Mes: octubre 2022

Dat wist ik al…

Lezers die mij langer kennen, weten dat ik graag brei. Als kind keek ik gebiologeerd naar mijn oma, die met vlugge handen “gaatjes-kniekousen” breide en dat bijna zónder kijken kon. En dan ook nog met zóveel naalden…..

Oma breide de kniekousen vrijwel altijd met crèmekleurig garen, soms in het donkerblauw en (in mijn herinnering) altijd met hetzelfde gaatjespatroon. Aan de bovenkant vlak onder de knie zat een “muizentandje”. Een mooie afwerking waarin heel handig het elastiek geregen kon worden. Maar oh… wat knelde die rand van de kniekous na de eerste keer wassen! En dan die jeuk daarvan….!

Het ritmische getik van de naalden, de magie van de draad die veranderde in een sok, een trui of een vest, het intrigeerde me. Ik vroeg mijn oma om het me te leren. En dat deed ze. Met van die lange, ouderwetse naalden van wel 35 cm lang, die je onder je arm moest houden, iets wat mij niet goed lukte. En dan was ik ook nog eens linkshandig. Maar oma was geduldig en ik vastberaden. Ik moest en zou het leren. Want wat is nou mooier om van zo´n simpel draadje iets te maken?

Dat is ondertussen al een half mensenleven geleden en wat ben ik blij dat ik kan breien. Want wat blijkt?

Breien is gezond voor je!

Kathryn Vercillo, Masters in Psychologie en expert in therapeutische ambachten, bestudeerde wat de effecten van breien zijn op de mens. Nou… allereerst is breien, als je het een beetje onder de knie hebt, heel ontspannend, ook al vraagt het een behoorlijke dosis concentratie (“insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden, insteken omslaan, doorhalen….), Maar omdat je je dáárop concentreert, verminderd in je hoofd angst, piekeren en/of stress. En dan slaap je beter.

Ook belangrijk: door te breien zet je je handen én je hersenen aan het werk. Hierdoor train je de fijne motoriek en leren je hersenen op een verfijndere manier te werken en het verbetert de hand-oog coördinatie. Deze werkzaamheden van je hersenen lijken sommige symptomen van veroudering te vertragen. En… al breiend blijk je serotonine aan te maken, een natuurlijk antidepressivum.

En wat dacht je van het zelfvoldane gevoel als je project klaar is? Ook al heb je er hier en daar op lopen zwoegen, het onder luid gemopper uitgehaald en/of daarna een ander patroon gezocht “wat wél klopt” ;-). Het uiteindelijke resultaat van je brei-inspanning geeft je zo´n goed gevoel!

Kathryn Vercillo schreef er een boek over: Crochet Saved My Life.

Nou, dát hoef ik niet meer te lezen. Ik kende de goede eigenschappen van het breien al.

Indrukwekkend

Het is herfst. En met vlagen voelen wij dat ook hier, al gaat de temperatuur hier lang niet zover naar beneden als in Nederland. Je voelt het in de lucht, er zit “een frisje” in de wind, het voelt wat vochtiger en de bladeren van de wijnranken verkleuren van diepgroen naar geel, oranje en bruin. Veel zal hier echter groen blijven of zelfs groener worden, omdat we in de herfst meer kans op (de zo gewenste) regen hebben.

Herfst én winter is hier (in het hoger gelegen bergachtige gebied) zoiets als een koel voorjaar in Nederland: regelmatig een bui, temperaturen die ´s nachts rond de 15 graden zijn en overdag de 20 graden aantikken. Tijd om wat meer binnen door te brengen, tijd voor de boekenkast, muziek, spannende films, documentaires en mooie series. We keken bijvoorbeeld al After Life. En tevoren had ik geen idee wat ik er van moest verwachten. De hele serie heeft diepe indruk op mij gemaakt.

‘There are angels’. Een prachtig fragment van de serie ‘After life’.
Een indrukwekkende aanrader die onder je huid kruipt.

 

 

 

Het dak op

Uiteindelijk werd het droog en konden E, de mand des huizes samen met vriend D, het dak op. Er werd gezocht en gekeken en het leek erop dat een afdichtende mat niet goed was vastgemaakt aan het hout, waardoor er steeds een restje hemelwater door alles heen kon sijpelen en de druppels veroorzaakte in de kamer. Nou, dit varkentje zou worden gewassen, het werd verholpen!

