Zij van dat Eiland

Over het wel en wee op een eiland in de Atlantische Oceaan

Buiten slapen

Het was heerlijk hoor, buiten slapen in je eigen bed onder een prachtige sterrenhemel. Met een licht briesje bij een temperatuur die niet onder de 24 graden komt in de nacht. Wakker worden van de zon die over de bergkam heen piept. Gezonde berglucht. Hoe mooi kan het zijn? Het schijnt echt heel gezond te zijn. En toch staat alles nu alweer een paar weken binnen. De reden was een grote bosbrand op Tenerife, die maar slecht onder controle te krijgen was. Elke zomer is het wel ergens op één van de eilanden raak. En steeds hoop je dat het snel geblust is en er geen gewonden vallen. Want indrukwekkend is het zeker!

Het kleine gehuchtje waarin we wonen heeft een heuse buurt-app. Er wordt van alles in besproken. Natuurlijk ook de brand op het buureiland en hoe snel zoiets kan ontstaan. Het vuur blééf maar om zich heen grijpen omdat er veel naaldbomen groeiden in een gebied wat nauwelijks toegankelijk was door de steile berghellingen. Er was in eerste instantie alleen veel natuurschade maar in de loop van de dagen groeide het vuur naar ongekend formaat en bedreigde het ook de bewoonde wereld. Huizen en dorpjes werden ontruimd, dieren werden naar de opvang gebracht en mensen sliepen bij familie, vrienden of in grote sporthallen. Afwachtend tot het vuur geblust zou worden, of zou passeren en men weer terug kon naar huis. En terwijl je dan met alleen het hoognodige daar zit, hoor je verhalen over plunderaars die in verlaten dorpen hun kans schoon zien.

Bron: Diariodeavisos.

 

 

Het is allemaal op Tenerife.

Maar in het voorjaar heeft op uitnodiging van de buurtvereniging een (bos)brand-deskundige bij ons in het gehuchtje, een lezing gegeven. Hoe grijpt een bosbrand om zich heen en welke factoren kan je zelf beïnvloeden. Dit werd opnieuw besproken in de buurt-app. Wat kunnen we zelf doen om de bosbrand niet te “voeden”. Eén van de dingen is, om zo min mogelijk droog materiaal in de buurt van je huis te hebben. Een berg snoeiafval, vuilnis of een stukje tuin met dorre planten: meteen opruimen en afvoeren. Bouwmaterialen en hout voor de kachel: verder van huis, of binnen opslaan. Struiken en bomen snoeien zodat ze niet direct tegen je huis aan groeien. Bouwlandjes die braak liggen: kort houden en droogmateriaal afvoeren. Op dit moment is de brand op Tenerife. Maar ook hier hebben we vaak een code oranje in verband met de kans op bosbrand. Het is deze zomer nog nooit zo warm en droog geweest.

Opnieuw bekeken we de tuin en alles er omheen. Wat konden wij nog verbeteren? Welke zaken zijn in onze omgeving een risico? Is het in dat opzicht dan wel handig om ons bed buiten te hebben staan? Wat doen we als er hier in de omgeving een bosbrand ontstaat? Zijn er dingen die je mee moet nemen – en welke? Welke dingen zijn handig om op een vaste plek neer te leggen (belangrijke papieren) en waar ga je naar toe? Ik werd er onrustig van. Toen de brand op Tenerife groter werd, roken wij vooral in de nacht de brandlucht en zagen we de zon overdag door een grijze sluier. Binnen slapen voelde – ondanks de warmte – opeens toch een stuk fijner. Dus sleepten we alles weer naar binnen….

En het slaapt al weken een stuk rustiger!

