Tag: La Gomera
Drukke weken
We hebben drukke weken achter de rug. Weken met voorbereidingen in de vorm van officieel aanmelden bij de overheid, formulieren invullen, deze controleren (Spaans… dus extra opletten) inleveren en foto’s bijvoegen en extra voorraad maken….
Alles om deel te kunnen nemen aan de ambachtsbeurs ‘Artis Manus’ op het eiland. Een beurs die jaarlijks in het najaar wordt georganiseerd door de eiland-overheid.
Officieel heet deze beurs: Feria Insular de Artesania ‘Artis Manus’. Het is een heuse beurs van 3 dagen, waar uitsluitend handwerk wordt getoond en verkocht. Ook vakmensen van andere eilanden konden zich hiervoor inschrijven en zijn aanwezig en maken het geheel maakt een heel diverse beurs. In totaal waren het nét iets meer dan 60 stands, met heel verschillende ambachten. Mandenmakers die werkten met palmblad of met wilgentenen, houtbewerkers die (de hier zo bekende) Chácaras maken, lokale kaasmakers en wijn of bier, gemaakt op het eiland. Maar ook de “moderne” ambachtsman met koperen sierraden, prachtig patchwork of decoraties van gerecycled materiaal. En…. BazArt La Gomera stond er ook 😉
Elke dag waren we om 08:30 uur in de winkel om even orde op zaken te stellen, aan te vullen of extra werk in te pakken. E, de heer des huizes, bemande deze dagen de winkel, ik nam de feria voor mijn rekening. Om 10:00 uur ging de beurs open – dus na wat werkzaamheden in de winkel was er tijd voor een koffie en scheidden onze wegen zich. E, de heer des huizes naar de winkel, ik naar de stand op de feria. Voor ons was het een thuiswedstrijd: de afstand winkel – Feria was slechts 200 meter. Nieuwe artikelen, inpakmateriaal of extra tasjes aanvullen was een fluitje van een cent. En elke dag kreeg ik – zo lief – een groot glas zelfgemaakte chocolademelk van de heer des huizes!
Wat was er veel belangstelling en wat zijn er veel visitekaartjes meegegeven! Uitleg in het Frans, Engels, Spaans, Duits en ook Nederlands (of Vlaams)… Het was een gezellige boel en we kijken op een geslaagd – maar wel vermoeiend – evenement terug! Hieronder zie je de aankondiging en het programma van de drie dagen. Wil je bewegende beelden zien in de vorm van een compilatie van de Feria Insular Artesania Artis Manus (wat een mond vol… 🙂 ), scrol dan verder naar beneden en bekijk het filmpje!
Een lustrum op het eiland
Dit jaar hebben we weer een lustrum op het eiland. En wel in deze maand, oktober. Dan wordt het beeld van Guadalupe, de patroonheilige van het eiland, uit haar kleine kapelletje gedragen en naar de kerk gebracht. Hieronder een filmpje. Het is bijna 3 minuten maar geeft een goed beeld hoe gepassioneerd men is over deze patroonheilige. Zie de folkloristische kleding, hoor de muziek en zie de passie als ze in de baai aankomt.
Elk jaar zijn er festiviteiten in oktober voor de patroonheilige, maar elk lustrum wordt er groots uitgepakt. Wéken tevoren zijn er al extra activiteiten. Er worden bogen geplaatst over de wegen en ook in het wandelgedeelte, zelfs eentje vlak naast de winkel. Overal worden vaandels opgehangen, aan lantaarnpalen en op overheidsgebouwen. Men is dágen bezig om versiering in de hoofdstraten op te hangen, zoals kerstversiering. In plaats van afbeeldingen van klokken, sterren en kerstbomen zijn het nu vooral dansende figuren en gitaren.
De geplaatste bogen worden niet veel later versierd. Elke boog heeft panelen die uit 8 delen bestaan. Vier voor de voorkant en vier voor de achterkant. Ook voor de boog vlak naast de winkel. De hele ochtend is het daardoor al een drukte van belang naast de winkel. Er staan mannen rondom en ze lijken allemaal te weten hoe het moet, of juist niet….
