Tag: Natuur

Tropische storm Hermine

Het regende uiteindelijk een dikke 24 uur. Daarna werd het even droog en kon E, de man des huizes, met vriend en buurman even op het dak kijken wat de oorzaak was van de paar druppels lekkage binnen. Steeds hing er op één plek een druppel aan een balk. Op zoveel regen was dit lek “peanuts” maar een blik werpen kon geen kwaad, al was het maar om te weten wat er nodig was om te repareren.

Het was zondagochtend. Na 24 uur regen trok de lucht heel even open, voordat de wind zou aantrekken en er opnieuw zware regenbuien verwacht werden. Haast was dus geboden.

 

De mannen concludeerden dat het een klein, maar niet te onderschatten lekje onder de oude dakpannen was. Voor nu even laten zitten en als alles overgetrokken is, een dag plannen op het te repareren. We genoten even van het zicht, voor zover dat er was, maar trokken alweer snel naar binnen – de regen kondigde zich weer aan.

 

We moesten dit nog even uitzitten en hoopten op niet al teveel wind. Wind, die door de pieken, dalen en hoeken van de bergen een heel ander pad waait dan op het vlakke land. Omdat de regen van alles los spoelt, is er best een risico dat de krachtige wind zorgt voor stenen, verschuivingen en brokstukken op de weg. Dus hoppa , op de bank met thee, boeken en een boel films.

Zelfs de wind bleef mild en stak alleen op maandag even op maar had lang niet die kracht die de weermannen en – vrouwen voorspeld hadden. Althans….bij ons op het eiland. Andere eilanden kregen het er flink van langs. Tropische storm Hermine liet daar zien hoeveel kracht ze had en hoeveel regen er viel – zie het filmpje hieronder.

 

 

Het lange weekend – update

Omdat het gisteren in de late avond nog niet waaide of regende, hielden we de deur van slaapkamer naar veranda open, de temperaturen zijn nog prima ´s nachts is het 20 graden. Pas tegen 06:00 uur werden de spetters een heuse regenbui, maar de wind bleef uit. Lekker nog even omdraaien en genieten in de vroege ochtend, het blijft tegenwoordig tot 07:45 uur nog donker. Echt lang uitslapen wordt het ook weer niet: E – de heer des huizes loopt om 08:30 uur uit voorzorg toch nog een rondje om het huis, terwijl ik met Bas een rondje ga lopen. Het regent continue, net iets méér dan een miezerbui en het is 24 graden. “Groeizaam weer, lekker voor de plantjes” zou je normaal gesproken zeggen.

We ontbijten buiten onder de veranda – want de temperatuur is prima, lezen de digitale kranten en zien aan de overkant een steeds veranderend beeld: dan is de bergwand compleet zichtbaar, het andere moment zijn de pieken in dikke wolken gehuld en het volgende moment is vrijwel alles verdwenen in een grijze regenbui. Zo´n bergwand is een fascinerend beeld wat nooit verveelt. De geiten en schapen van de buurman, die er normaal gesproken lopen blijven vandaag ook binnen, ze drentelen rond in de kraal.

Bron: Ayuntamiento San Sebastián

Met het verstrijken van de uren wordt regen steeds wat nadrukkelijker. In de middag, zo rond een uur of twee, lees ik de eerste berichten dat er op verschillende eilanden de eerste wegen versperd zijn door verschoven aarde of brokstukken. Niet ver van ons wordt een sluipweggetje wat door het ravijn (barranco) loopt naar een ander dorp, afgesloten. Dit ravijn loop vanaf de bergen (waar wij wonen) naar zee. Het is uitgegraven, verstevigd met hoge stenen wanden en wordt gebruikt om overtollig regenwater wat uit de bergen komt, te kanaliseren richting zee. Halverwege zijn drie enorme stuwwanden geplaatst om reserves op te bouwen gedurende de winter. Ook na de stuwwanden wordt al het overtollige regenwater via stroompjes en kanaaltjes naar deze barranco geleid om wateroverlast zoveel mogelijk te beperken. Het laatste stuk van de barranco, vlak bij de stad en de zee, is in de zomer een leeg en droog kanaal waar veel mensen wandelen en hun hond uitlaten. Nu wordt alle toegang hiertoe afgesloten, omdat men morgen nog veel hemelwater verwacht wat ná de stuwwallen allemaal hier doorheen gaat naar zee.

