Author: Mirjam Polman
Giraffe
Giraffe. Een gek woord als je er lang naar kijkt, helemaal als je het opschrijft. En dat deed ik. Hoe vaker ik het schreef, hoe meer vorm het kreeg. Dagen schreef ik het en vulden de giraffen het grote witte vlak.
Op sommige plekken stonden ze dicht naast elkaar, op andere plekken juist weer achter elkaar. De woorden vormden kluitjes, grote massa’s en dunne linten. Ze bleven staan waar ik wilde en hoe ik het wilde. Er bleven ruimtes open en anderen werden weer opgevuld. Ik had het druk met deze bijzondere dieren.
Uren schreef ik. Mijn ogen, pen en hand werden één, tot er genoeg giraffen waren. Ik strekte mijn rug en knipperde met mijn ogen. Zoveel giraffen, en toch zag ik er maar één….
Hij staat nu ingelijst te wachten, totdat we een mooi plekje voor hem hebben. Getekend met extreem lange benen en nek, om zijn bijzondere uiterlijk te benadrukken. Lang, lijzig en smal moest het worden. De afmeting van deze giraffe is inclusief lijst ongeveer 200 x 50 cm. Er zitten ruim 40 werkuren in en geschreven in zwart op een witte reliëf achtergrond. Het was de eerste creatie die ik in de zomer van 2017 maakte met woorden. De rest is geschiedenis.
PostNL frustraties
Toen wij afgelopen mei (2022) naar Nederland gingen, hadden we zoals gewoonlijk allerlei plannen om een paar oer-nederlandse dingen te doen. Shoarma, filet americain en Hollandse kaas eten bijvoorbeeld. En ja, we kunnen dat afvinken. Tijdens ontbijt en lunch smulden we van zachte witte bolletjes met hagelslag en zo hier en daar een stroopwafel bij de koffie was ook niet verkeerd.
Maar, ik wilde ook graag naar de oh zo bekende lapjesmarkt in Utrecht om wat meters stof mee te nemen om kleding te maken. Het is hier al snel “van hetzelfde” qua kleding en als je een goede naaimachine hebt, is iets anders voor in de kledingkast zó gemaakt. En slagen doe je wel op de lapjesmarkt! Dus zo gezegd zo gedaan.
Boeken stonden ook op ons lijstje. Niet zoveel dachten we, maar uiteindelijk hadden we er wel een stuk of twaalf. Heerlijk om straks weer nieuw leesvoer te hebben! En zo verzamelden we nog wat andere kleine dingen bij elkaar zoals een tube voegenfris ( je kan er maar om verlegen zitten) en “kachelzwart” – kom daar maar eens om op de Canarische eilanden ;-).
Er werden zelfs ruitenwissers voor de Land Rover gescoord! In de loop van de dagen ontstond een bonte verzameling van attributen die we niet in de handbagage mee terug wilden nemen. Maar we hadden de perfecte oplossing! We vulden in de loop van de dagen elke keer een handzaam formaat doos met een inhoud van ongeveer 6 kilo, die we aan onszelf verzonden. Leuk om straks thuis te komen, wetende dat er nog iets onderweg is. Een soort voorpret maar toch anders! Dus zo geschiedde. Elk doosje woog ongeveer 6 kilo. Als afzender gebruikten we het adres van familie en vrienden. En dat bleek maar goed ook…..
Het eerste doosje was vol en brachten we naar het #postnl verzendingspunt in Muiderberg. Het had nog wel wat voeten in de aarde, want onze postcode werd niet herkend waardoor een pakketje naar Spanje verzenden opeens heel gecompliceerd werd. Onbekend adres, een postcode die niet herkend werd… maar na veel omwegen en getik op de computer, door de mevrouw van #Postnl lukte het alsnog. Fijn! Op het bonnetje staat dat het binnen 3 – 5 dagen afgeleverd wordt. Nou, die ervaring hebben we inmiddels: dat gaat nooit lukken. Soms doet een pakketje er een dag of 10 over, vaak zelfs nog langer!
