Tag: La Gomera
Tweemaal over zee
Om naar onze vakantiebestemming te komen, moeten we tweemaal over zee. Een rechtstreekse overtocht is er niet. Vanaf het kleine eiland waarop we wonen, steken we in alle vroegte over naar het zuiden van het grote buureiland, Tenerife. Het schemerde nog toen we de deur achter ons dicht trokken en bij de haven was de zon nog niet boven de horizon. Met de ferry naar het buureiland is een “ritje” van een uur, we zien het inmiddels als “de bus nemen” naar een andere stad. Gemiddeld doen we dat 2 -3 keer per jaar. En altijd is voor ons naar het buureiland gaan, een beetje een andere wereld in gaan. Veel meer drukte, met veel meer mensen en de daarbij behorende bedrijvigheid.
De contouren van het buureiland, waar de zon bijna opgaat.
Vanuit het zuiden moeten we over de snelweg naar het noorden, naar Santa Cruz. De afstand vanaf zuid Tenerife naar Santa Cruz is ca. 80 kilometer, met een heuse snelweg, iets wat wij op La Gomera niet kennen. Vanuit het noorden steken we dan met de tweede ferry over naar Las Palmas, de hoofdstad van Gran Canaria.
Bij de ferrymaatschappij kan je een directe overtocht kopen La Gomera – Gran Canaria, ook al zijn dat twee ferry’s en heb je een stuk land te overbruggen van zuid naar noord van ca. 80 kilometer. Daar heeft de ferrymaatschappij een mooie oplossing voor gevonden. Vanuit de boot stap je de special bus in, die de ferrymaatschappij hiervoor inzet. Ze rijden je gratis en voor niets van zuid naar noord en zetten je precies weer vóór de haventerminal af in Santa Cruz. Indien nodig, stopt hij eenmaal halverwege bij het vliegveld. Wat een luxe…dat maakt de keuze om eigen vervoer mee te nemen, een stuk makkelijker!
Tweemaal over zee is ook tweemaal tijd om lekker te lezen, muziek te luisteren, koffie te drinken of te breien. Ook nu heb ik sokken op de pennen, maar daarover later meer! De rit met de bus is bijna zoals een schoolreisje 😉 je kijkt lekker relaxed over het verkeer alle kanten op. De chauffeur let wel op het verkeer!
In Santa Cruz hebben we een klein uurtje totdat de ferry ons naar Gran Canaria brengt. Met een kop koffie een beetje koekeloeren vanuit de nieuwe terminal met zicht op de haven. Al snel zagen we in de verte de ferry de haven indraaien. Het duurt overigens best nog wel een tijdje voordat de ferry daadwerkelijk ligt waar hij liggen moet en alle (vracht)auto’s en passagiers eruit gewerkt zijn. Maar daarna laadt hij alles in wat naar Las Palmas moet en kiest opnieuw het ruime sop.
Prima reis-weer: weliswaar zwaar bewolkt maar toch 24 graden. In de verte, links, zie je een andere ferry liggen: de boot waarmee we meerdere keren naar het vasteland gingen. Een tocht van ongeveer 42 uur….
Dus lopen we nog ruim voor het middaguur de tweede ferry op en – tweemaal over zee – maken het ons gemakkelijk voor de volgende overtocht, die al met al een kleine twee uur duurt.
Uit eigen tuin
Niets is zo lekker om iets uit eigen tuin te eten, toch? Al hebben wij een niet zó grote moestuin, ik probeer zo efficiënt mogelijk de ruimte te benutten. Als er een groentebed bijna klaar is om te oogsten, moet eigenlijk de volgende bestemming al klaar liggen om gezaaid, gepoot of geplant te worden.
Ik werk volgens de wisselteelt methode, waardoor elk moestuin-bed steeds met iets anders gevuld wordt. Door deze afwisseling worden de grondstoffen optimaal gebruikt of aangevuld, waardoor de aarde in balans blijft. Toch merk ik dat sommige groenten het niet goed doen. Ze krijgen voldoende water van E, de man des huizes en ik wied regelmatig rondom de planten met mijn Nederlandse schoffel 🙂
Het onderste (ijzeren) deel van de schoffel bestelde ik in Nederland. Een tuingereedschap zoals dit, kent men hier niet.