 

Weer stroom

En ja hoor, na bijna 48 uur hebben we weer stroom. Overal zien we langs de weg grote aggregaten staan die het eiland voorlopig moeten gaan voorzien van stroom. De oorzaak is achterstallig onderhoud en onderdelen die al 10 jaar (!!) geleden vervangen hadden moeten worden. Gelukkig hebben naburige eilanden hulp geboden en komt het gewone leven weer op gang. Sommige gehuchtjes moeten nog even geduld hebben maar kregen aan het eind van de week ook weer stroom.

In de winkel (waarvan ook een online versie is) valt een enkele keer de stroom nog uit maar verder hebben we geen problemen meer. De overheid meldt via krant en media dat iedereen een schadeformulier kan downloaden en insturen. Als ik zo hier en daar erover vraag, halen velen hun schouders op. Ach…daar komt niets van terecht is de tendens. Enfin, ik heb toch maar een formulier ingevuld en opgestuurd. Als extra bijlage heb ik een foto van de openstaande, ontdooiende vriezers erbij gedaan en een lijstje met alle producten. We gaan het wel zien.

De supermarkten zijn weer open, de koel- en vriesvakken zijn compleet leeggehaald. Zij hebben nog meer schade dan alleen onze twee vriezers. Alles moet opnieuw aangeleverd worden. Het grappige is dat de kleine gesprekken op straat of in een winkel nu niet gaan over het weer, maar of je alweer stroom hebt.

In de dagen na de stroomstoring lopen de temperaturen steeds verder op. De overheid vraagt om zo min mogelijk gebruik te maken van airco’s. Maar ja, dat gaat bij velen niet van harte als het overdag boven de 36 graden is. Wij hebben er geen maar  Bij ons op de veranda in de schaduw en windstil, tikt de thermometer de 40 graden aan. ‘s Nachts wil het met zo weinig wind maar slecht afkoelen en ook het huis warmt op. De ramen tegen elkaar open zetten heeft weinig zin als er geen wind is. Daarom slepen we ons bed naar buiten. Dat slaapt vast beter…

Het bed op pootjes waardoor er ook “verkoelende” lucht onder het bed door kan. Maar of het helpt bij deze temperaturen……?

 

 

 

 

Een beetje knijpen

De stroomstoring duurt al even en het wordt een beetje knijpen als het om de vriezers gaat. De teller staat op 30 uur. Gelukkig hebben we geen vlees meer in de vriezer, maar toch besluit ik vanmiddag om alle vrieslades eruit te halen en zoveel mogelijk te verwerken.

Ik kan wel tegen beter weten wachten tot er weer elektriciteit is, maar de spullen zijn inmiddels toch wel aardig ontdooid en zacht. Dus sta ik op maandagmiddag uren in de keuken, kook ik flessen en potten uit tot ze steriel zijn en maak ik sap van al het ingevroren fruit. Avocado’s (ik had wel 40 halve avocado’s in de vriezer..) kan ik niet meer verwerken nu ze allemaal ontdooid en zacht zijn. Dus weg ermee. De buitentemperatuur werkt ook lekker mee: overdag temperaturen van over de 30 graden en ´s nachts wordt het niet koeler dan 24 graden. Het is een beetje knijpen maar we moeten het er maar mee doen!

De ruim 5 kilo sperziebonen maak ik in, net zoals de doperwten. Ik kook een grote pan groentesoep en maak een pastasaus met spinazie. Helaas kan ik het op geen enkele manier koel weg zetten en hoop ik met alles wat ik heb, dat de stroom snel weer ingeschakeld wordt. Vlak vóór het weekend hebben we drie dozen waterijsjes gekocht. Ze zijn zó lekker met dit warme weer, maar ja, wat doe je met drie dozen gekleurd zoet water? Ik haal de verpakking eraf, stokjes eruit en maak er maar siroop van. Met een schone fles en twist-off deksel is het in ieder geval niet meteen weggegooid. Wie weet kan ik het straks als blokjes weer invriezen. Straks… als we ooit weer stroom hebben.