De tropische storm Hermine schuift langzaam onze richting op en veroorzaakt als voorbode veel regen.
Op het moment van schrijven regent het al 16 uur aan één stuk door……

bron: windy.com

 

Een onverwacht lang weekend

Tot vanmorgen, vrijdag, leek het nog een gewoon weekend te worden wat voor ons lag. Nog een halve dag werken en dan lekker weekend! Er stond visite in de agenda en voor de rest lekker rommelen in en om het huis. Er hing wel iets in de lucht en vanmorgen werd dat officieel bekend gemaakt met berichtgevingen van de lokale en regionale overheid: Er is een storm op komst. En niet zo´n beetje ook!

 

Er zijn vanmorgen vier “Alertas Máxima” uitgegeven door de regionale overheid, die vannacht om 00:00 in gaan en tot maandag 23:59 van kracht blijven. Ook hier werkt men met code geel, oranje en rood, maar dit was meer dan dat. Deze “Alertas” waren “Máxima”. Vier officiële berichten: de eerste is om aan te geven dat er een maximaal alarm wordt afgegeven met betrekking tot het weer, daarna volgen de specificaties: drie “Alertas” voor regen, harde wind en onweer. Niet veel later kwam er ook nog een “Alerta” met betrekking tot de kans op hagel.

Het zijn officiële berichten die digitaal gepubliceerd worden op overheidswebsites en online kranten en direct doorgestuurd worden in WhatsApp groepen. Iedereen stuurt het wel weer naar iemand door want een gewaarschuwd mens telt voor twee! Al snel na dit nieuws volgen berichten in kranten en nieuwssites over het afgelasten van sportevenementen, markten of feestelijkheden. Zelfs de scholen zijn maandag gesloten.

Crystal Reports ActiveX Designer – GomeraVerde

De puttenzuiger verscheen vanmiddag in de stad om alles te controleren en online werd het bericht gepubliceerd dat de brandweer, lokale politie en vrijwilligers in de hoogste staat van paraatheid worden gebracht, welke telefoonnummers je kan bellen en wat je moet doen bij wateroverlast of als de stroom uitvalt. Wij lopen de winkel na, halen de koelkast leeg en trekken de stekkers uit stopcontacten. Morgen blijft de winkel dicht. De straat náást de winkel loop schuin af naar beneden. Met een beetje geluk blijft wateroverlast op de werkvloer ons bespaard. E, de man des huizes heeft vandaag een boeiboord (ook wel boeideel of windveer) gemaakt aan de westkant van het huis: alsof hij wist dat er regen zou komen…..

Op weg naar huis slaan we nog wat extra eten in en tanken we de auto vol. Thuis vul ik extra flessen met drinkwater en zet ik buiten emmers met “grijs” water klaar. We lopen rond het huis, schuiven de rieten stoelen bij elkaar onder de olijf en halen de kussens van de buitenbank naar binnen. Meer dan dit kunnen we niet doen. We hebben een lang weekend! Maar met een goed gevulde voorraadkast, een kamer vol met boeken, gedownloade films en genoeg creative spullen komen we dat wel door!

Een tripje over zee

Deze zomer kreeg ik de vraag om een workshop te geven op een klein resort op een bijzondere locatie: je kan het alleen bereiken per boot. Er gaat geen weg naar toe, je kan het niet bereiken met de auto of een busje. Er is wel een smal pad wat je te voet kunt volgen maar dan ben je al gauw een uurtje of 4 onderweg, terwijl het bootje er slechts een kwartiertje over doet.

Vervoer van- en naar dit resort gaat dus per boot. Vanaf het strand zien we dit bootje regelmatig de haven uitvaren. Nog maar nét de haven uit, gaat het gas er altijd flink op en horen we het imposante geluid van de motoren.

Afgelopen maand was een workshop “kaarten maken met aquarel” ingepland en stapte ik tegen het middaguur het bootje op voor een kort tochtje over zee – zie filmpje!

 

Zoals je kan zien, ging het gas er ook nu flink op!

