Bij de voorpret om naar El Hierro te gaan, hadden zowel de heer des huizes als ik een wensenlijstje. Dingen die we wilden zien of doen. Naar de zeebaden gaan, de vuurtoren of een stukje door het redelijk vlakke hoogland rijden. Ook dát konden we afvinken – zie de video hieronder. Door je oogharen doet het denken aan een Engels landschap.

Bij deze beelden heb je niet echt het idee dat je op een vulkanisch eiland rijdt, toch?

Wat ook op het lijstje stond, was een nacht doorbrengen op de enige camping van het eiland, Hoya del Morcillo. Tevoren moet je je aanmelden bij de overheid om je te registreren en een kleine bijdrage (nog geen 5 euro) te betalen. Ter plekke is geen controle. Waarom dan toch registreren en betalen, zou je denken. Dat is makkelijk uit te leggen. Er valt maar weinig regen op de Canarische eilanden. Als het regent, is het in de periode november – maart. In de overige maanden is de dag- en nachttemperatuur hoog, dus droogt de boel aardig uit, met het risico op brand. In dát geval weet de overheid wat/wie zich op het terrein bevindt.

Elk eiland heeft in de zomermaanden weken waarin het risico op bosbrand erg hoog is, en sluit dan sommige recreatiegebieden ter voorzorg af. Met de hoge temperaturen van voorgaande weken, was op de social media en websites van de overheid code rood afgegeven. “Riesgo de incendios” zoals dat in goed Spaans heet. Men sluit dan ook soms wegen af uit voorzorg. Wij vonden het beter om niet te overnachten, maar een kijkje nemen kon wel. Het ligt afgelegen en is géén camping zoals in Frankrijk waarbij je een receptie, zwembad en vertier hebt. Het is een groot bosrijk gebied (wél met electra en prachtig sanitair) waarbij je vooral van de stilte en prachtige sterrennachten geniet. Want, er is geen verlichting aangelegd. Je staat tussen en onder enorm grote dennenbomen en de stilte overvalt je. Overal liggen grote dennenappels. Dus, een tas en rapen, want ze zijn zó mooi om straks in de winter als decoratie te gebruiken in de winkel! En ondertussen begint het zachtjes te regenen. Goed voor het eiland zullen we maar zeggen.

Met een grote tas vól dennenappels rijden we daarna naar La Restinga, het meest zuidelijke plaatsje op El Hierro. Vooral bekend en geliefd bij duikers omdat daar het zeeleven bijzonder is. Tien jaar geleden (in november 2011) was het er stil, omdat niet lang daarvoor vulkaanuitbarstingen in zee, en rondom La Restinga veel aardbevingen waren. We waren toen vrijwel de enige duikers en hebben veel mooi onderwaterleven gezien. Na tien jaar én in de zomer, ziet het er heel anders uit.