Author: Mirjam Polman

Ik was bekend met parfum, eau de parfum en eau de toilette: drie variaties waarbij de concentratie van de geur in parfum het hoogste is en in eau de toilette het laagste. Maar ik vond hier ook ´Agua de Colonia´. Gezien de naam, zou het wel iets van “een luchtje” moeten zijn, toch?

Het wordt verkocht in (over het algemeen) grotere flessen van 750 cc die qua uiterlijk wel wat weg hebben van een fles doucheschuim. Gewoon in de supermarkt. Maar ik kon niet echt plaatsen hoe je dit geurwatertje nou gebruikte…..

Er stond van alles in de schappen, zoals het merk Nenuco, hier heel bekend. Het ruikt heerlijk maar is vooral voor baby´s en kinderen dacht ik. En wordt het dan als haarlotion gebruikt, zoals het Nederlandse merk Zwitsal? Maar waarom dan die grote flessen en zoveel andere geuren en merken zoals Rosa, Gotas Frescas of Lavendel? Dat zijn toch geen kindergeurtjes, of smeer je dat als volwassene op je haar?!

Inmiddels weet ik dat Agua de Colonia een vierde variatie is op het rijtje van parfum, eau de parfum en eau de toilette. De concentratie is nóg lager dan de eau de toilette. Agua de Colonia is (met uitzondering van Nenuco) niet speciaal voor kinderen en wordt al helemaal niet als haarlotion gebruikt! Het is een subtiel luchtje voor volwassenen, wat – door de lage concentratie – kwistig gebruikt mag worden. In een warme klimaat is het fijn om een beetje fris te blijven en dat lukt prima met zo´n grote fles in de badkamer! Je giet een flinke scheut ervan op je handen en wrijft het op je huid. ´s Morgens na het douchen, maar ook even tussendoor als het warmer wordt. Het is heerlijk verfrissend – ik wil niet meer zonder!

Hoe vaak we ook op reis gingen voor langere of kortere tijd, we waren elke keer weer blij als we de deur open deden. Op de kop af vijfeneenhalf jaar bood je ons een heerlijk onderdak en vanaf het begin voelden we ons thuis. Nu zijn alle persoonlijke dingen weg. Gaatjes zijn dichtgesmeerd en er is schoongemaakt. We lopen nog een laatste ronde. De ziel is uit het huis, het voelt niet meer ´van ons´. Het is klaar voor de volgende bewoners.

Dág huis…!

Na de verhuisweken is het vandaag redelijk stil in ons oude huisje tegen de berg. De reden is dat vrijwel alles een plekje heeft gevonden en het nu op de details aankomt. Een foto of schilderij hier en daar heeft al een plek gevonden. Buiten wordt de naam van het huis opgehangen en een plekje voor het ´klingelbelletje´ gezocht. Niet dat daar nou zoveel gebruik van wordt gemaakt, maar het staat zo leuk!

Er kwam een miezerige regenbui over, toen alles net weer opgeruimd was. Heerlijk. Met een mok verse koffie keek ik naar buiten. Er trok een miezerige regenbui over. Windstil en dan zo´n zacht regenbuitje, prima voor de natuur! Na vijf jaar bijna geen serieuze regenbuien is het heerlijk om te zien dat de natuur zich hersteld en alles frisgroen wordt. Ik geniet van de stilte die zo´n milde regenbui laat vallen en als het langzaam weer droog wordt, hoor ik de merels uit volle borst zingen.

Het gezang van een merel vind ik één van de mooiste vogelgeluiden. Vroeg in de ochtend, als het nog stil is en de dag nog moet beginnen, of juist bij het vallen van de avond waarbij de merel de avondrust lijkt in te luiden met zijn prachtige gezang. Zelfs in een stadspark wordt het dan stiller en hoor je merel extra goed, vlak voor het echt donker wordt. Flarden van herinneringen doemen dan op. Momenten waarop ik zelf in alle vroegte op pad moest en waarbij het geluid van de merel mij vergezelde. Of als kind, al op bed en buiten in de schemer de merel nog horen zingen…..