 

De plek waar ik de workshop zou geven. Niet verkeerd, toch? Een licht briesje, gefilterd zonlicht en het geruis van de zee op de achtergrond….

 

De groep van die middag, geconcentreerd aan het werk!

De groep van jongens en meiden was enthousiast en had er zin in! Na een geslaagde middag (en mooie resultaten) liep ik de steiger op naar het bootje, vergezeld door een aantal van hen, inmiddels omgekleed in zwemkleding. Er verzamelden zich meer jongens en meisjes. Het bleek een traditie te zijn om, als het bootje aan het eind van de dag weer terug gaat, je uit te zwaaien. Zo leuk!

Als het bootje van de kant is en vaart maakt, borrelt en bruist het water. Het is de grootste lol om daar al joelend en zwaaiend in te springen.

Ik zwaai nog een keer en draai mij om. Haren in de wind, op weg naar huis.

 

 

 

 

Variaties op een citroen

Omdat de citroenboom maar blijft geven, ben ik de laatste weken regelmatig in de weer met deze vitaminebommetjes. Ze zijn op zoveel verschillende manieren te gebruiken én te bewaren! Dus, daar gaan we nog een keertje. Deze keer ga ik citroenen (limónes) konfijten.

Konfijten van fruit is een oude en beproefde conserveringsmethode waarbij je het fruit inlegt in suiker. Het resultaat zijn zoete gedroogde schijfjes, blokjes of reepjes fruit. Vroegâh kon je rond kerst kleine potjes met oranjesnippers of sinaasappelschil kopen bij de grootgrutter. Of van die glazen potjes met groene, rode en soms gele balletjes: kersen, die in het Frans bigarreaux worden genoemd. Tijdens het konfijten wordt bij deze kersen extra kleurstof toegevoegd.

Gekonfijt fruit was de ideale manier om ook in de winter te genieten van een zomers smaakje, de kerststol, tulband en oliebollen werden er lekker mee op smaak gebracht. Je hebt alleen water en een flinke hoeveelheid suiker nodig. Iets waar de gezondheidspolitie zijn bezwaren over zal hebben.

En dat laatste kan mij nou even niets schelen. Ik pluk dus op een zonnige namiddag weer een mandje vol citroenen en ik snij ze in plakjes van ongeveer een halve centimeter dik, het is in totaal 450 gram. Daarna kook ik ze zachtjes gedurende 20 minuten en giet ze af. Dat doe ik drie keer met dezelfde plakjes. Dit is nodig om de schil beetgaar te krijgen maar ook om de schil minder bitter te maken. Ik laat ze even afkoelen en uitlekken in een vergiet.

Ondertussen maak ik een siroop van suiker en water (2x het gewicht van het fruit, dus 900 gr/ml). Hier leg ik de schijfjes in en breng het opnieuw zachtjes aan de kook. Na 20 minuten doe ik een deksel op de pan, draai ik het gas uit en laat het zoete goedje een paar uur staan. Daarna gaat het opnieuw in het vergiet om een beetje uit te lekken.  Als ze plakkerig voelen (na een uurtje of twee) strooi ik er een klein beetje gewone suiker over.

Nu komt het er op aan: de citroenschijfjes moeten goed gedroogd worden. Met een beetje wind, een dagtemperatuur van 30 graden en in de nacht niet lager dan 25 graden lijkt me dat geen probleem. Ik weet dat men hier op het eiland zelfgemaakte droogkasten heeft om grotere hoeveelheden fruit te drogen maar de herbruikbare groentezakjes die hier in de supermarkt en bij de groentewinkel te koop zijn, lijken mij op dit moment voldoende om het eens uit te proberen. Als het voor herhaling vatbaar is, kan ik altijd in de winter vragen aan E, de man des huizes om een mooie droogkast te maken.

