nu €1,10 en een gewone koffie met melk € 1,40. Voor beide koffietjes een prijsverhoging van € 0,30. Best flink, al blijven het voor Nederland ongekende prijzen.

Thuis bij elkaar op de koffie gaan (met een koekje erbij..) is onbekend. Je spreekt hier af op een terrasje voor koffie of een biertje en eventueel later nog een hapje. Het sociale leven is buitenshuis, thuis is vooral thuis, voor jezelf.

Een Senseo apparaat in de keuken is hier redelijk onbekend, een Nespresso is ongekende luxe en de koffiecups daarvan zijn flink aan de prijs. Zo’n ouderwets koffiezetapparaat met filters? Sporadisch. De vertrouwde percolator staat hier in vrijwel ieder huis en doet prima dienst.

Na vele pogingen weet ik inmiddels hoe je met zo´n percolator een heerlijke koffie kan maken. Alles valt of staat met goede koffie. Ik gebruik Marcilla Café. Het logo op het pak lijkt wel op het logo van Douwe Egberts, vind je niet? En ja hoor, op het pak ontdekte ik al snel dat het inderdaad gewoon dezelfde fabriek is. Het enige wat eraan ontbreekt, zijn de punten die je kunt uitknippen en sparen 🙂

Jammer

Vanmorgen las ik een artikel over een een schapenhouder in Nederland, die zijn wol aan de straatstenen niet kwijt kan. Er is geen interesse in Nederland voor in dit prachtige, pure product. Je denkt misschien bij wol aan de kriebelige zelfgebreide sokken van oma van vroeger, maar wol is veel meer dan dat! Wol is namelijk heel slijtvast. Wist je dat een wolvezel maar liefst duizenden keer gebogen kan worden zonder te breken? Dat er ook in Nederland schapen lopen waarvan de wol allang niet meer prikt en daar heel mooie kledingstukken van kunnen worden gemaakt? Dat wol heel goed gebruikt kan worden voor isolatiemateriaal in huizen? Dat wol waterafstotend én brandvertragend is?

Pre-corona werd de wol nog wel opgekocht door China lees ik tot mijn verbijstering, waar het verwerkt werd. Bedenk je eens in, naar China! En dat, terwijl dat schaapje gewoon bij jou in de buurt in een weiland staat te rommelen! Is dit echt nodig? Waarom kan dit niet in Europa verwerkt worden tot mooie en slijtvaste producten, puur natuur en uit de eigen regio.

De schapenboer in het artikel vertelt dat hij per jaar ca. 1500 kilo wol heeft, die niemand wil hebben en dat het nu al voorkomt dat wol vernietigd wordt. Hoe raar is dat!?

Vachten van de Texelaar en de Swifter zijn relatief zacht en heerlijk eenvoudig om te spinnen – en nee, spinnen is niet truttig!! Mijn spinnewiel is mee verhuisd en in het koele seizoen probeer ik altijd weer wat te spinnen. Je leert het vrij snel en is heel rustgevend en meditatief. Dat spaart weer kosten van een yoga abonnement. Spinnen met een “verse” vacht is heel goed tegen droge handen: de lanoline in de vacht is heel verzorgend voor je huid en zit gratis in de vacht. Dat scheelt weer handcrème! Als je het spinnen eenmaal in de vingers hebt, kan je je vanzelf wagen aan andere vachtjes die nog zachter zijn en waar je probleemloos een fijne trui of shawl van kan (laten) breien. En dat scheelt weer stookkosten voor aanstaande winter.

De Swifter – wolleverancier

Schilderen

Schilderen doe ik alleen als ik écht tijd heb. Zoals in de zomermaanden. Het toeristenseizoen (hoogseizoen) loopt hier van oktober tot april, daarna wordt het rustiger. Dan is het tijd om de voorraad aan te vullen en uit te breiden en ideeën uit te werken die al langer in mijn hoofd broeden.

Dan kan ik vrij schilderen, zoals dit vogeltje wat ik in 2017 maakte. Het idee zat al een poosje in mijn hoofd. En ik wilde het ergens op de muur hebben. De muren in de huizen hier zijn vrijwel altijd gestuukt en wit geschilderd. Zo saai!!

Dus ging ik met tubetjes acrylverf aan de slag boven een van de onbewerkt houten kozijnen in de gang. Het resultaat is subtiel, ca. 8 cm groot en neergestreken op het deurkozijn vlak naast de buitendeur. Hij heeft zijn oog laten vallen op een paar kleine vliegjes…

Het hele huis moest leeg en schoon toen we vertrokken, maar ik heb dit kleine grapje laten zitten….

Vitamientjes

Via Whatsapp kregen we de vraag om even te kijken in de (moes)tuin van één van de buren op de berg. En zoals goede buren dat doen, klommen wij nog een stukje hoger tegen de berg op, gewoon via de trap hoor! We staan af en toe stil om het uitzicht wat hier weer heel anders is, te bewonderen.

Vlakke grond is hier zeldzaam. Boeren bouwden daarom lang geleden met keien en rotsen terrassen tegen de bergwand aan, waardoor er een horizontaal vlak ontstond. Hierop konden ze meer en makkelijker groenten en fruit verbouwen. Al die terrassen waren verbonden met (geiten)paadjes, waarover de boeren met manden op de schouder, rug of met de ezel de oogst konden afvoeren.

Door vergrijzing, dorpen en gehuchten die leegliepen omdat de bewoners hun geluk elders zochten, zijn er veel van deze terrassen verwaarloosd. Velen staan vol gras en zijn daarmee voor menigeen een doorn in het oog. Want wat is het een prachtig gezicht als al die terrassen vol staan met aardappelen, mais of uien. Naast en voor ons huis liggen ook een aantal van deze terrassen, met oude druivenranken.

Een prachtige foto van ons dal met de terrassen.
De foto is vást vlak na de winterperiode gemaakt, dan is het door de regen zó groen!
Foto: turismo de obercervación.

De buren wonen hier alleen in het najaar. De terrassen die rondom het huis liggen, zijn beplant met laagblijvende fruitbomen, waaronder een grapefruit. Of wij ze willen plukken nu ze rijp zijn, het is jammer als niemand geniet van dit heerlijke fruit vol vitamientjes. Dat is geen straf, we genieten er met volle teugen van!