Hier rond ons huis zien we deze zwartgeklede zanger met fel oranje snavel nog volop, maar in Nederland schijnt hij steeds minder vaak voor te komen. Jammer. Daarom is 2022 uitgekozen tot het jaar van de Merel. En is er zelfs een speciale sticker van gemaakt!

We hadden een regenachtige dag vandaag. We begrijpen dat het seizoen waarin normaal gesproken regen valt, bijna twee maanden later is begonnen is dit jaar. Over het algemeen regent het regelmatig in de bergen tussen oktober en april. De eerste regen viel dit seizoen echter pas eind november (de eerste keer dat wij bij ons huis gingen kijken, notabene!) en nu, eind april hebben we nóg regelmatig een “regenachtige dag” in de bergen. Het regenseizoen is dit jaar dus een beetje opgeschoven.

Dat “regenachtige” is overigens heel betrekkelijk want als we richting de kust rijden – slechts 8 kilometer verder is de lucht strakblauw en genieten we van het bekende Canarische weer. Dat is het leuke van een eiland zoals dit: je kan de vier seizoenen op één dag tegenkomen.

We genieten gek genoeg ook van de regenachtige dagen want alles wordt zo mooi groen! Kijk maar:

We zijn er bijna. Afgelopen week heeft E, de man deze huizes, de wasmachine verhuisd. Het ene huis uit was nog niet zo´n probleem, daar was alles gelijkvloers en vrijwel meteen bij de auto. Nu moest het zware gevaarte 100 traptreden omhoog.

Het pad loopt wat gekronkeld naar boven en ook niet alle traptreden zijn gelijk qua grootte en diepte. Best nog een uitdaging maar de oplossing was een steekkarretje en de hulp van een vriend, waardoor deze laatste en zware meters makkelijker gingen. Vandaag is de aansluiting gemaakt en hebben we samen de wasmachine op zijn plaats gezet. Nu hoef ik niet meer te plannen om (in het andere huis) even snel een wasje te draaien, hoera!!

Op de dagen dat we vrij zijn, probeer ik de tuin wat te fatsoeneren. De vorige eigenaren woonden hier 3-4 keer per jaar een maand en snoeiden dan alleen hetgeen in de weg hing of te groot werd. Het ontbrak soms aan goed snoeien om de vorm erin te houden of het verwijderen van wilde opslag (van die lange scheuten onderaan de boom die een eigen leven gaan leiden en veel energie vragen). Op dit moment groeit alles als kool, met temperaturen tussen de 18 en 24 graden en soms een zacht regentje. Je kan bijna alles horen groeien!

Ik ben begonnen met het pad wat naar het huis leidt, er staat daar een grote bougainvillea. Schutbladeren in mooi rozerood en wel vier meter hoog en minstens zoveel meter in doorsnee. De binnenkant van deze grote jongen blijkt te bestaan uit kaal hout, soms zelfs dood. Alleen aan de buitenkant zit groen en kleur. Hier gaan we als eerste mee beginnen.

Ik knip eerst lange dunne takken weg, vol met kleine stekels, om beeld te krijgen wat er aan takken en dikke stammen door elkaar loopt. Het is een wirwar en regelmatig zit ik met mijn shirt, broek of haren vast in de takken. Na een dag knippen, kijken en nog meer knippen is er maar een deel weg en heb ik al een hele zak snoeiafval.

Ik knip nóg een dag en begin ook te zagen aan alle dikkere takken. Er zitten zelfs takken om elkaar heen gewrongen en ik zien dat heel lang geleden iemand de Bougainvillea in het gareel heeft willen houden met dik ijzerdraad. Er volgt nóg een dag. Deze keer is het meer zagen dan knippen.

Aan het einde van de derde dag is er maar weinig over van de wilde Bougainvillea. Gelukkig is het een sterke plant. En nu hij zo gekortwiekt is, kan ik hem netjes bijhouden door hem regelmatig te ´knijpen´ waardoor hij niet van die lange uitlopers krijgt, maar een mooie compacte vorm houdt.

