Zij van dat Eiland

Over het wel en wee op een eiland in de Atlantische Oceaan

Dág!

Hoe vaak we ook op reis gingen voor langere of kortere tijd, we waren elke keer weer blij als we de deur open deden. Op de kop af vijfeneenhalf jaar bood je ons een heerlijk onderdak en vanaf het begin voelden we ons thuis. Nu zijn alle persoonlijke dingen weg. Gaatjes zijn dichtgesmeerd en er is schoongemaakt. We lopen nog een laatste ronde. De ziel is uit het huis, het voelt niet meer ´van ons´. Het is klaar voor de volgende bewoners.

Dág huis…!

Stilte

Na de verhuisweken is het vandaag redelijk stil in ons oude huisje tegen de berg. De reden is dat vrijwel alles een plekje heeft gevonden en het nu op de details aankomt. Een foto of schilderij hier en daar heeft al een plek gevonden. Buiten wordt de naam van het huis opgehangen en een plekje voor het ´klingelbelletje´ gezocht. Niet dat daar nou zoveel gebruik van wordt gemaakt, maar het staat zo leuk!

Er kwam een miezerige regenbui over, toen alles net weer opgeruimd was. Heerlijk. Met een mok verse koffie keek ik naar buiten. Er trok een miezerige regenbui over. Windstil en dan zo´n zacht regenbuitje, prima voor de natuur! Na vijf jaar bijna geen serieuze regenbuien is het heerlijk om te zien dat de natuur zich hersteld en alles frisgroen wordt. Ik geniet van de stilte die zo´n milde regenbui laat vallen en als het langzaam weer droog wordt, hoor ik de merels uit volle borst zingen.

Het gezang van een merel vind ik één van de mooiste vogelgeluiden. Vroeg in de ochtend, als het nog stil is en de dag nog moet beginnen, of juist bij het vallen van de avond waarbij de merel de avondrust lijkt in te luiden met zijn prachtige gezang. Zelfs in een stadspark wordt het dan stiller en hoor je merel extra goed, vlak voor het echt donker wordt. Flarden van herinneringen doemen dan op. Momenten waarop ik zelf in alle vroegte op pad moest en waarbij het geluid van de merel mij vergezelde. Of als kind, al op bed en buiten in de schemer de merel nog horen zingen…..

Hier rond ons huis zien we deze zwartgeklede zanger met fel oranje snavel nog volop, maar in Nederland schijnt hij steeds minder vaak voor te komen. Jammer. Daarom is 2022 uitgekozen tot het jaar van de Merel. En is er zelfs een speciale sticker van gemaakt!

Regen

We hadden een regenachtige dag vandaag. We begrijpen dat het seizoen waarin normaal gesproken regen valt, bijna twee maanden later is begonnen is dit jaar. Over het algemeen regent het regelmatig in de bergen tussen oktober en april. De eerste regen viel dit seizoen echter pas eind november (de eerste keer dat wij bij ons huis gingen kijken, notabene!) en nu, eind april hebben we nóg regelmatig een “regenachtige dag” in de bergen. Het regenseizoen is dit jaar dus een beetje opgeschoven.

Dat “regenachtige” is overigens heel betrekkelijk want als we richting de kust rijden – slechts 8 kilometer verder is de lucht strakblauw en genieten we van het bekende Canarische weer. Dat is het leuke van een eiland zoals dit: je kan de vier seizoenen op één dag tegenkomen.

We genieten gek genoeg ook van de regenachtige dagen want alles wordt zo mooi groen! Kijk maar:

De laatste meters

We zijn er bijna. Afgelopen week heeft E, de man deze huizes, de wasmachine verhuisd. Het ene huis uit was nog niet zo´n probleem, daar was alles gelijkvloers en vrijwel meteen bij de auto. Nu moest het zware gevaarte 100 traptreden omhoog.

Het pad loopt wat gekronkeld naar boven en ook niet alle traptreden zijn gelijk qua grootte en diepte. Best nog een uitdaging maar de oplossing was een steekkarretje en de hulp van een vriend, waardoor deze laatste en zware meters makkelijker gingen. Vandaag is de aansluiting gemaakt en hebben we samen de wasmachine op zijn plaats gezet. Nu hoef ik niet meer te plannen om (in het andere huis) even snel een wasje te draaien, hoera!!