Sperziebonen doen het goed, wortelen en uien zijn een stuk minder enthousiast. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met de dichtheid en voedingswaarde van de aarde. Wortels hebben lichte en luchtige grond nodig en willen niet zo goed groeien op de vulkanische grond. Mijn worteltjes deden het verre van goed: de helft kwam niet op, de andere helft was deels erg klein en wát er daarvan redelijk doorgroeide, waren wiebelige, vreemd gevormde twee-haps-gedrochtjes. Lekker afspoelen onder de kraan en meteen opeten, want zoet waren ze dan weer wél.
Voor de uien was de grond waarschijnlijk ook te vast. Er kwam niet zoveel van terecht. Ik heb alles uit de grond gehaald en het loof van de uien verwerkt in een bonenschotel. Want het loof smaakte al wel heerlijk naar ui! Beiden, ui en wortel, moet ik vervangen voor iets anders.
Knoflook duurt erg lang voordat je kan oogsten – 9 maanden – maar de smaak is onovertroffen!
Zoals ik al schreef, sperziebonen doen het geweldig. Van de oogst heb ik een handvol bonen laten drogen – het worden dan zwarte boontjes- zodat ik uit eigen oogst weer kan zaaien. Drie maanden geleden heb ik doperwtjes gezaaid langs een rekje wat E, de heer des huizes in tweevoud neer zette. Sperziebonen en doperwten zijn familie van elkaar dus vermoedde ik dat doperwten het ook wel goed zouden doen. Aan beide kanten van het rekje zaaide ik rijkelijk de gedroogde erwten.
Ze hadden het naar hun zin want binnen enkele weken klommen de groene scheuten tegen het rekje van gaas omhoog! Na de kleine witte bloemetjes werden al snel de eerste peultjes zichtbaar. Als je die vroeg in de groei oogst, heb je heerlijk zachte sugarsnaps. Laat je ze iets langer aan de plant, zijn de uiteindelijke doperwtjes ook niet te versmaden! Ook hiervan zal ik een handvol peulen aan de plant laten drogen, om later uit eigen oogst opnieuw te kunnen zaaien.
De eerste oogst doperwten, met in het hoekje een handvol peterselie.
Je kan – net zoals aardappelen – doperwten heel goed in een pot zaaien, al is het maar voor de lol! Vul een ruime pot met goede tuinaarde en zet er een punthoed van gaas in, ongeveer 80 cm hoog. De puntvorm hoeft niet, maar het is wel een leuke vorm als straks de hele gaasvorm is bekleed met de groene klimmers. Stop de doperwtjes in de grond, ongeveer 5 cm uit elkaar en van de rand af. Geef regelmatig water, de boel mag niet uitdrogen. De natuur doet de rest, na een maand of drie kan je je eigen doperwtjes eten…
En wat is er lekkerder dan verse doperwtjes op je bord?
Drukke weken
We hebben drukke weken achter de rug. Weken met voorbereidingen in de vorm van officieel aanmelden bij de overheid, formulieren invullen, deze controleren (Spaans… dus extra opletten) inleveren en foto’s bijvoegen en extra voorraad maken….
Alles om deel te kunnen nemen aan de ambachtsbeurs ‘Artis Manus’ op het eiland. Een beurs die jaarlijks in het najaar wordt georganiseerd door de eiland-overheid.