Er wordt er een lange ladder tegen de boog gezet, maar dat blijkt bij nader inzien toch niet zo´n veilige manier om een deel van het paneel aan de boog te bevestigen. En men is ook niet zo zeker van welk paneel nu waar moet. De panelen worden niet bevestigd. Het blijft even zoals het is. Ondertussen vragen de buurtjes uit de straat of ik de etalage ook ga versieren. Eigenlijk was ik dat niet van plan. Het is een feest van de inwoners, van de oorspronkelijke bewoners. Niet van ons, de extranjeros, de buitenlanders. Zo moet ik het niet zien zegt de buurman. Dus versier ik de etalage in stijl 😉
De volgende ochtend staat er naast de winkel een hoogwerker! Geen enorm exemplaar, maar een heuse met een beweegbaar bakje waarin iemand kan staan om veilig te werken. Er is één persoon die daarin mag, waarschijnlijk de baas zelf. Er komen zeven mensen in gele hesjes de hoek om, die allemaal een taak lijken te hebben: bij de achterkant van de hoogwerker staan, het passerende publiek even tegenhouden, de boogdelen vasthouden of (al dan niet ongevraagd) aanwijzingen geven, een paar die kijken of alles klopt en een paar die kijken of alles goed gaat. Het is een hele happening en ze hebben allemaal het hoogste woord 😉 Enfin. Na een uur is de klus geklaard en rolt de hoogwerker langzaam door naar de volgende boog. Zowel aan voor- en achterzijde lopen de gele hesjes mee en begint het hele feest bij de volgende boog van voren af aan.
Nu de bogen zijn versierd, begint ook het versieren van de binnenstraten. Grote papieren bloemen hangen aan de ouderwetse zwarte lantaarns. Over de balkonnetjes hangen kleurige kleden met daarop palmbladeren, hoeden en klederdracht kostuums in miniatuur.
De versieringen hangt over de reling van balkonnetjes maar ook zoals hier uit de ramen.
Meterslange vlaggetjes-slingers worden zigzaggend in de straten gehangen, ook in het straatje naast de winkel. JUIST in het straatje naast de winkel, want het straatje is vernoemd naar de patroonheilige. Dus ja, dan is het niet meer dan logisch dat juist hier alles uit de kast gehaald wordt qua versiering. Veel geveltjes krijgen een nieuw of ander kleurtje en het huisje van de oude overbuurvrouw krijgt een speciale beschildering met de afbeelding van Virgen de Guadalupe.
De buurvrouw – met donkere bril – maakt een praatje door het luikje. Ze heeft al heel wat lustrums meegemaakt!
In de weken voorafgaande aan dit lustrum wordt in het park een groot podium opgebouwd. Het is indrukwekkend groot, alsof de Rolling Stones zélf komen optreden. Ja, men pakt flink uit elk lustrum! Het podium is overdekt, met een enorm lichtplan. Er voor gedeelte waar men kan staan en een grote tribune er achter. Het hek rondom het park wordt dichtgemaakt met zwart doek, zodat je van de concerten niets kunt zien. Maar horen kunnen we alles, en dat begint al met de soundchecks in de middag. En er is voor ieder wat wils: Spaanse salsa, filmmuziek – uitgevoerd door klassiek orkest, een wereldberoemde zanger, of een hippe DJ.
Hoe tof is het als je na het werk naar het strand loopt voor een verkoelende duik, met op de achtergrond live muziek…?
Stroomstoring
Door een stroomstoring werd ik vanmorgen al vroeg wakker: het was stiller in huis dan gebruikelijk. Geen zacht gezoem van vriezer en koelkast. Ook de weinige straatverlichting die wij zien, was uit. Nou ja… stroomstoring dus. Terug in bed want het was nog vroeg.
In de loop van de ochtend is er nog niets veranderd. Het enige wat onrustig maakt, is dat we ook geen internet of mobiel bereik hebben. Dat is een heel vreemde gewaarwording! Opeens merken we hoe we aan een mobieltje vast zitten. Even het nieuws lezen, berichtje sturen..het kan allemaal niet. Gelukkig hebben we gas in de keuken dus kan ik gewoon een ontbijtje maken.
..de tijd verstrijkt en we zitten inmiddels al 10 uur zonder stroom. Angstvallig hou ik de deuren van de vriezers dicht en alleen als ik zéker weet wat ik uit de koelkast moet pakken, gaat ‘ie snel open en dicht. De buurman is naar de stad gereden en komt terug met een bizar verhaal: er is brand geweest in de enige elektriciteitscentrale die het eiland rijk is, en de hele centrale ligt plat!