Gelukkig hebben we sinds gisteravond laat wel weer wifi en kunnen de alarmdiensten weer bereikt worden. De haven, het kleine vliegveldje en het ziekenhuis hebben geen last gehad van de storing. Zij hebben een eigen backup systeem.  Als ik afgedraaid klaar ben in de keuken, rijden we richting de bewoonde wereld, de “stad”. Onderweg zien we bij de apotheek en andere kleine bedrijfjes aggregaten buiten staan. Zo kan het werk toch doorgaan!

Het is verbazend druk, de terrasjes zijn vol. We zien naast verschillende restaurantjes en barretjes aggregaten staan. We schuiven ergens aan en bestellen een pizza. Daarna lopen we naar de winkel en proberen een lichtknopje. We hebben hier alweer stroom! Wij kunnen morgen dus gewoon naar de winkel. Dat is fijn!

Vanuit de omliggende grote eilanden zijn al grote aggregaten onderweg. Ze zullen overal op het eiland geplaatst worden totdat het defect in de centrale is gerepareerd. Wat we uit de persberichten begrijpen is dat in de loop van de week 2/3 van het eiland weer voorzien zal zijn van stroom. Wij zullen niet de eersten zijn die thuis weer gewoon het lichtknopje aan kunnen doen, vermoeden we.

Er wordt gevraagd om zuinig te zijn met water, om de energie die gebruikt wordt voor de waterpompen te verminderen. Dus haal ik braaf water uit het grijze circuit. Dat water komt ongezuiverd uit een bassin wat hoger op de berg ligt. Ik kook het om als afwaswater te gebruiken. Gelukkig is het bijna volle maan en kunnen we lang buiten zitten!

 

Stroomstoring

Door een stroomstoring werd ik vanmorgen al vroeg wakker: het was stiller in huis dan gebruikelijk. Geen zacht gezoem van vriezer en koelkast. Ook de weinige straatverlichting die wij zien, was uit. Nou ja… stroomstoring dus. Terug in bed want het was nog vroeg.

In de loop van de ochtend is er nog niets veranderd. Het enige wat onrustig maakt, is dat we ook geen internet of mobiel bereik hebben. Dat is een heel vreemde gewaarwording! Opeens merken we hoe we aan een mobieltje vast zitten. Even het nieuws lezen, berichtje sturen..het kan allemaal niet. Gelukkig hebben we gas in de keuken dus kan ik gewoon een ontbijtje maken.

..de tijd verstrijkt en we zitten inmiddels al 10 uur zonder stroom. Angstvallig hou ik de deuren van de vriezers dicht en alleen als ik zéker weet wat ik uit de koelkast moet pakken, gaat ‘ie snel open en dicht. De buurman is naar de stad gereden en komt terug met een bizar verhaal: er is brand geweest in de enige elektriciteitscentrale die het eiland rijk is, en de hele centrale ligt plat!

We hebben geen backup vanuit een ander eiland met een kabel die onder zee loopt. De enigen die minder last van de stroomstoring hebben zijn de huizen die zonnepanelen hebben. Heb je daarnaast ook nog batterijen, dan ben je nu helemaal spekkoper, want kan je eigenlijk gewoon je gang gaan. Hoogzomer en de zon de hele dag aan de hemel.. nou dan willen die batterijen wel opladen! Onze aanvraag voor zonnepanelen zit in de molen bij het installatiebedrijf. Daar hebben we nu niet zoveel aan maar toch….

We smeren broodjes, koken thee en maken er maar het beste – eenvoudigste – van qua eten. Helemaal niet erg, er is genoeg in huis. We lopen alleen een beetje met onze ziel onder de arm om iets te gaan “doen”. Ook de klusjes, die er nog genoeg zijn, moeten blijven liggen want bij vrijwel alles is iets met een stekker nodig!

We blijven zo lang mogelijk buiten, ook als het al schemert. Daarna gaan we naar binnen, steken een paar kaarsjes aan en zetten de lamp die opgeladen is met zonne-energie maar op tafel. Het is niet anders.

