Zij van dat Eiland

Voor deze stokvis hoef ik de vis niet te ontdoen van kop en ingewanden en aan stokken te drogen te hangen. Dit is een heel andere versie van de ouderwetse stokvis!

De kindjes van vrienden hadden het bij elkaar gezocht op een zonnige ochtend, vlakbij het kerkje van Virgen de Guadalupe. Het is een afgelegen plek, waar veel aanspoelt. Het heeft dagen, misschien wel weken of maanden in zee gedreven en is uiteindelijk door de golven op deze afgelegen plek op het strand gegooid. Drijfhout. Ik hou ervan. Het is vaak zijdezacht heeft door alle beweging in het water mooie grillige vormen.

Het was voor de kleine beentjes nog een heel eind lopen, en de tas was zwaar toen ze het kwamen brengen. Met een borstel heb ik het ontdaan van zand en aangekoekte rommel en heb ik het uitgezocht op grootte, lengte en vorm. Ik maakte een vis op tafel en verwisselde hier en daar nog een graat 🙂 Daarna heeft E er op mijn aanwijzingen vakkundig gaatjes in geboord en legde ik ze steeds in dezelfde volgorde weer terug. Toen kon ik gaan rijgen met een katoenen koord.

Tussen elk stuk drijfhout maakte ik op gelijke afstand (ongeveer een centimeter bóven het voorgaande stuk hout) een knoopje, zodat de stukken drijfhout op gelijke afstand van elkaar blijven. De vissenkop kreeg twee “ogen”: eentje voor het ophangkoord en eentje als echt “oog”.

Op het eiland merk je landinwaarts meer het verschil van de seizoenen, dan aan de kust. Het is er veel groener. Je ziet in de kleine gehuchtjes die daar liggen, veel prachtige bougainvilles in allerlei kleuren en volop citrus bomen. Het is het resultaat van koelere temperaturen in de winter, af en toe een regenbui en hee vruchtbare grond. Het groene hart van het eiland staat bekend om zijn wandelpaden. Eind vorig jaar maakten wij zelf nog een ommetje, ongeveer 7 kilometer landinwaarts. En een paar dagen daarna nóg een keer. Het heeft een reden waarom we terugkeerden naar diezelfde vallei…..

We hebben er een prachtig huisje gezien waar we op slag verliefd op werden, aan de rand van het Parque Nacional Garajonay. Bijna 200 jaar oud met van die heel dikke muren van wel 60 cm dik, die de warmte in de zomer lang buiten houden. Met een geitenstal die jaren geleden bij het huisje is getrokken. Met kleine raampjes, die verdeeld zijn in nóg kleinere ruitjes. Met vier openslaande deuren naar een overdekt terras, wat uitkijkt op een groene vallei. Een stukje kleiner, maar precies wat bij ons past. Een lief huisje tegen een bergwand. Een huisje waar we al lang van droomden. We hielden het de afgelopen weken stil omdat we er zeker van wilden zijn dat het óns huisje zou worden. En dat is gelukt: over een paar weken krijgen we de sleutel…..!

Een poosje geleden schreef ik al over (be)sparen. Het zijn vaak de kleine dingen die heel onopvallend zijn, zoals zelf yoghurt maken waar ik weleens over schreef. Zo heb ik eenzelfde bespaar´grapje´ met prei.

Elke keer als ik prei gebruik in de keuken, snij ik ca 4 cm vanaf de onderkant in één keer af. De rest gaat in het gerecht. Maar dit onderste stukje zet ik in een glas met een bodempje water. Binnen enkele dagen komen er kleine worteltjes aan de onderkant en zie je vanuit het midden de prei weer uitlopen.

Zodra de mini-preitjes ongeveer een week in het water hebben gestaan, of als er voldoende worteltjes aan zitten, gaan ze in de grond. Soms zet ik ze gewoon in een vergeten hoekje in de tuin, soms gaan ze met een aantal gezellig in een emmer of pot met tuinaarde. Het is maar net hoe op dat moment mijn pet staat 😉 Ze moeten nog goed ´aarden´ dus krijgen ze voldoende water. De grond moet een beetje vochtig blijven en niet uitdrogen, anders mislukt dit bespaar´grapje´.

Kijk, normaal gooi je zo´n stronkje gedachteloos weg maar als je dit bespaar´grapje´ doet, heb je altijd iets achter de hand. Nee, je kan er geen preischotel van maken, maar met de uitgelopen prei kan ik wel een gerecht mooi garneren of een smaakaccent toevoegen aan een stoofschotel of soep, zonder een hele prei aan te snijden.

Soms krijg ik een vraag om iets te maken op het creatieve vlak, wat niet alledaags is. Een beschildering op/in een kunststof bad bijvoorbeeld. Het moest de beschadigingen, die op de bodem van het bad zaten en gerepareerd waren, bedekken. En niet te druk, maar “iets” met natuur…voor de rest mocht ik mijn gang gaan. Leuk!