We hebben geen backup vanuit een ander eiland met een kabel die onder zee loopt. De enigen die minder last van de stroomstoring hebben zijn de huizen die zonnepanelen hebben. Heb je daarnaast ook nog batterijen, dan ben je nu helemaal spekkoper, want kan je eigenlijk gewoon je gang gaan. Hoogzomer en de zon de hele dag aan de hemel.. nou dan willen die batterijen wel opladen! Onze aanvraag voor zonnepanelen zit in de molen bij het installatiebedrijf. Daar hebben we nu niet zoveel aan maar toch….
We smeren broodjes, koken thee en maken er maar het beste – eenvoudigste – van qua eten. Helemaal niet erg, er is genoeg in huis. We lopen alleen een beetje met onze ziel onder de arm om iets te gaan “doen”. Ook de klusjes, die er nog genoeg zijn, moeten blijven liggen want bij vrijwel alles is iets met een stekker nodig!
We blijven zo lang mogelijk buiten, ook als het al schemert. Daarna gaan we naar binnen, steken een paar kaarsjes aan en zetten de lamp die opgeladen is met zonne-energie maar op tafel. Het is niet anders.
Er gaat niets boven Philips…. nou, daar doe je nu ook niets mee!
Een grote verandering
Tja… een grote verandering, dat kan je het wel noemen!
Op vrije dagen in de zomer zitten we eigenlijk altijd tussen 14:00 en 17:00 uur binnen. Het is dan gewoon te warm om iets te doen. Zelfs alleen maar zitten in de schaduw is dan al teveel. We hebben er een mooie oplossing voor: we kijken films en documentaires. Deuren en ramen dicht en lekker onderuit. Zowel Netflix als YouTube zijn een onuitputtelijke bron van grappige, leuke en onderhoudende films of documentaires. Het is een heerlijk tijdverdrijf, je kan je oogjes lekker dicht doen als het minder leuk is, want het is immers ook siësta!
Maar één documentaire (we bekeken deze in mei jl.) zorgde bij ons voor een grote verandering. Zie hieronder de trailer.
Het lijkt te gaan over grote (vecht)sporters (de eerste 10 minuten..) maar het blijkt veel méér te gaan over de goede voeding die daarvoor nodig is. En dat er een grote verandering gaande is in diezelfde sportwereld. De trailer laat een klein stukje zien, het is echt de moeite waard om even uit te zoeken waar en hoe je de film/docu in zijn geheel kunt zien.
Na het kijken waren we beiden om. We keken elkaar aan en waren het er eigenlijk meteen over uit: na meer dan een half leven mét vlees, stappen we over naar een leven zónder vlees (voor E, de heer des huizes) en een leven zónder vlees, ei en melk voor mij. Een behoorlijk grote verandering!
Wie had dít kunnen bedenken…
Zou het lekker zijn?
Het lukt lang niet altijd maar ik probeer regelmatig met Bas een stukje “vooruit” te lopen als we ´s morgens naar de winkel gaan. Het is dan de koelste tijd van de dag en zo werk ik een beetje aan mijn conditie. En voor Bas is het op zijn oude dag (11 jaar, al zou je hem dat écht niet geven) ook goed. Ik kijk mijn ogen uit onderweg.
Ik zie aparte bloemen, op de zijkant van de vele schijfcactussen. De blaadjes van de bloemen lijken wel van papier en ze bloeien in geel en roze.
Daar onder zit een soort dikke knobbel, die later in het jaar van groen naar geel, en daarna roze kleurt. Zodra ze roze kleuren, zijn ze dikker, rijp en superzoet, hebben een beetje de smaak van meloen. Ze groeien overal….. Om ze te kunnen plukken gebruik je een uit de kluiten gewassen houten pincet: de cactus heeft hele grote stekels, maar het cactusfruit zit vol met hele kleine dunne stekeltjes met weerhaakjes. Ze heten officieel Glochiden en die wil je niet in je handen hebben! Als je er toch eentje in je vinger hebt, helpt het om het plekje even te weken met azijn, dan lost het stekeltje een beetje op. Het is dus een stekelig typje waar je voorzichtig mee moet omgaan.
Maar wie haalt het dan in zijn hoofd om er gewoon happen van te nemen? Het zijn geiten die daar regelmatig hun tanden in zetten. Maar die stekels… zou het zó lekker zijn dat ze die stekels voor lief nemen?
Vreemde kostgangers
De palmboom groeit gestaag. Hij vormt in het hart nieuwe palmtakken, die eerst stijf rechtop staan maar in een paar weken langzaam naar buiten buigen en een nieuwe “kroon” vormen. De onderste, oudste, palmbladeren buigen steeds verder door (mede door het gewicht van de nieuwe palmtakken) en worden minder mooi (wind) en bruiner. Dan is het tijd om die onderste palmtakken eraf te zagen.
