Zij van dat Eiland

Zó ontbijten…. daar zijn toch geen woorden voor?

Alles wordt duurder, lees ik. Ook hier merken we dat de grondstoffen duurder zijn. Buitenshuis kost een cortado (zoals op de foto) nu €1,10 en een gewone koffie met melk € 1,40. Voor beide koffietjes een prijsverhoging van € 0,30. Best flink, al blijven het voor Nederland ongekende prijzen.

Thuis bij elkaar op de koffie gaan (met een koekje erbij..) is onbekend. Je spreekt hier af op een terrasje voor koffie of een biertje en eventueel later nog een hapje. Het sociale leven is buitenshuis, thuis is vooral thuis, voor jezelf.

Een Senseo apparaat in de keuken is hier redelijk onbekend, een Nespresso is ongekende luxe en de koffiecups daarvan zijn flink aan de prijs. Zo’n ouderwets koffiezetapparaat met filters? Sporadisch. De vertrouwde percolator staat hier in vrijwel ieder huis en doet prima dienst.

Na vele pogingen weet ik inmiddels hoe je met zo´n percolator een heerlijke koffie kan maken. Alles valt of staat met goede koffie. Ik gebruik Marcilla Café. Het logo op het pak lijkt wel op het logo van Douwe Egberts, vind je niet? En ja hoor, op het pak ontdekte ik al snel dat het inderdaad gewoon dezelfde fabriek is. Het enige wat eraan ontbreekt, zijn de punten die je kunt uitknippen en sparen 🙂

Vanmorgen las ik een artikel over een een schapenhouder in Nederland, die zijn wol aan de straatstenen niet kwijt kan. Er is geen interesse in Nederland voor in dit prachtige, pure product. Je denkt misschien bij wol aan de kriebelige zelfgebreide sokken van oma van vroeger, maar wol is veel meer dan dat! Wol is namelijk heel slijtvast. Wist je dat een wolvezel maar liefst duizenden keer gebogen kan worden zonder te breken? Dat er ook in Nederland schapen lopen waarvan de wol allang niet meer prikt en daar heel mooie kledingstukken van kunnen worden gemaakt? Dat wol heel goed gebruikt kan worden voor isolatiemateriaal in huizen? Dat wol waterafstotend én brandvertragend is?

Pre-corona werd de wol nog wel opgekocht door China lees ik tot mijn verbijstering, waar het verwerkt werd. Bedenk je eens in, naar China! En dat, terwijl dat schaapje gewoon bij jou in de buurt in een weiland staat te rommelen! Is dit echt nodig? Waarom kan dit niet in Europa verwerkt worden tot mooie en slijtvaste producten, puur natuur en uit de eigen regio.

De schapenboer in het artikel vertelt dat hij per jaar ca. 1500 kilo wol heeft, die niemand wil hebben en dat het nu al voorkomt dat wol vernietigd wordt. Hoe raar is dat!?

Vachten van de Texelaar en de Swifter zijn relatief zacht en heerlijk eenvoudig om te spinnen – en nee, spinnen is niet truttig!! Mijn spinnewiel is mee verhuisd en in het koele seizoen probeer ik altijd weer wat te spinnen. Je leert het vrij snel en is heel rustgevend en meditatief. Dat spaart weer kosten van een yoga abonnement. Spinnen met een “verse” vacht is heel goed tegen droge handen: de lanoline in de vacht is heel verzorgend voor je huid en zit gratis in de vacht. Dat scheelt weer handcrème! Als je het spinnen eenmaal in de vingers hebt, kan je je vanzelf wagen aan andere vachtjes die nog zachter zijn en waar je probleemloos een fijne trui of shawl van kan (laten) breien. En dat scheelt weer stookkosten voor aanstaande winter.

Schilderen doe ik alleen als ik écht tijd heb. Zoals in de zomermaanden. Het toeristenseizoen (hoogseizoen) loopt hier van oktober tot april, daarna wordt het rustiger. Dan is het tijd om de voorraad aan te vullen en uit te breiden en ideeën uit te werken die al langer in mijn hoofd broeden.

Dan kan ik vrij schilderen, zoals dit vogeltje wat ik in 2017 maakte. Het idee zat al een poosje in mijn hoofd. En ik wilde het ergens op de muur hebben. De muren in de huizen hier zijn vrijwel altijd gestuukt en wit geschilderd. Zo saai!!