Het tweede doosje vulde zich al snel (oh, pottertjes konden er nog bij, en een mooie oud Hollandse koektrommel!). We verzonden het vanuit Assen, een verzendpunt van #Postnl in een supermarkt. Ook daar bleek het een probleem om het juiste adres ingevoerd te krijgen. Ook hier bestond ons adres niet. Nou, ik dacht het wél! We woonden er immers zélf, in een lief huisje.
Omdat het zo ingewikkeld werd voor de juffrouw van #Postnl veranderen we ons huisadres ter plekke in het adres van onze winkel in de stad. Dàt zou toch geen probleem moeten zijn?! Nou, zo eenvoudig was dat weer niet want ook dit adres bleek niet in de computer te staan. Enfin, na veel vijven en zessen lukte het ook hier om het pakketje op de post te krijgen. Ik krijg een bonnetje met een verzendcode zodat ik het pakketje kan volgen.
Pakketje nummer drie ging in Eindhoven naar een #postnl punt in een Bruna winkel. Het leek voorspoedig te gaan en blij liepen we de winkel uit. Oh, wat een vooruitzicht om straks in fases allerlei aankopen in huis te hebben….!
Helaas. De werkelijkheid bleek anders.
Na een kleine maand kregen we van vrienden een vraag: hadden wij een pakketje naar hén gestuurd?? Nee. Het bleek ons eigen pakketje nummer 1, wat teruggestuurd was naar de afzender.
‘Verstuur het maar opnieuw, maar dan naar onze postbus‘ schreven we terug. Daar ontvangen we vaker pakketjes, dus met deze extra vertraging zullen we over een paar weken dit pakket wel ontvangen.
Niet lang daarna meldt de familie zich: er is een pakketje retour gekomen! Pakket nummer 2. Ook daar veranderen we het adres, de familie brengt het opnieuw naar het verzendpunt. Er een aardige #postnl medewerker die het op de juiste manier in de computer kan zetten en daarmee gaat dit pakket dus in de herkansing.
Het derde pakket volg ik vanaf dat moment nauwkeurig en dagelijks. Via de verzendcode en na heel veel vertraging staat het pakket op 11 juli (6 weken na verzending!!) bij de douane in Spanje en….wordt ook teruggestuurd. Er is een aantekening online toegevoegd: er ontbreken documenten…..
Umh…documenten?
Wat voor documenten bedoelen ze? Waar had ik die moeten toevoegen? Heb ik iets over het hoofd gezien bij #postnl? Niet opgelet? Niet goed geluisterd? Zou dat ook het probleem zijn geweest bij de andere twee pakketten? We hadden geen idee dat er documenten nodig waren toen we de pakketten afgaven en ook de medewerkers van #postnl hebben hierover niets verteld, ons nergens over geïnformeerd of gevraagd wat de inhoud van de pakketjes was – en of er dan speciale documenten voor nodig waren.
Een lang verhaal kort: #Postnl – dank je wel. De verzendkosten zijn inmiddels tot € 125,00 opgelopen en de pakketten staan nog in Nederland. Misschien niet aardig om dit over #postnl te schrijven? Nee. Maar het is toch te zot voor woorden dat ze wel mensen naar de maan kunnen sturen, maar dat een pakketje naar de Canarische Eilanden sturen een onmogelijk opgave blijkt?
En ja, als je iemand kent die bij ´tante Pos´ werkt, stuur gerust dit bericht door. Wie weet kunnen ze mij vertellen hoe dit voortaan anders kan. Maar je mag het bericht natuurlijk ook gewoon doorsturen aan iedereen die het maar lezen wil 😉 Wie weet komt het dan ooit nog eens goed met deze pakketten.
Komkommertijd
Een kilo komkommer kost op dit moment € 0,70. Koop je ze in Nederland per stuk, hier gaan ze per kilo. De komkommers zien er hier wél wat anders uit.
