Naar de haven, de overtocht naar het grote buureiland, de bustocht naar het vliegveld….alles ging heel voorspoedig. Het is ook wel heel lekker om alleen met een rugzak te reizen! Met vertraging – wat weer een beetje ingehaald werd door wind in de rug – kwamen we midden in de nacht aan in een koud Nederland. Het hotel was dicht in de buurt, dus lekker snel onderuit na een relaxte reisdag.
Voorpret: we hadden een heel lijstje in ons hoofd gemaakt wat we wilden eten en dat was best al een heel lijstje geworden. Nee, we missen niets op het eiland maar een lekker broodje filet americain of ossenworst kent men niet en alleen al eraan denken, deed ons watertanden. Dus húp, op pad om die broodjes te scoren! Dan konden we dat alvast afstrepen 😉
We hadden drie dagen een huisje op een park in het Amsterdamse bos geboekt, waar we ´s middags terecht konden. Een vriendelijke vrouw begroette ons bij de receptie en vertelde ons waar onze hut was. Ze bedoelde vast huisje, dacht ik nog naïef. Daarna volgde de sleutel, én twee douchemuntjes. Twee douchemuntjes…?
Het is geen groot park en al snel stonden we voor het geboekte huisje, wat dus écht een soort hut bleek. Een trekkershut met een smalle houten vlonder er voor (het “terras”), binnen stond een eethoekje (een klein houten tafeltje met twee klapstoeltjes) en twee smalle bedden, aan elke kant van de lange wand één. Geen toilet, geen douche – daar waren de muntjes voor. We kregen er bijna de slappe lach van maar dit was ons iets te spartaans. Leuk en ludiek voor fietsers of wandelaars op doorreis, maar niet voor ons.
Terug naar de mevrouw van de receptie. Ze kreeg de vraag voor een upgrade wel vaker van mensen die via internet een huisje boekten, het was geen probleem. Tien minuten later stonden we voor een ander huisje met een klein keukentje, aparte slaapkamer én een fijne badkamer. Hier houden we het wel drie nachten uit!
