Zij van dat Eiland
Over het wel en wee op een eiland in de Atlantische Oceaan
Vreemde snuiter
Dagelijks maken we een rondje door de tuin:
Even kijken hoe de kleine stekjes van de geraniums het doen. We hebben nu geraniums met knalrode, zachtroze, oranjeroze en fuchsiakleurige bloemen. Ze doen het allemaal goed. De twee basilicum planten staan in bloei: onopvallende bleekroze bloemetjes maar ze worden druk bezocht door de bijen. De omgewaaide en daarna tot 30 cm teruggesnoeide Lantana is al weer bijna een meter hoog en heeft weer volop oranje bloemen, ook hier vliegen bijen en dikke hommels af en aan. ´s Avonds laat en ´s nachts wordt deze plant bezocht door de kolibrievlinder en andere nachtelijke vliegers.
Op het stukje land wat een stukje lager naast ons huis ligt, pronkt de olijfboom met minuscuul kleine bloemetjes. De aardbeien zijn goed aangeslagen in het mengsel van aarde en paardenmest: elke dag hebben we verse aardbeien! Van de nog kleine sinaasappelboom plukte ik de afgelopen weken elke dag twee sinaasappels, nog warm van de middagzon. Verser en lekkerder kan niet! Nu de vruchten er af zijn, gaat hij in rust en kunnen over een paar weken de binnenste takken weghalen. Het zijn wilde takken met stekels en vreemd gevormd blad. De dit jaar aangeplante grapefruit is al minstens 30 cm gegroeid en ook de Flamboyant, die ons over een paar jaar schaduw moet bieden, heeft een flinke groeispurt gemaakt. Wat een weelde en wat een rijkdom, toch?
Dan valt mijn oog op een vreemde krul aan de rand van het blad van de Tamarillo. Ik buig, draai het blad voorzichtig een stukje om en zie een enorme rups:
Hij hangt hier op zijn kop. Met grote happen vreet hij aan het blad!
De rups in volle glorie, meer dan 10 centimeter lang.
Een wel heel grappig knalgeel staartje….
Dit is de rups van de doodshoofdvlinder. Een nachtvlinder die we eerder dit jaar al in de tuin gespot hadden. Hij is knalgroen met blauwige strepen en donkere stippen. Als waarschuwing maakt hij klakkende geluiden met zijn kaken. Kaken waar je voor op moet passen want de rups kan – in tegenstelling tot de vlinder – venijnig bijten.
Deze rups is écht een rupsje-nooit-genoeg: in één nacht kan hij een struik volledig kaal vreten. Ik knip voorzichtig het blad van de plant en met blad en al zoek ik een andere plek voor hem in de tuin. Ergens waar veel onkruid en Oost- Indische kers groeit en waar hij heerlijk ongestoord kan eten en een plek kan vinden om te verpoppen.
Gezichtsbedrog
Dit is niet een zonsopgang op een bewolkte herfstdag, maar de volle maan die net over de berg komt…
Je kon er bijna een boek bij lezen!
Het pakketjes verhaal – PostNL
Vaste lezers weten het vast nog wel, in mei gingen we na meer dan twee jaar, weer eens naar Nederland. Als je het bent vergeten of nieuw bent, hier kan je er alles van lezen. We gingen voor twee weken en zoals bijna iedereen die in het buitenland woont, kochten ook wij een aantal van die “speciale Hollandse” dingen om mee te nemen naar huis. Stroopwafels, Pottertjes, Kerrie en drop. Maar ook een aantal onderdelen voor de Land Rover die hier vrijwel niet te verkrijgen zijn en natuurlijk ging ik naar de lapjesmarkt en had een flink aantal meters stof ingeslagen om daar lekkere broeken en zomerse jurkjes van te maken.
En zoals bijna iedereen ook wel weet, was het natuurlijk veel te veel om gewoon mee te nemen op de terugreis. We reisden “light” met alleen een rugzakje, om de lange wachttijden te vermijden op de luchthavens. Maar, ook daarvoor hadden we een slimme oplossing: we maakten gedurende ons verblijf pakketjes, die we onszelf toestuurden. Leuk oms straks thuis uit te kijken naar de aan onszelf gestuurde pakjes. Na de voorpret van op reis gaan, hadden we straks ook nog napret: de pakjes die zouden aankomen. Nou, zo makkelijk we het bedachten, bleek het niet in werkelijkheid. Over de grote frustratie en de weinig behulpzame #PostNL kan je alles hier lezen.