Eerst moeten de verzwarende stenen er af, die de oude dakpannen op zijn plaats houden. Dat gaat stuk voor stuk. Ladder op…en ladder af….

 

Daarna een rij dakpannen om het lek te lokaliseren en te verhelpen. Ook nu is het veel ladder op en ladder af, want meer dan een paar dakpannen in je handen gaat niet. (dreigende buien aan de hemel!!)

Het bleef helaas niet droog. Nadat ze de afdichtende mat goed hadden bevestigd, begon het zachtjes te regenen. De dakpannen zouden ze morgen leggen. Het belangrijkste was, dat het lek verholpen was!

Dachten we.

´s Avonds hing er op meerdere plekken een druppel aan de balk en ontstond op de boekenkast een plasje….. Je begrijpt de frustratie van beide heren, dus de volgende dag (mét zon) haalden ze alle dakpannen van dit deel van het huis om het aan een grondige inspectie onderwerpen. En toen viel hen op dat de boeiboorden te klein en niet op de goede manier waren bevestigd en op een deel niet eens aanwezig waren. Het regenwater kon dus aan de zijkant zó het dak in en daarna via het hout naar het laagste punt zakken.

Water kruipt langzaam maar zeker naar het laagste punt, de bron moet je soms heel ergens anders zoeken.

Er wordt gemeten, gezaagd en gelakt. Het probleem is nu écht opgelost en de pannen gaan het dak weer op. Vriend D, met veel lokale-dakpannen-ervaring kijkt meteen welke pannen nog een ronde mee kunnen, of welke vervangen moeten worden. Dat is nog een heel gepuzzel. Nieuwe (fabrieksmatige) dakpannen worden “onder” gelegd en de oude handgemaakte pannen komen als dekpannen (nee, dit is geen typefout!) daar weer overheen. Zo ziet dit deel van het dak er weer oud en authentiek uit. Daarna volgen de zware stenen op de rand van dit deel van het dak, waardoor de wind er geen vat op krijgt.

Klus geklaard!

Wist je trouwens dat deze oude dakpannen vaak door de vrouwen werden gemaakt? Hun bovenbeen is de perfecte “mal” om een goede dakpan te vormen van de klei!

 

De oude handgemaakte dakpannen zijn soms zo poreus, dat ze geen dienst meer kunnen doen. 

 

De nieuwe fabrieksdakpannen liggen klaar.

Tropische storm Hermine

Het regende uiteindelijk een dikke 24 uur. Daarna werd het even droog en kon E, de man des huizes, met vriend en buurman even op het dak kijken wat de oorzaak was van de paar druppels lekkage binnen. Steeds hing er op één plek een druppel aan een balk. Op zoveel regen was dit lek “peanuts” maar een blik werpen kon geen kwaad, al was het maar om te weten wat er nodig was om te repareren.

Het was zondagochtend. Na 24 uur regen trok de lucht heel even open, voordat de wind zou aantrekken en er opnieuw zware regenbuien verwacht werden. Haast was dus geboden.

 

De mannen concludeerden dat het een klein, maar niet te onderschatten lekje onder de oude dakpannen was. Voor nu even laten zitten en als alles overgetrokken is, een dag plannen op het te repareren. We genoten even van het zicht, voor zover dat er was, maar trokken alweer snel naar binnen – de regen kondigde zich weer aan.

 

We moesten dit nog even uitzitten en hoopten op niet al teveel wind. Wind, die door de pieken, dalen en hoeken van de bergen een heel ander pad waait dan op het vlakke land. Omdat de regen van alles los spoelt, is er best een risico dat de krachtige wind zorgt voor stenen, verschuivingen en brokstukken op de weg. Dus hoppa , op de bank met thee, boeken en een boel films.

Zelfs de wind bleef mild en stak alleen op maandag even op maar had lang niet die kracht die de weermannen en – vrouwen voorspeld hadden. Althans….bij ons op het eiland. Andere eilanden kregen het er flink van langs. Tropische storm Hermine liet daar zien hoeveel kracht ze had en hoeveel regen er viel – zie het filmpje hieronder.