Er gaat niets boven Philips…. nou, daar doe je nu ook niets mee!

 

Een grote verandering

Tja… een grote verandering, dat kan je het wel noemen!

Op vrije dagen in de zomer zitten we eigenlijk altijd tussen 14:00 en 17:00 uur binnen. Het is dan gewoon te warm om iets te doen. Zelfs alleen maar zitten in de schaduw is dan al teveel. We hebben er een mooie oplossing voor: we kijken films en documentaires. Deuren en ramen dicht en lekker onderuit. Zowel Netflix als YouTube zijn een onuitputtelijke bron van grappige, leuke en onderhoudende films of documentaires. Het is een heerlijk tijdverdrijf, je kan je oogjes lekker dicht doen als het minder leuk is, want het is immers ook siësta!

Maar één documentaire (we bekeken deze in mei jl.) zorgde bij ons voor een grote verandering. Zie hieronder de trailer.

Het lijkt te gaan over grote (vecht)sporters (de eerste 10 minuten..) maar het blijkt veel méér te gaan over de goede voeding die daarvoor nodig is. En dat er een grote verandering gaande is in diezelfde sportwereld. De trailer laat een klein stukje zien, het is echt de moeite waard om even uit te zoeken waar en hoe je de film/docu in zijn geheel kunt zien.

Na het kijken waren we beiden om. We keken elkaar aan en waren het er eigenlijk meteen over uit:  na meer dan een half leven mét vlees, stappen we over naar een leven zónder vlees (voor E, de heer des huizes) en een leven zónder vlees, ei en melk voor mij. Een behoorlijk grote verandering!

Wie had dít kunnen bedenken…

Kalm aan

Kalm aan, want de temperaturen blijven hoog. Soms tikken we nét de 40 graden aan in de schaduw. We moeten er weer even aan wennen en omschakelen naar een rustiger tempo. Met deze temperaturen staat het werk rondom het huis stil. Als we thuiskomen uit de winkel hangt de warmte nog in de vallei. Binnen is het ongeveer 10 graden koeler (“oh heerlijk! hier is het lekker fris!” roepen we dan). Pas als de zon achter de bergen verdwijnt gaan we naar buiten maar de thermometer komt in de avond en nacht niet onder de 25 graden.

De tuin aan de voorkant van het huis krijgt langzaam zijn definitieve vorm en alle planten hebben het naar hun zin. De druiven kennen de term “kalm aan” niet. We kregen ze in maart als onooglijke kale stokken (“zet ze voor 3/4 in de grond, geef ze water en wacht maar gewoon af”)  en zijn nu tweeëneenhalve meter hoog! Er zijn dagen bij dat ze zomaar 20 cm groeien! We leiden ze over een bamboe boog, zodat de toekomstige trossen mooi vrij hangen.

De ingang (het pad door de tuin) naar het huis hebben we verplaatst naar een iets hoger punt, tussen de drastisch gesnoeide palmboom en de schuur. Omdat er regelmatig honden uit te buurt door onze tuin wandelden en Bas geen idee heeft wat wegjagen is (alleen maar fijn zo´n rustige hond!) heeft E, de heer des huizes tussen de schuur en palmboom een hekje gemaakt.

 

Dat scheelt een boel ongewenst bezoek!

Ook een beeld, waar ik drie jaar geleden mee begon, heeft eindelijk zijn definitieve plekje gekregen. In 2018 maakte ik het hoofdje, waarna het lange tijd op de plank lag. In 2020 wist ik hoe ik verder wilde en maakte haar lijf. Lange tijd stond ze in de vensterbank te wachten op haar uiteindelijke “looks”. Ze kreeg een basiskleur in brons, met daaroverheen in flarden oud-bruin. Het moest vooral niet te “strak” in de kleur zitten. Nu ze klaar is, weten we vrijwel meteen waar ze moest komen te staan: in de tuin, tussen de rozenstruik met bloedrode rozen en de uitbundige roze Bougainville….