Ik kan inmiddels vertellen dat er één pakket goed is aangekomen, nadat het dus eerst weer terug in Nederland was. Nieuwe verzendkosten van € 25,00 én een speciaal formulier er op en eindelijk, het pakket waarin veel kruiden en boeken zaten, kwam na bijna twee maanden bij ons aan.
Maar het verhaal is nog niet klaar, want er zijn nog twee pakketten onderweg!
Eén pakket, het eerste pakket wat wij verzonden uit een postagentschap in Muiderberg, is nooit meer teruggekomen in Nederland en is gewoon zoek. Gedurende alle reisperikelen zijn we van dit pakket de verzendcode kwijt en kan ik het online niet traceren. We hebben contact gezocht met #PostNL maar #PostNL kan (wil?) niet uitzoeken om welke verzendcode het gaat. Dit, terwijl wij vrij nauwkeurig kunnen vertellen op welke dag en tijdstip het pakket is aangeboden op het postkantoortje in Muiderberg. Belachelijk.
Hoe langer het duurt hoe nijdiger ik er nog van word. De inhoud? De onderdelen van de Land Rover, wat boeken, snoepgoed, mooie overhemden van E, de heer des huizes, spelletjes, voegenwit (ja, voegenwit want dat kan je hier niet krijgen) en kachelzwart (ja, kachelzwart want …idem). En, en dat vind ik nog het ergste van allemaal, een oude koektrommel uit mijn jeugd, die een lieve vriend opgeduikeld had op een rommelmarkt en speciaal voor mij had gekocht en bewaard.
Ik. baal. hiervan. En dan heb ik mij heel netjes uitgedrukt.
Het andere pakketje wat nog steeds niet is aangekomen, is (je raad het al) nog steeds onderweg. Inhoud: ik zou het niet eens meer precies weten. Boeken, kruiden, wat kleding en (ik hoop) een deel van de gekochte lappen stof. Het pakket is al tweemaal opnieuw opgestuurd. De eerste keer door ons. Al na een week of twee kwam het pakje terug bij de afzender (vrienden) die het opnieuw aangeboden hebben bij #PostNL. En natuurlijk opnieuw €25,00 verzendkosten. Ook toen kwam het weer terug.
Inmiddels waren wij er achter dat er een speciaal CN 23 formulier bij moest, aan de buitenkant van het pakje. Dus hup, wéér naar het postkantoor en hup wéér € 25,00 betalen. Echt, hier wordt je toch gek van? Klagen bij #PostNL? Gedaan. We kregen van beide keren de verzendkosten terug omdat we aan konden tonen dat dit pakketje niet afgeleverd was. Fijn. Maar daarmee heb ik nog niet mijn spullen. Terwijl het echt niet zo ingewikkeld is. Tsja, verder kunnen wij u niet helpen, mevrouw. We wensen u een fijne dag.
Dit bovenstaande pakketje is trouwens opnieuw op 5 oktober op de post gegaan…..
We schrijven inmiddels 5 november en nog steeds hebben we niets ontvangen. Ja, dit pakketje heeft een track & trace code en wordt daardoor door ons ernstig in de gaten gehouden (soms meerdere keren per dag…) maar het is er nog steeds niet. Elke paar dagen lees ik een melding dat het op een logistieke afdeling staat. Ook nu is geduld een schone zaak.
Maar dat geduld begint aardig op te raken. We zijn 5 maanden verder en van de 3 pakketjes heb ik er ééntje ontvangen.
Voor diegene die op dit moment denken “Dit is te gek voor woorden, de Canarische Eilanden is toch Spanje en dus Europa?!” heb ik een nieuwtje:
“De Canarische Eilanden zijn een eilandengroep in de Atlantische Oceaan en vormen een autonome regio van Spanje. Als een “ultraperifeer gebied” van de EU maken de eilanden deel uit van het eurogebied, ook al behoren zij in geografische zin niet tot Europa”
“Komt u bijvoorbeeld van de Canarische Eilanden? Dan komt u voor de Douane uit een niet-EU-land.”
(bron: Belastingdienst)
Ik ben door al dit gedoe weer wat wijzer: wij wonen niet in Europa. Pakjes en brieven verzenden naar de Canarische Eilanden is dus een heel ander verhaal dan iets versturen binnen Europa. #PostNL die zelfs op de track & trace pagina vermeld (nadat ik de code heb ingevoerd) dat het binnen 5 -7 dagen afgeleverd zal worden, heeft totaal geen idee en mag zichzelf en zijn loketmedewerkers gaan bijscholen. En de website aanpassen. En de klantenservice updaten.