Inderdaad, zagen want het zijn dikke vezelige takken die breed uitlopen en daarmee stevig vast zitten aan de palmboom. Je moet de takken dicht op de stam afzagen, zodat er een soort “schubbige” stam ontstaat die in de loop van maanden verder sluit/indroogt en een stevige bast vormt. De afgelopen jaren is er wel gesnoeid maar niet echt dicht op de bast. Hierdoor zitten er een flink aantal uitsteeksels aan de boom: schubben met breed stuk van de beginnende palmtak.
Doordat de palm vrolijk verder groeit en de bast uitdroogt, zitten veel van deze schubben los. Aan het begin van een palmtak zitten vaak nare sterke stekels. Het zijn de eerste, niet volgroeide “veren” van de palmtak en zijn heel puntig en scherp. Na het kort afzagen van de onderste palmtakken, trok E, de man des huizes, met soms wat kracht veel van deze oude schubben los om de palmboom een fraaier uiterlijk te geven.
En toen kwamen er vreemde kostganger tevoorschijn.
Ze zijn een beetje doorschijnend en grijzig. Ze hebben maar een paar pootjes, kunnen daardoor niet echt lopen maar hebben vervaarlijk uitziende kaken. Hieronder twee filmpjes van deze wezentjes…
Een buurman verderop kon vertellen dat het om engerlingen gaat, die eigenlijk de opruimers in de natuur zijn. Ze voeden zich met rottend plantenafval. Bij gebrek daaraan, kunnen ze ook ondergronds aan de wortels van planten of gras knagen. Maar in dit geval waren het eigenlijk de vuilnismannetjes van de grote palmboom. We hebben ze overgezet naar een nieuwe werkomgeving: een braakliggend terrein met veel oude struiken, tuinafval en cacteeën…
Het regent
Waar we eerst woonden, ca. 80 meter van de kust, viel er hooguit 2x een buitje per jaar. Soms werd de straat niet eens echt nat. Nu we in de bergen wonen op hetzelfde eiland, merken we dat de wintermaanden echt de regenmaanden zijn. Het is minstens 6 – 8 graden koeler en daardoor valt er vaker regen, variërend van een spatje, motregen tot een echte hoosbui. Tussendoor kan de zon uitbundig schijnen, het is maar zelden dat het een hele dag grijs en grauw is met continue buien. De afgelopen dagen regende het ook, maar dan voornamelijk ´s avonds en ´s nachts.
Dit regenwater is van levensbelang want we hebben in tegenstelling tot omliggende eilanden, geen ontziltingsfabriek die zeewater kan omzetten naar zoet (drink)water. We zijn dus afhankelijk van het hemelwater wat in de winterperiode valt en dat wordt opgevangen in grote waterbassins / stuwmeren. Water wat gebruikt wordt in huishoudens maar ook voor de landbouw en de talloze keuterboertjes, geitenboeren en landerijtjes rondom de huisjes in het buitengebied.
Onze vallei heeft vier van die stuwmeren. Eentje helemaal in het hoogste gedeelte van de vallei, niet ver van ons huis, en vier kilometer verderop richting de kust volgen er drie die vrijwel achter elkaar liggen. Als we naar onze winkel gaan, rijden we aan de rand langs deze drie grotere stuwmeren en hebben we er mooi zicht op.
Vorig jaar (2021/2022) hadden we een goede winter qua regen: tot vér in mei vielen er regelmatig buien en bleven de stuwmeren gevuld. Maar er waren herstelwerkzaamheden nodig aan de dammen. En de stuwmeren werden ook maar meteen dieper uitgegraven en uitgebaggerd. Belangrijk werk maar daardoor bleven de stuwmeren tot vér in november droog. Viel er regen, dan werd het water meteen doorgesluisd om de (graaf)machines die in de diepte op de bodem stonden, het werk te kunnen laten doen.
Op de bodem begon zelfs gras te groeien…!
Eindelijk verdwenen vér in december de kraanwagens en sjofels uit de diepte en konden de stuwmeren zich weer vullen. Nu maar hopen dat er nog genoeg regen zal vallen om de zomer van 2023 door te komen. In het onderstaande filmpje kan je de drie dicht bij elkaar liggende stuwmeren van boven zien.