Officieel heet deze beurs: Feria Insular de Artesania ‘Artis Manus’. Het is een heuse beurs van 3 dagen, waar uitsluitend handwerk wordt getoond en verkocht. Ook vakmensen van andere eilanden konden zich hiervoor inschrijven en zijn aanwezig en maken het geheel maakt een heel diverse beurs. In totaal waren het nét iets meer dan 60 stands, met heel verschillende ambachten. Mandenmakers die werkten met palmblad of met wilgentenen, houtbewerkers die (de hier zo bekende) Chácaras maken, lokale kaasmakers en wijn of bier, gemaakt op het eiland. Maar ook de “moderne” ambachtsman met koperen sierraden, prachtig patchwork of decoraties van gerecycled materiaal. En…. BazArt La Gomera stond er ook 😉
Elke dag waren we om 08:30 uur in de winkel om even orde op zaken te stellen, aan te vullen of extra werk in te pakken. E, de heer des huizes, bemande deze dagen de winkel, ik nam de feria voor mijn rekening. Om 10:00 uur ging de beurs open – dus na wat werkzaamheden in de winkel was er tijd voor een koffie en scheidden onze wegen zich. E, de heer des huizes naar de winkel, ik naar de stand op de feria. Voor ons was het een thuiswedstrijd: de afstand winkel – Feria was slechts 200 meter. Nieuwe artikelen, inpakmateriaal of extra tasjes aanvullen was een fluitje van een cent. En elke dag kreeg ik – zo lief – een groot glas zelfgemaakte chocolademelk van de heer des huizes!
Wat was er veel belangstelling en wat zijn er veel visitekaartjes meegegeven! Uitleg in het Frans, Engels, Spaans, Duits en ook Nederlands (of Vlaams)… Het was een gezellige boel en we kijken op een geslaagd – maar wel vermoeiend – evenement terug! Hieronder zie je de aankondiging en het programma van de drie dagen. Wil je bewegende beelden zien in de vorm van een compilatie van de Feria Insular Artesania Artis Manus (wat een mond vol… 🙂 ), scrol dan verder naar beneden en bekijk het filmpje!
Een lustrum op het eiland
Dit jaar hebben we weer een lustrum op het eiland. En wel in deze maand, oktober. Dan wordt het beeld van Guadalupe, de patroonheilige van het eiland, uit haar kleine kapelletje gedragen en naar de kerk gebracht. Hieronder een filmpje. Het is bijna 3 minuten maar geeft een goed beeld hoe gepassioneerd men is over deze patroonheilige. Zie de folkloristische kleding, hoor de muziek en zie de passie als ze in de baai aankomt.
Elk jaar zijn er festiviteiten in oktober voor de patroonheilige, maar elk lustrum wordt er groots uitgepakt. Wéken tevoren zijn er al extra activiteiten. Er worden bogen geplaatst over de wegen en ook in het wandelgedeelte, zelfs eentje vlak naast de winkel. Overal worden vaandels opgehangen, aan lantaarnpalen en op overheidsgebouwen. Men is dágen bezig om versiering in de hoofdstraten op te hangen, zoals kerstversiering. In plaats van afbeeldingen van klokken, sterren en kerstbomen zijn het nu vooral dansende figuren en gitaren.
De geplaatste bogen worden niet veel later versierd. Elke boog heeft panelen die uit 8 delen bestaan. Vier voor de voorkant en vier voor de achterkant. Ook voor de boog vlak naast de winkel. De hele ochtend is het daardoor al een drukte van belang naast de winkel. Er staan mannen rondom en ze lijken allemaal te weten hoe het moet, of juist niet….
Er wordt er een lange ladder tegen de boog gezet, maar dat blijkt bij nader inzien toch niet zo´n veilige manier om een deel van het paneel aan de boog te bevestigen. En men is ook niet zo zeker van welk paneel nu waar moet. De panelen worden niet bevestigd. Het blijft even zoals het is. Ondertussen vragen de buurtjes uit de straat of ik de etalage ook ga versieren. Eigenlijk was ik dat niet van plan. Het is een feest van de inwoners, van de oorspronkelijke bewoners. Niet van ons, de extranjeros, de buitenlanders. Zo moet ik het niet zien zegt de buurman. Dus versier ik de etalage in stijl 😉
De volgende ochtend staat er naast de winkel een hoogwerker! Geen enorm exemplaar, maar een heuse met een beweegbaar bakje waarin iemand kan staan om veilig te werken. Er is één persoon die daarin mag, waarschijnlijk de baas zelf. Er komen zeven mensen in gele hesjes de hoek om, die allemaal een taak lijken te hebben: bij de achterkant van de hoogwerker staan, het passerende publiek even tegenhouden, de boogdelen vasthouden of (al dan niet ongevraagd) aanwijzingen geven, een paar die kijken of alles klopt en een paar die kijken of alles goed gaat. Het is een hele happening en ze hebben allemaal het hoogste woord 😉 Enfin. Na een uur is de klus geklaard en rolt de hoogwerker langzaam door naar de volgende boog. Zowel aan voor- en achterzijde lopen de gele hesjes mee en begint het hele feest bij de volgende boog van voren af aan.