Het blijft leuk om post en lieve pakketjes te ontvangen uit Nederland, want de verrassing van een pakje of post rond de feestdagen, een verjaardag of zomaar tussendoor is groot en hartverwarmend. Maar via #PostNL is het niet echt betrouwbaar. Misschien een ander extra formulier erbij? Een andere verzendmethode of een totaal andere leverancier?
Wie weet hoe het wel moet: schrijf je oplossing of opmerking via het reactie formulier. Ik ben heel benieuwd!
Dat wist ik al…
Lezers die mij langer kennen, weten dat ik graag brei. Als kind keek ik gebiologeerd naar mijn oma, die met vlugge handen “gaatjes-kniekousen” breide en dat bijna zónder kijken kon. En dan ook nog met zóveel naalden…..
Oma breide de kniekousen vrijwel altijd met crèmekleurig garen, soms in het donkerblauw en (in mijn herinnering) altijd met hetzelfde gaatjespatroon. Aan de bovenkant vlak onder de knie zat een “muizentandje”. Een mooie afwerking waarin heel handig het elastiek geregen kon worden. Maar oh… wat knelde die rand van de kniekous na de eerste keer wassen! En dan die jeuk daarvan….!
Het ritmische getik van de naalden, de magie van de draad die veranderde in een sok, een trui of een vest, het intrigeerde me. Ik vroeg mijn oma om het me te leren. En dat deed ze. Met van die lange, ouderwetse naalden van wel 35 cm lang, die je onder je arm moest houden, iets wat mij niet goed lukte. En dan was ik ook nog eens linkshandig. Maar oma was geduldig en ik vastberaden. Ik moest en zou het leren. Want wat is nou mooier om van zo´n simpel draadje iets te maken?
Dat is ondertussen al een half mensenleven geleden en wat ben ik blij dat ik kan breien. Want wat blijkt?
Breien is gezond voor je!
Kathryn Vercillo, Masters in Psychologie en expert in therapeutische ambachten, bestudeerde wat de effecten van breien zijn op de mens. Nou… allereerst is breien, als je het een beetje onder de knie hebt, heel ontspannend, ook al vraagt het een behoorlijke dosis concentratie (“insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden, insteken omslaan, doorhalen….), Maar omdat je je dáárop concentreert, verminderd in je hoofd angst, piekeren en/of stress. En dan slaap je beter.
Ook belangrijk: door te breien zet je je handen én je hersenen aan het werk. Hierdoor train je de fijne motoriek en leren je hersenen op een verfijndere manier te werken en het verbetert de hand-oog coördinatie. Deze werkzaamheden van je hersenen lijken sommige symptomen van veroudering te vertragen. En… al breiend blijk je serotonine aan te maken, een natuurlijk antidepressivum.
En wat dacht je van het zelfvoldane gevoel als je project klaar is? Ook al heb je er hier en daar op lopen zwoegen, het onder luid gemopper uitgehaald en/of daarna een ander patroon gezocht “wat wél klopt” ;-). Het uiteindelijke resultaat van je brei-inspanning geeft je zo´n goed gevoel!
Kathryn Vercillo schreef er een boek over: Crochet Saved My Life.
Nou, dát hoef ik niet meer te lezen. Ik kende de goede eigenschappen van het breien al.
Indrukwekkend
Het is herfst. En met vlagen voelen wij dat ook hier, al gaat de temperatuur hier lang niet zover naar beneden als in Nederland. Je voelt het in de lucht, er zit “een frisje” in de wind, het voelt wat vochtiger en de bladeren van de wijnranken verkleuren van diepgroen naar geel, oranje en bruin. Veel zal hier echter groen blijven of zelfs groener worden, omdat we in de herfst meer kans op (de zo gewenste) regen hebben.
Herfst én winter is hier (in het hoger gelegen bergachtige gebied) zoiets als een koel voorjaar in Nederland: regelmatig een bui, temperaturen die ´s nachts rond de 15 graden zijn en overdag de 20 graden aantikken. Tijd om wat meer binnen door te brengen, tijd voor de boekenkast, muziek, spannende films, documentaires en mooie series. We keken bijvoorbeeld al After Life. En tevoren had ik geen idee wat ik er van moest verwachten. De hele serie heeft diepe indruk op mij gemaakt.
‘There are angels’. Een prachtig fragment van de serie ‘After life’.
Een indrukwekkende aanrader die onder je huid kruipt.