De Hollandse komkommer.
De Canarische Pepino.
Het is een prima vruchtgroente om zo te eten! Een paar plakjes op een boterham met kaas of als frisse toevoeging in een zomerse salade. Een boterham heel dun besmeren met Sambal Manis en dan een hele berg dunne plakjes (de kaasschaaf!) erop, is ook een heel erg lekker. Of gewoon zomaar plakjes op de borrelplank, en natuurlijk de Griekse tzatziki. Maar dan houdt het ook een beetje op…..
Om jaarrond van deze groene jongens te genieten maak ik – met deze kiloprijzen – komkommers in zoetzuur, een beproeft recept van haar. De verhouding zoet-zuur is perfect en na een week of zes smaken ze heerlijk bij nasi, op een boterhammetje met worst of als snack. Goed ingemaakt zijn ze minstens een jaar houdbaar!
Mooi zelfgemaakt labeltje erop of er aan, en straks in de winter is het opnieuw genieten!
Uitzonderlijk
Voor de derde dag op rij regen, vanmorgen zelfs met een onstuimige wind. En dat in juni! We wonen niet meer aan de kust waar bijna altijd de zon schijnt, maar hemelsbreed 6 km landinwaarts. Daar hangt vaker bewolking, maar regenbuien….die komen eigenlijk alleen in de wintermaanden voor. Het is prima voor het land en voor de opvang in de zoetwater bekkens maar ook uitzonderlijk omdat dit midden in de zomer gebeurt.
De Tuin
Nu het zomer wordt en de temperaturen stijgen, worden de klusjes in de tuin verschoven naar de vroege ochtend of de avond. Echt ingrijpende zaken schuiven we nu door naar de wintermaanden, als de dagen koeler zijn en het af en toe zal regen.
Ik inspecteer de wijnrank die met lange uitlopers nogal slungelig wordt en zichzelf daarmee beschadigd. Hij staat tegen de muur, bij het trapje wat naar ons lager gelegen stukje tuin voert. De lange slierten worden al snel een soort grijparmen: aan het eind van elke sliert groeit een dun krullerig takje waarmee in de wind naar houvast wordt gezocht. Heeft ´ie eenmaal iets vast, draait hij zich binnen een paar dagen met dat krullerige takje muurvast. Soms lijkt het erop dat de druif zelfs knoopjes kan leggen met dat dunne krullerige takje. Een slimigheidje van de natuur, want zo kan een druif veilig en windvast verder groeien. Ik knip voorzichtig die lange slierten af en los, want er groeien hier en daar wat druiven aan. Spannend of dat wat gaat worden!
We knipten weken geleden het kleine lapje land naast ons huis vanuit het midden kort, zodat we er makkelijker kunnen zitten.
Er staat een klein boompje, wat vanaf dat moment ´het licht zag´ en serieus is gaan groeien. Het is een Flamboyant die je hier veel langs de straten en in het park ziet staan, ze hebben felrode bloemen. De planten bieden door hun brede bladerdak een fijne schaduw.
Hollandse sokken
Als we op reis gaan, zorg ik (bijna) altijd dat ik iets op de breipennen heb staan. Ik vertelde al eens over mijn liefde voor wol en garen, maar ook over sokken breien en “Zen” zijn. Dus had ik tijdens onze laatste reis naar Nederland mijn kleine breipennetjes weer bij me en had ik (door wat vertraging) al een groot gedeelte van de eerste sok af.
Opruimen
Bij het opruimen van de foto´s in Nederland kwam ik deze tegen… Op weg naar de volgende visite wilden we even snel een saucijzenbroodje halen. Dus húp een bakkerij in, die bij nader inzien ook zelfgemaakt ijs verkocht, al was het daar nog een beetje te vroeg voor.
Maar wát een kleurrijk feest was het in de vitrine!