Op de dagen dat we vrij zijn, probeer ik de tuin wat te fatsoeneren. De vorige eigenaren woonden hier 3-4 keer per jaar een maand en snoeiden dan alleen hetgeen in de weg hing of te groot werd. Het ontbrak soms aan goed snoeien om de vorm erin te houden of het verwijderen van wilde opslag (van die lange scheuten onderaan de boom die een eigen leven gaan leiden en veel energie vragen). Op dit moment groeit alles als kool, met temperaturen tussen de 18 en 24 graden en soms een zacht regentje. Je kan bijna alles horen groeien!

Ik ben begonnen met het pad wat naar het huis leidt, er staat daar een grote bougainvillea. Schutbladeren in mooi rozerood en wel vier meter hoog en minstens zoveel meter in doorsnee. De binnenkant van deze grote jongen blijkt te bestaan uit kaal hout, soms zelfs dood. Alleen aan de buitenkant zit groen en kleur. Hier gaan we als eerste mee beginnen.

Hij hangt zelfs over de trap naar de schuur..
Met enorme stekels van soms wel 3-4 cm lang, zijn dikke handschoenen echt fijn, het scheelt een boel schrammen!

Ik knip eerst lange dunne takken weg, vol met kleine stekels, om beeld te krijgen wat er aan takken en dikke stammen door elkaar loopt. Het is een wirwar en regelmatig zit ik met mijn shirt, broek of haren vast in de takken. Na een dag knippen, kijken en nog meer knippen is er maar een deel weg en heb ik al een hele zak snoeiafval.

Ik knip nóg een dag en begin ook te zagen aan alle dikkere takken. Er zitten zelfs takken om elkaar heen gewrongen en ik zien dat heel lang geleden iemand de Bougainvillea in het gareel heeft willen houden met dik ijzerdraad. Er volgt nóg een dag. Deze keer is het meer zagen dan knippen.

Er lijkt geen einde aan te komen… Ik zaag van het dikkere snoeiafval meteen maar hout voor de kachel 😉

Aan het einde van de derde dag is er maar weinig over van de wilde Bougainvillea. Gelukkig is het een sterke plant. En nu hij zo gekortwiekt is, kan ik hem netjes bijhouden door hem regelmatig te ´knijpen´ waardoor hij niet van die lange uitlopers krijgt, maar een mooie compacte vorm houdt.

Hier moet de kruin er nog uit maar we hebben al veel meer ruimte op het pad!

Buren

Terwijl wij het huisraad de trappen op dragen (en slepen) naar ons huisje tegen de berg, komt iemand diezelfde trap af. Een verweerd, zongebruind gezicht onder een vaal petje. Hij heeft een aantal tassen en rubberen emmers bij zich, maar is het trappen lopen duidelijk meer gewend dan wij dat nog zijn. We groeten en stellen ons voor want we hebben begrepen dat vreemden hier vrijwel nooit lopen. Dus als je iemand tegenkomt, is het bijna altijd één van de andere bewoners die in dit kleine gehuchtje tegen de berg woont. Het is Salvador. Wij zeggen netjes in ons beste Spaans “aangenaam kennis met u te maken meneer Salvador”., waar hij een beetje om moet grinniken.

En dan volgt er altijd een praatje. Zo gaat dat. Geen haast, maar even tijd voor de ander. Meneer Salvador is al even gepensioneerd en woon nog een paar huisjes hoger dan dat van ons, samen met zijn vrouw. Omdat zij ziek is, wonen ze voor een poosje in de stad, zo kan ze makkelijker naar de dokter en verpleging, verteld hij. Hij zet zijn tassen en emmers neer en praat verder. Hij heeft geoogst van zijn landje rondom het huis; alle emmers en tassen zitten vol Nisperos. Kleine gele- en abrikooskleurige vruchten die op dit moment rijp zijn. Als ze geplukt zijn, zegt hij, moeten ze snel verwerkt worden in jam, saus of zó uit de hand gegeten. De nispero is in Nederland niet zo bekend. De vrucht heeft een dun schilletje en het vruchtvlees is heel sappig. Een nispero smaakt lichtzuur tot zoet, en doet enigszins denken aan abrikoos of perzik. Perfect voor jam, of als moes in een smoothy! Als nisperos geoogst zijn, moet je snel handelen want de geur van het rijpe fruit is zwaar en doordringend en hoe langer je wacht, hoe onaangenamer die geur wordt.