Nu de bogen zijn versierd, begint ook het versieren van de binnenstraten. Grote papieren bloemen hangen aan de ouderwetse zwarte lantaarns. Over de balkonnetjes hangen kleurige kleden met daarop palmbladeren, hoeden en klederdracht kostuums in miniatuur.
De versieringen hangt over de reling van balkonnetjes maar ook zoals hier uit de ramen.
Meterslange vlaggetjes-slingers worden zigzaggend in de straten gehangen, ook in het straatje naast de winkel. JUIST in het straatje naast de winkel, want het straatje is vernoemd naar de patroonheilige. Dus ja, dan is het niet meer dan logisch dat juist hier alles uit de kast gehaald wordt qua versiering. Veel geveltjes krijgen een nieuw of ander kleurtje en het huisje van de oude overbuurvrouw krijgt een speciale beschildering met de afbeelding van Virgen de Guadalupe.
De buurvrouw – met donkere bril – maakt een praatje door het luikje. Ze heeft al heel wat lustrums meegemaakt!
In de weken voorafgaande aan dit lustrum wordt in het park een groot podium opgebouwd. Het is indrukwekkend groot, alsof de Rolling Stones zélf komen optreden. Ja, men pakt flink uit elk lustrum! Het podium is overdekt, met een enorm lichtplan. Er voor gedeelte waar men kan staan en een grote tribune er achter. Het hek rondom het park wordt dichtgemaakt met zwart doek, zodat je van de concerten niets kunt zien. Maar horen kunnen we alles, en dat begint al met de soundchecks in de middag. En er is voor ieder wat wils: Spaanse salsa, filmmuziek – uitgevoerd door klassiek orkest, een wereldberoemde zanger, of een hippe DJ.
Hoe tof is het als je na het werk naar het strand loopt voor een verkoelende duik, met op de achtergrond live muziek…?
Stroomstoring
Door een stroomstoring werd ik vanmorgen al vroeg wakker: het was stiller in huis dan gebruikelijk. Geen zacht gezoem van vriezer en koelkast. Ook de weinige straatverlichting die wij zien, was uit. Nou ja… stroomstoring dus. Terug in bed want het was nog vroeg.
In de loop van de ochtend is er nog niets veranderd. Het enige wat onrustig maakt, is dat we ook geen internet of mobiel bereik hebben. Dat is een heel vreemde gewaarwording! Opeens merken we hoe we aan een mobieltje vast zitten. Even het nieuws lezen, berichtje sturen..het kan allemaal niet. Gelukkig hebben we gas in de keuken dus kan ik gewoon een ontbijtje maken.
..de tijd verstrijkt en we zitten inmiddels al 10 uur zonder stroom. Angstvallig hou ik de deuren van de vriezers dicht en alleen als ik zéker weet wat ik uit de koelkast moet pakken, gaat ‘ie snel open en dicht. De buurman is naar de stad gereden en komt terug met een bizar verhaal: er is brand geweest in de enige elektriciteitscentrale die het eiland rijk is, en de hele centrale ligt plat!
We hebben geen backup vanuit een ander eiland met een kabel die onder zee loopt. De enigen die minder last van de stroomstoring hebben zijn de huizen die zonnepanelen hebben. Heb je daarnaast ook nog batterijen, dan ben je nu helemaal spekkoper, want kan je eigenlijk gewoon je gang gaan. Hoogzomer en de zon de hele dag aan de hemel.. nou dan willen die batterijen wel opladen! Onze aanvraag voor zonnepanelen zit in de molen bij het installatiebedrijf. Daar hebben we nu niet zoveel aan maar toch….