Dus ging ik met tubetjes acrylverf aan de slag boven een van de onbewerkt houten kozijnen in de gang. Het resultaat is subtiel, ca. 8 cm groot en neergestreken op het deurkozijn vlak naast de buitendeur. Hij heeft zijn oog laten vallen op een paar kleine vliegjes…

Het hele huis moest leeg en schoon toen we vertrokken, maar ik heb dit kleine grapje laten zitten….

Via Whatsapp kregen we de vraag om even te kijken in de (moes)tuin van één van de buren op de berg. En zoals goede buren dat doen, klommen wij nog een stukje hoger tegen de berg op, gewoon via de trap hoor! We staan af en toe stil om het uitzicht wat hier weer heel anders is, te bewonderen.

Vlakke grond is hier zeldzaam. Boeren bouwden daarom lang geleden met keien en rotsen terrassen tegen de bergwand aan, waardoor er een horizontaal vlak ontstond. Hierop konden ze meer en makkelijker groenten en fruit verbouwen. Al die terrassen waren verbonden met (geiten)paadjes, waarover de boeren met manden op de schouder, rug of met de ezel de oogst konden afvoeren.

Door vergrijzing, dorpen en gehuchten die leegliepen omdat de bewoners hun geluk elders zochten, zijn er veel van deze terrassen verwaarloosd. Velen staan vol gras en zijn daarmee voor menigeen een doorn in het oog. Want wat is het een prachtig gezicht als al die terrassen vol staan met aardappelen, mais of uien. Naast en voor ons huis liggen ook een aantal van deze terrassen, met oude druivenranken.

De buren wonen hier alleen in het najaar. De terrassen die rondom het huis liggen, zijn beplant met laagblijvende fruitbomen, waaronder een grapefruit. Of wij ze willen plukken nu ze rijp zijn, het is jammer als niemand geniet van dit heerlijke fruit vol vitamientjes. Dat is geen straf, we genieten er met volle teugen van!

Ik was bekend met parfum, eau de parfum en eau de toilette: drie variaties waarbij de concentratie van de geur in parfum het hoogste is en in eau de toilette het laagste. Maar ik vond hier ook ´Agua de Colonia´. Gezien de naam, zou het wel iets van “een luchtje” moeten zijn, toch?

Het wordt verkocht in (over het algemeen) grotere flessen van 750 cc die qua uiterlijk wel wat weg hebben van een fles doucheschuim. Gewoon in de supermarkt. Maar ik kon niet echt plaatsen hoe je dit geurwatertje nou gebruikte…..

Er stond van alles in de schappen, zoals het merk Nenuco, hier heel bekend. Het ruikt heerlijk maar is vooral voor baby´s en kinderen dacht ik. En wordt het dan als haarlotion gebruikt, zoals het Nederlandse merk Zwitsal? Maar waarom dan die grote flessen en zoveel andere geuren en merken zoals Rosa, Gotas Frescas of Lavendel? Dat zijn toch geen kindergeurtjes, of smeer je dat als volwassene op je haar?!

Inmiddels weet ik dat Agua de Colonia een vierde variatie is op het rijtje van parfum, eau de parfum en eau de toilette. De concentratie is nóg lager dan de eau de toilette. Agua de Colonia is (met uitzondering van Nenuco) niet speciaal voor kinderen en wordt al helemaal niet als haarlotion gebruikt! Het is een subtiel luchtje voor volwassenen, wat – door de lage concentratie – kwistig gebruikt mag worden. In een warme klimaat is het fijn om een beetje fris te blijven en dat lukt prima met zo´n grote fles in de badkamer! Je giet een flinke scheut ervan op je handen en wrijft het op je huid. ´s Morgens na het douchen, maar ook even tussendoor als het warmer wordt. Het is heerlijk verfrissend – ik wil niet meer zonder!

Hoe vaak we ook op reis gingen voor langere of kortere tijd, we waren elke keer weer blij als we de deur open deden. Op de kop af vijfeneenhalf jaar bood je ons een heerlijk onderdak en vanaf het begin voelden we ons thuis. Nu zijn alle persoonlijke dingen weg. Gaatjes zijn dichtgesmeerd en er is schoongemaakt. We lopen nog een laatste ronde. De ziel is uit het huis, het voelt niet meer ´van ons´. Het is klaar voor de volgende bewoners.

Dág huis…!