Terwijl wij het huisraad de trappen op dragen (en slepen) naar ons huisje tegen de berg, komt iemand diezelfde trap af. Een verweerd, zongebruind gezicht onder een vaal petje. Hij heeft een aantal tassen en rubberen emmers bij zich, maar is het trappen lopen duidelijk meer gewend dan wij dat nog zijn. We groeten en stellen ons voor want we hebben begrepen dat vreemden hier vrijwel nooit lopen. Dus als je iemand tegenkomt, is het bijna altijd één van de andere bewoners die in dit kleine gehuchtje tegen de berg woont. Het is Salvador. Wij zeggen netjes in ons beste Spaans “aangenaam kennis met u te maken meneer Salvador”., waar hij een beetje om moet grinniken.

En dan volgt er altijd een praatje. Zo gaat dat. Geen haast, maar even tijd voor de ander. Meneer Salvador is al even gepensioneerd en woon nog een paar huisjes hoger dan dat van ons, samen met zijn vrouw. Omdat zij ziek is, wonen ze voor een poosje in de stad, zo kan ze makkelijker naar de dokter en verpleging, verteld hij. Hij zet zijn tassen en emmers neer en praat verder. Hij heeft geoogst van zijn landje rondom het huis; alle emmers en tassen zitten vol Nisperos. Kleine gele- en abrikooskleurige vruchten die op dit moment rijp zijn. Als ze geplukt zijn, zegt hij, moeten ze snel verwerkt worden in jam, saus of zó uit de hand gegeten. De nispero is in Nederland niet zo bekend. De vrucht heeft een dun schilletje en het vruchtvlees is heel sappig. Een nispero smaakt lichtzuur tot zoet, en doet enigszins denken aan abrikoos of perzik. Perfect voor jam, of als moes in een smoothy! Als nisperos geoogst zijn, moet je snel handelen want de geur van het rijpe fruit is zwaar en doordringend en hoe langer je wacht, hoe onaangenamer die geur wordt.

Salvador houdt een tas naar voren. Of ik ook wat wil. Ik pak er een paar uit en bedank hem. ´Nee…´zegt hij, ´niet een paar. Hier, deze hele tas is voor jou.´ en duwt de tas in mijn handen.

Al die trappen op- en af. Daar kunnen we wel wat extra vitamientjes bij gebruiken…

Verderop, meer richting zee en ´bewoonde wereld´ zijn twee enorme bassins met een stuwwand, waarin al het regenwater uit de omringende bergen wordt opgevangen. Wij wonen vrij dicht bij het eerste, kleinere bassin van zoetwater. Tot voor kort (een paar jaar geleden) ging dat water na eenvoudige zuivering zó de leidingen in van het kleine gehuchtje waar we nu wonen. Dit kleine gehuchtje stond bekend om het heerlijkste water van het eiland!

De moderne tijd gebiedt dat dit niet zomaar meer kan. Al het water wordt nu gezuiverd met chloride. In ons vorige huis rook het leidingwater écht niet fijn en smaakte het nóg slechter. Wij begrepen dat, hoe verder van de bron hoe slechter het water. (Misschien wordt er verder van de bron iets meer toegevoegd om het water “schoon” te houden?) Het is niet te drinken. Daarom haalde E, de man des huizes altijd eens in de paar weken een groot aantal 8-liter petflessen met drinkbaar water. Het is niet anders, maar het zat mij niet lekker. Water halen in pét flessen….! Wat een vervuiling al dat plastic! Ik heb weleens uitgerekend dat dat minimaal 120 plastic flessen per jaar zijn die je zomaar weggooit. Ik vulde elke lege fles daarna wel met keukenafval om iets te compenseren, maar het blijft een enorme berg afval.

We hadden het daarom weleens over een filter kopen wat ingebouwd kon worden in een kastje onder het aanrecht waardoor het water weer drinkbaar zou zijn. Het bleef echter bij praten, tot het moment dat we ons huisje tegen de berg kochten. Het ligt 100 traptreden hoog, en om dan steeds weer met die zware flessen te sjouwen…..

De aankoop online was snel en makkelijk en het apparaatje werd na enkele dagen met de post gebracht. Het past probleemloos op de kraan. Niets ingebouwd onder een keukenkastje. Het verwisselbare filter gaat 600 liter mee en via het digitale schermpje kan je precies zien hoeveel liter drinkwater je al hebt gebruikt. Met een kleine draai aan de knop kan je wisselen tussen gefilterd- en ongefilterd water. Nooit meer water dragen. Wat een lekker idee!