Het dak op
Uiteindelijk werd het droog en konden E, de mand des huizes samen met vriend D, het dak op. Er werd gezocht en gekeken en het leek erop dat een afdichtende mat niet goed was vastgemaakt aan het hout, waardoor er steeds een restje hemelwater door alles heen kon sijpelen en de druppels veroorzaakte in de kamer. Nou, dit varkentje zou worden gewassen, het werd verholpen!
Eerst moeten de verzwarende stenen er af, die de oude dakpannen op zijn plaats houden. Dat gaat stuk voor stuk. Ladder op…en ladder af….
Daarna een rij dakpannen om het lek te lokaliseren en te verhelpen. Ook nu is het veel ladder op en ladder af, want meer dan een paar dakpannen in je handen gaat niet. (dreigende buien aan de hemel!!)
Het bleef helaas niet droog. Nadat ze de afdichtende mat goed hadden bevestigd, begon het zachtjes te regenen. De dakpannen zouden ze morgen leggen. Het belangrijkste was, dat het lek verholpen was!
Dachten we.
´s Avonds hing er op meerdere plekken een druppel aan de balk en ontstond op de boekenkast een plasje….. Je begrijpt de frustratie van beide heren, dus de volgende dag (mét zon) haalden ze alle dakpannen van dit deel van het huis om het aan een grondige inspectie onderwerpen. En toen viel hen op dat de boeiboorden te klein en niet op de goede manier waren bevestigd en op een deel niet eens aanwezig waren. Het regenwater kon dus aan de zijkant zó het dak in en daarna via het hout naar het laagste punt zakken.
Water kruipt langzaam maar zeker naar het laagste punt, de bron moet je soms heel ergens anders zoeken.
Er wordt gemeten, gezaagd en gelakt. Het probleem is nu écht opgelost en de pannen gaan het dak weer op. Vriend D, met veel lokale-dakpannen-ervaring kijkt meteen welke pannen nog een ronde mee kunnen, of welke vervangen moeten worden. Dat is nog een heel gepuzzel. Nieuwe (fabrieksmatige) dakpannen worden “onder” gelegd en de oude handgemaakte pannen komen als dekpannen (nee, dit is geen typefout!) daar weer overheen. Zo ziet dit deel van het dak er weer oud en authentiek uit. Daarna volgen de zware stenen op de rand van dit deel van het dak, waardoor de wind er geen vat op krijgt.
Klus geklaard!
Wist je trouwens dat deze oude dakpannen vaak door de vrouwen werden gemaakt? Hun bovenbeen is de perfecte “mal” om een goede dakpan te vormen van de klei!
De oude handgemaakte dakpannen zijn soms zo poreus, dat ze geen dienst meer kunnen doen.
De nieuwe fabrieksdakpannen liggen klaar.
Tropische storm Hermine
Het regende uiteindelijk een dikke 24 uur. Daarna werd het even droog en kon E, de man des huizes, met vriend en buurman even op het dak kijken wat de oorzaak was van de paar druppels lekkage binnen. Steeds hing er op één plek een druppel aan een balk. Op zoveel regen was dit lek “peanuts” maar een blik werpen kon geen kwaad, al was het maar om te weten wat er nodig was om te repareren.
Het was zondagochtend. Na 24 uur regen trok de lucht heel even open, voordat de wind zou aantrekken en er opnieuw zware regenbuien verwacht werden. Haast was dus geboden.
De mannen concludeerden dat het een klein, maar niet te onderschatten lekje onder de oude dakpannen was. Voor nu even laten zitten en als alles overgetrokken is, een dag plannen op het te repareren. We genoten even van het zicht, voor zover dat er was, maar trokken alweer snel naar binnen – de regen kondigde zich weer aan.
We moesten dit nog even uitzitten en hoopten op niet al teveel wind. Wind, die door de pieken, dalen en hoeken van de bergen een heel ander pad waait dan op het vlakke land. Omdat de regen van alles los spoelt, is er best een risico dat de krachtige wind zorgt voor stenen, verschuivingen en brokstukken op de weg. Dus hoppa , op de bank met thee, boeken en een boel films.
Zelfs de wind bleef mild en stak alleen op maandag even op maar had lang niet die kracht die de weermannen en – vrouwen voorspeld hadden. Althans….bij ons op het eiland. Andere eilanden kregen het er flink van langs. Tropische storm Hermine liet daar zien hoeveel kracht ze had en hoeveel regen er viel – zie het filmpje hieronder.