Eerst werd het bad gebracht, ik kon met de badkuip in het atelier, bepalen of ik het bad op zijn kant zou zetten, op de grond of op de werktafel zou plaatsen. Dat laatste bleek de meest fijne plek om erin/aan te werken. Ik heb genoten van deze klus, zie hieronder de foto´s.

Ik gebruikte Amsterdam Acrylverf (kleuren 243, 268, 622 en 623 en oh ja, een klein beetje 101) en een Rembrand 14 penseel. Een heel fijne combinatie om zowel het wat grovere werk als de fijne details mee uit te werken. De opdrachtgever was er blij mee, en nam het bad mee naar huis.

Voor hem was er nog veel werk weggelegd, het bad zou buiten geplaatst worden, omringd met groen. Maar eerst moest alles goed uitharden en daarna licht gelakt worden. Als laatste werd een epoxylaag aangebracht. Daarna was het geduldig wachten tot alles goed uitgehard was en kon de afwerking beginnen.

Het eindresultaat (de goede plek, planten er omheen en de tuin op orde) laat nog even op zich wachten en een foto volgt dus nog. Maar dit is toch wel baden in weelde!

Gistermorgen draaide de wind naar het zuid – zuidoosten. Wind uit deze richting is vrijwel altijd de voorbode voor een behoorlijke weersverandering, helemaal als het dagenlang gaat duren. En dat is op dit moment de verwachting: een dagenlange stevige zuid – zuidoosten wind.

Door de gedraaide wind veranderd het geluid van de zee. Horen we het normaal gesproken het regelmatig rollen van de branding, nu is het een constant bruisen wat de lucht vult. De golven veroorzaakt door de wind, en de golven van de gebruikelijke stroming rollen en draaien tegen elkaar op. En als we vanuit huis naar de zee kijken, lijkt het een woeste wastobbe. Voor de pleziervaart een reden om lekker in de haven te blijven liggen. De ferry´s tussen de eilanden hebben er soms wat meer moeite mee.

De wind uit deze richting komt vanuit Afrika en neemt het fijnste zand mee uit de Sahara. Het is heel fijn stof (of polvo zoals ze het hier noemen) wat lang in de lucht blijft hangen. Dit fenomeen heet La Calima. Het verduisterd de zon en de strakblauwe hemel verdwijnt achter een dikke grijze deken, die langzaam over de eilanden zakt. Het zicht wordt minder, alsof er mist hangt maar dan met een rozige gloed. Vliegverkeer heeft er last van, ouderen en mensen met astma of andere longproblemen wordt geadviseerd om binnen te blijven. En hoe langer de wind uit deze hoek blijft waaien, hoe dikker de Calima wordt.

Gistermiddag was het stof al duidelijk zichtbaar (we konden geen berg of zee meer zien en zelfs tussen ons huis en dat van de overburen hing al een waas. Toen we laat op de avond nog een rondje met Bas liepen, zagen we in het licht onder de lantaarnpalen hoe dicht het stof al was. Vanavond bij het laatste rondje van de dag was op donkere auto´s al duidelijk een dun laagje zand te zien. Het prikt in je ogen, het schuurt in je keel en je neus raakt verstopt. Vroeger wikkelde ik een dunne shawl om mijn gezicht. Het beschermde prima. Maar het blauwe mondkapje blijkt het ook prima te doen ter bescherming! En we blijven maar zoveel mogelijk binnen……

Net na kerst zijn na lange tijd, lieve mensen uit Nederland gekomen om op het eiland een welverdiende vakantie te vieren. Met de goede papieren en de nodige informatie van internet was de reis prima te doen. En met een huisje wat ze al vaker hebben geboekt, is het meteen al ontspannen en vertrouwd als ze aankomen.

Al is beeldbellen een geweldige uitvinding in deze tijd en maken we daar regelmatig gebruik van, bijkletsen in het écht is natuurlijk het allerleukste! En oh, wat doen we dat vaak, en dan ook nog eens in het Nederlands 😉

Ze zijn er met twee kleine mensjes voor wie alles nieuw, mooi, spannend en bijzonder is. En met hen om ons heen, zien we het eiland ook weer met andere ogen; Ze brengen zelfgezochte schelpjes en gevonden drijfhout mee van het strand bij het kerkje van Virgen de la Guadalupe waar ze hé-le-maal naar toe gelopen zijn.

In een fijne balans zien we elkaar, blijven we op de hoogte van de avonturen zoals een stoere wandeling in Parque Garajonay, strandbezoek en een spannende dolfijnen-safari. Samen (tapas) eten, koffie drinken, oud- en nieuw en Driekoningen vieren “vouwen” we rond onze werkzaamheden. Onze sportieve activiteiten gaan op een laag pitje: even geen cardio, yoga, steps, Tae-Bo of boks zak. Dit is genieten met een grote G!

Kijk niet achterom want dan je mis de toekomst die vóór je ligt