We smeren broodjes, koken thee en maken er maar het beste – eenvoudigste – van qua eten. Helemaal niet erg, er is genoeg in huis. We lopen alleen een beetje met onze ziel onder de arm om iets te gaan “doen”. Ook de klusjes, die er nog genoeg zijn, moeten blijven liggen want bij vrijwel alles is iets met een stekker nodig!
We blijven zo lang mogelijk buiten, ook als het al schemert. Daarna gaan we naar binnen, steken een paar kaarsjes aan en zetten de lamp die opgeladen is met zonne-energie maar op tafel. Het is niet anders.
Er gaat niets boven Philips…. nou, daar doe je nu ook niets mee!
Een grote verandering
Tja… een grote verandering, dat kan je het wel noemen!
Op vrije dagen in de zomer zitten we eigenlijk altijd tussen 14:00 en 17:00 uur binnen. Het is dan gewoon te warm om iets te doen. Zelfs alleen maar zitten in de schaduw is dan al teveel. We hebben er een mooie oplossing voor: we kijken films en documentaires. Deuren en ramen dicht en lekker onderuit. Zowel Netflix als YouTube zijn een onuitputtelijke bron van grappige, leuke en onderhoudende films of documentaires. Het is een heerlijk tijdverdrijf, je kan je oogjes lekker dicht doen als het minder leuk is, want het is immers ook siësta!
Maar één documentaire (we bekeken deze in mei jl.) zorgde bij ons voor een grote verandering. Zie hieronder de trailer.
Het lijkt te gaan over grote (vecht)sporters (de eerste 10 minuten..) maar het blijkt veel méér te gaan over de goede voeding die daarvoor nodig is. En dat er een grote verandering gaande is in diezelfde sportwereld. De trailer laat een klein stukje zien, het is echt de moeite waard om even uit te zoeken waar en hoe je de film/docu in zijn geheel kunt zien.
Na het kijken waren we beiden om. We keken elkaar aan en waren het er eigenlijk meteen over uit: na meer dan een half leven mét vlees, stappen we over naar een leven zónder vlees (voor E, de heer des huizes) en een leven zónder vlees, ei en melk voor mij. Een behoorlijk grote verandering!
Wie had dít kunnen bedenken…
Zou het lekker zijn?
Het lukt lang niet altijd maar ik probeer regelmatig met Bas een stukje “vooruit” te lopen als we ´s morgens naar de winkel gaan. Het is dan de koelste tijd van de dag en zo werk ik een beetje aan mijn conditie. En voor Bas is het op zijn oude dag (11 jaar, al zou je hem dat écht niet geven) ook goed. Ik kijk mijn ogen uit onderweg.
Ik zie aparte bloemen, op de zijkant van de vele schijfcactussen. De blaadjes van de bloemen lijken wel van papier en ze bloeien in geel en roze.
Daar onder zit een soort dikke knobbel, die later in het jaar van groen naar geel, en daarna roze kleurt. Zodra ze roze kleuren, zijn ze dikker, rijp en superzoet, hebben een beetje de smaak van meloen. Ze groeien overal….. Om ze te kunnen plukken gebruik je een uit de kluiten gewassen houten pincet: de cactus heeft hele grote stekels, maar het cactusfruit zit vol met hele kleine dunne stekeltjes met weerhaakjes. Ze heten officieel Glochiden en die wil je niet in je handen hebben! Als je er toch eentje in je vinger hebt, helpt het om het plekje even te weken met azijn, dan lost het stekeltje een beetje op. Het is dus een stekelig typje waar je voorzichtig mee moet omgaan.
Maar wie haalt het dan in zijn hoofd om er gewoon happen van te nemen? Het zijn geiten die daar regelmatig hun tanden in zetten. Maar die stekels… zou het zó lekker zijn dat ze die stekels voor lief nemen?