Salvador houdt een tas naar voren. Of ik ook wat wil. Ik pak er een paar uit en bedank hem. ´Nee…´zegt hij, ´niet een paar. Hier, deze hele tas is voor jou.´ en duwt de tas in mijn handen.

Al die trappen op- en af. Daar kunnen we wel wat extra vitamientjes bij gebruiken…

Water dragen

Verderop, meer richting zee en ´bewoonde wereld´ zijn twee enorme bassins met een stuwwand, waarin al het regenwater uit de omringende bergen wordt opgevangen. Wij wonen vrij dicht bij het eerste, kleinere bassin van zoetwater. Tot voor kort (een paar jaar geleden) ging dat water na eenvoudige zuivering zó de leidingen in van het kleine gehuchtje waar we nu wonen. Dit kleine gehuchtje stond bekend om het heerlijkste water van het eiland!

De moderne tijd gebiedt dat dit niet zomaar meer kan. Al het water wordt nu gezuiverd met chloride. In ons vorige huis rook het leidingwater écht niet fijn en smaakte het nóg slechter. Wij begrepen dat, hoe verder van de bron hoe slechter het water. (Misschien wordt er verder van de bron iets meer toegevoegd om het water “schoon” te houden?) Het is niet te drinken. Daarom haalde E, de man des huizes altijd eens in de paar weken een groot aantal 8-liter petflessen met drinkbaar water. Het is niet anders, maar het zat mij niet lekker. Water halen in pét flessen….! Wat een vervuiling al dat plastic! Ik heb weleens uitgerekend dat dat minimaal 120 plastic flessen per jaar zijn die je zomaar weggooit. Ik vulde elke lege fles daarna wel met keukenafval om iets te compenseren, maar het blijft een enorme berg afval.

We hadden het daarom weleens over een filter kopen wat ingebouwd kon worden in een kastje onder het aanrecht waardoor het water weer drinkbaar zou zijn. Het bleef echter bij praten, tot het moment dat we ons huisje tegen de berg kochten. Het ligt 100 traptreden hoog, en om dan steeds weer met die zware flessen te sjouwen…..

De aankoop online was snel en makkelijk en het apparaatje werd na enkele dagen met de post gebracht. Het past probleemloos op de kraan. Niets ingebouwd onder een keukenkastje. Het verwisselbare filter gaat 600 liter mee en via het digitale schermpje kan je precies zien hoeveel liter drinkwater je al hebt gebruikt. Met een kleine draai aan de knop kan je wisselen tussen gefilterd- en ongefilterd water. Nooit meer water dragen. Wat een lekker idee!

Pasen

Nog even en het is Pasen, wat hier een volle week in beslag neemt. In Nederland is het een (lang) weekend met op tweede paasdag naar buiten of naar de meubelboulevard 😉 maar in Spanje is het een volle week Pasen. Veel overheidsinstellingen zijn de hele week gesloten en familie en vrienden zoeken elkaar op. Niet om eieren te zoeken of te verven, zoals in Nederland veel gedaan wordt, maar om gezamenlijk te eten, te drinken en in de kerk de nodige religieuze tradities te vieren.

Paaseieren, kuikentjes en chocolade paashazen zijn hier onbekend. Toch kon ik het niet laten om de etalage van de winkel een beetje in paassfeer te brengen…

Terwijl we spullen van het ene huis naar het andere huis brengen, spreken we de kippen/eierboer en zijn vrouw. Ze hebben een stukje land van buurman Ramon, waar ze kippen op houden. Ze komen elke avond even de kippen voeren, dan mogen ze los op het landje wat naast ons huis ligt. Het scharrelt dan zó gezellig rond! Als we restjes groenten over hebben, hang ik het in een zakje aan het hek. Weggooien is zonde, de dames vinden het een lekker hapje. We hebben regelmatig kleine korte gesprekjes over en weer als we elkaar zien. Over het weer, de kippen of over het kleine zwarte hondje wat de fantastische naam Obama heeft….

En elke keer, zo tegen het eind van het gesprek komt de vraag of we niet een zakje bij ons hebben of, bij gebrek daaraan, onze handen op willen houden want ze heeft kakelverse eitjes voor ons. Ook nu weer, maar onze handen zijn niet voldoende. “Ga maar even een schaaltje halen, liefje.”

Met een dozijn eitjes loop ik weer naar huis. En kijk eens wat een mooie (paas)pasteltintjes ertussen zitten!

Is het mintgroen of lichtblauw?