Ik rijg met een katoenen draad lijntjes in de herbruikbare groentezakjes, vul deze met de schijfjes suikercitroen en rijg dan op het aanrecht tussen de schijfjes nog een draadje katoen zodat elk schijfje een eigen vakje heeft. Beter kan ik het niet uitleggen, de foto hieronder zal het duidelijker maken:

Ik hang ze aan een oude waslijn onder het afdak, de wind en de temperatuur moet de rest doen. Naast deze gekonfijte versie van de citroen hang ik ook 450 gram ongesuikerde schijfjes citroen op. Dat lijkt me in de winter lekker in de thee, zo´n gedroogd schijfje. Of in een stoofpotje….. Alhoewel, daar heb ik ook een grote pot ingelegde citroenen van vorig jaar voor. Ik gebruik het niet vaak maar het is een bijzondere smaakmaker en in het zout blijft citroen heel lang goed.

Citroenen ingelegd in zout, uit de Mediterrane keuken.

Na een paar dagen en af en toe checken kan ik twee glazen potten vullen met schijfjes gekonfijte citroen. Ik doe er een schepje poedersuiker bij en schud het geheel, waardoor de citroenen een mooi wittig laagje hebben. De gedroogde citroenen gaan zonder verdere behandeling in een glazen pot en alles wordt netjes opgeruimd in de voorraadkast, voorzien van een strookje afplakband met daarop de datum en de bewerking. Wat ben ik blij met de lege jampotjes die onlangs gebracht werden!

Een deel van de gedroogde schijfjes citroen zonder suiker….

 

…. en een deel van de eerste gekonfijte citroen.

De suikersiroop die overgebleven is breng ik aan de kook en giet ik in een beugelflesje – want niets wordt zomaar weggegooid! Een klein laagje siroop in een glas, koud water er op en om het af te maken een vers geknipt blaadje munt er in. De lekkerste limonade ooit… en het is allemaal zó leuk om te doen!

 

Het buitenleven

Gordijnen open op zondagochtend. Het zicht is adembenemend….

Oh wacht, ik zal de foto groter maken, zodat je kan zien wat ik zag!

Kijk: in het midden van foto in de verte, zie je licht grijsblauw. Het is de laaghangende bewolking boven zee.
Daarachter zie je in de eerste zonnestralen, de contouren van ons buureiland. Met zo´n mooie belofte in de ochtend gaan we lekker vroeg werken in de tuin!

Stevige schoenen aan want niet overal is de bodem egaal en er liggen weleens wat stekels, van de Bougainville bijvoorbeeld, die je niet in je voeten wilt hebben. En dat vierkante ding aan de rechterkant? Een restant van de vloermatten uit ons sport-ruimte: de ideale beschermingsmat voor je knieën!

Aan de linkerkant op de foto staan de wijnstokken van de oude buurman. Ze hangen vol met dieppaarse druiventrossen. De vulkanische grond is vruchtbaar, dat is wel duidelijk! We verwijderen op veel plekken met de hand het gras. Het laat vrij makkelijk los omdat het al erg ingedroogd is. Daardoor blijven veel wortels helaas zitten en zullen we het in fases steeds verder weg moeten halen.

Maar met het weghalen zien we tot onze verrassing ook, dat er veel meer andere planten staan. Ze zijn een stuk kleiner gebleven omdat het gras zo overheersend was. We ontdekken een roodbloeiende hibiscus en heel veel verschillende geraniums. Die doen het hier blijkbaar goed en ik maak meteen een aantal stekken – plaats genoeg in de tuin en het scheelt plantjes aankopen. We scheuren het citroengras in kleine (vernieuwende) stukken en zetten het op een andere plek. Citroengras heet hier Caña Santa en men gebruikt het hier zowel medicinaal, als thee en voor in de keuken. Dat komt later wel, nu eerst moet dat gras weg. De sinaasappelboom en de olijf ontdoen we van het verstikkende gras en brengen het 100 traptreden lager, naar de straat waar de containers staan.

En dan…. Na gedane arbeid is het goed rusten. Op een opgeruimd stukje land wat íets lager ligt dan het huis, wat nét iets eerder schaduw heeft. Als we daar zitten kijken naar hetzelfde landschap als waar ik mijn blog mee begon, alleen met een ander licht.

Het verveeld nooit…..

 

 

De jongens

De tuin heeft zijn eigen bewoners. Wij wennen aan hen en zij wennen aan ons. Langzaam aan schieten ze niet meer weg onder stenen en tussen de planten als ze ons in de gaten hebben. We leggen af en toe een paar snippertjes kaas op een steen en dan zie je dit (zie filmpje hieronder)…..