E, de heer des huizes groef een gat, maakte een mal en mengde beton. Want ze moet natuurlijk wél stevig staan!

 

Aan de voet van het beton komt een roze bloeiende vetplant. Die zal het beton een beetje aan het oog onttrekken.

 

Dat ik haar met een knipoog het vrouwtje van Stavoren noem, begrijp je wel bij het zien van deze detailfoto 😉

Eigenlijk valt “kalm aan” best wel mee. We doen heus nog wel wat, het gaat allemaal alleen op een wat rustiger tempo!

 

 

 

Zomer

Zomer! Het is begin juli en we hebben voor het eerst temperaturen boven de 30 graden. Vér boven de 30 graden, de thermometer onder de veranda (dus in de schaduw) geeft 36 graden aan… Ook dát hoort erbij. We hebben een bijna koel en wispelturig voorjaar gehad, met relatief weinig neerslag. De droogte zit daardoor al flink in de grond en nu in de zomer, gaan de temperaturen opeens flink omhoog. Het resultaat is veel droogte en droge terrassen waarop niets wil groeien, zelfs geen onkruid of gras.

De tuin water geven doen we “automatisch” met een druppelsysteem waarbij er geen water verspild wordt op plekken waar niets staat. Maar het maakt de boel wel kaal én (mooie bijkomstigheid) onkruidvrij. Het kleine terrasje onderaan de trap met olijfboom avocado en sinaasappel ziet er met een zandbodem behoorlijk kaal uit. Het is nu in de zomer té warm om daar overdag te zitten. De drastisch gesnoeide olijfboom (drie stammen laten staan en die vrij houden zodat de zon daarbij kan komen) moet aan de bovenkant opnieuw uitgroeien tot een mooi vol bladerdak. Het begin is er, maar echt in de schaduw zitten, is er nog niet bij.

De Flamboyante die nog geen 50 cm hoog was toen we hier gingen wonen – en door de verkopers een beetje opgegeven was – heeft door het weghalen van omliggende plantjes en “rommel” ondertussen begrepen wat er van hem verwacht wordt en is nu 1.20 hoog. Hij groeit als kool en ook daaronder zullen we met een paar jaar heerlijk in de schaduw kunnen zitten. Maar nu is het nog te vroeg.

Kijk zó moet de Flamboyant er over een paar jaar uit zien!  Foto: © sapocka/123RF

Als klap op de vuurpijl hebben we met deze warmte ook een Calima. Geen superzware, maar irritant genoeg voor luchtwegen en ogen. Op onderstaande foto kan je het effect ervan duidelijk zien. Normaal gesproken kunnen we tussen alle bergwanden door de blauwe hemel en een klein stukje van de oceaan zien, aan de horizon zien we dan overdag het silhouet van het buureiland en in de avond zijn daar duizenden lichtjes te zien van de dorpen en steden. Nu zijn de eerste bergwanden al wazig en hoe verder je kijkt, hoe slechter het zicht is. Van een blauwe hemel is geen sprake, laat staan van het stukje oceaan of een glimp van het buureiland.

Met zoveel droogte en warmte gaat er ook weleens een plant van ons dood. Deze keer was het een plant in pot die ter decoratie tegen de gevel van de winkel stond.

Het was een stranddruif op stam, die over het algemeen goed tegen droogte en warmte kan. Helaas ging het in een pot niet zo goed en zag ik hem heel langzaam wegzakken in een stille dood. Het stammetje van ongeveer 60 cm hoog bleef over. Ik liet het een paar dagen staan, nog niet in beeld welke plant ik er dán voor in de plaats zou zetten. Maar, dat zielige stammetje bracht mij op een idee!

Tóch iets fleurigs aan de gevel bij de winkel, maar geen kokende wortelkluit meer in de pot!