Zij van dat Eiland

Het dak. Er moest nog wat aan gedaan worden: De grote lekkage waarbij het dak voor een groot deel geïnspecteerd en gerepareerd was, is nog niet helemaal waterdicht. Dat wisten we al, want begin dit jaar zagen we opnieuw nattigheid in het atelier.

Het lekt niet heftig, maar op verschillende plekken hangen er na een regenbui toch weer druppels aan de balken en vormen zich in een paar uur kleine plasjes regenwater in mijn atelier. Het is echt niet te vergelijken met De Grote Lekkage maar het is nog niet compleet dicht dus. Dus maken de mannen ( E, de heer des huizes en vriend D) opnieuw plannen om het dak op te gaan. Ze bespreken, rekenen, tekenen en overleggen en de weersverwachting wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Wat gaat het weer doen de aankomende dagen.

Komt er regen aan en hoeveel regen? Er wordt een inschatting gemaakt qua werkzaamheden: ze denken ongeveer 3-4 dagen. Ze beslissen om ´s morgens tot een uur of 14:00 uur te werken en daarna nog een klein staartje aan het eind van de middag op te pakken. In de tussenliggende tijd een goede lunch en een lekkere siesta. Zo gaat het plan worden.

En dan is het zover en gaan de mannen het dak op. Ze starten op dinsdag , pas op vrijdag wordt er wat regen verwacht dus een klein beetje opschieten is het wel, en er moet niets tegen zitten.

Als de mannen nog maar een uurtje op het dak staan, wordt duidelijk dat het beter is om alle dakpannen eraf te halen om een goed beeld te krijgen van waar het lastige lek zit. Dat – die dakpannen eraf-  is een klus die veel tijd vergt…..

Vol goede moed geven E en D de dakpannen aan ons (vriendin J en mij) aan. We stapelen ze netjes op. Er komt veel vuil onder vandaan en we zien bedenkelijke gezichten op het dak. Er wordt overlegd. De mannen besluiten om de volgende dag ook de rubberen onderlaag van het dak te halen, het is deels al erg oud en nu de dakpannen eraf zijn, zien ze dat het aan de zijkanten niet goed aansluit.

Daar, op die zijkanten, heeft het regenwater al jaren vrij spel gehad. Daar kan het vrij tussen verdwijnen en een weg vinden in de muur, langs de muur en langs het houten dak. En zo geschiedde. Het oude rubber ligt er in delen op met heel veel naden en dus met meer kansen op lekkage. Opnieuw wordt dit een klus die veel tijd vraagt….

Het houten dak komt tevoorschijn en tussen de naden van het hout zien beide mannen veel dode, maar ook heel veel levende miljoenpoten. Die kleine griezels vielen zomaar uit het niets naar beneden als ik aan het schilderen was! Dat wordt een grondige schoonmaak van het nu kale dak.

E, de heer des huizes en ik controleren tot laat in de avond alle dakpannen op breukjes en verwijderen handmatig (ik) of met een slijptol (E) de resten cement aan de onderkant van de dakpannen. Er is in het verleden hier en daar willekeurig cement gesmeerd om eerdere problemen (lekkages? ratten onder het dak?) daarmee te verhelpen.

Aan de binnenkant van sommige dakpannen kom ik prachtige fijn vertakte schimmeldraden tegen..

We bekijken regelmatig de weersverwachtingen…. de verwachtte regen schuift steeds een paar uur of een halve dag op. De weersgoden zijn ons goed gezind!

De mannen rijden naar de bouwplaats, bestellen zware materialen die 100 traptreden op gesleept moeten worden.  Aan de zijkanten van het dak bikken ze dikke klompen cement weg en peuteren ze het vuil uit de kieren. Als het dak helemaal schoon en naar wens is, zien ze dat het dak enigszins doorgezakt is naar één punt. Een punt waar het hout nog vochtig is.

Opnieuw bedenkelijke gezichten, nu ónder het dak, in mijn atelier. Ze kijken naar het hout boven hen. Er zit een “zak” in het dak. Het is een doorbuiging van het hout, waardoor het regenwater naar één punt loopt en langer blijft staan dan wenselijk is. Er moet een draagbalk geplaatst worden om het dak weer in één aflopende lijn te krijgen, zodat het regenwater sneller afgevoerd wordt. Aldus geschiedde. De draagbalk wordt besteld, geschaafd, gelijmd en gelakt. Klaar om geplaatst te worden.

De mannen zetten de balk op zijn plaats en met hulp van ladders en een krik kunnen ze het hele dak in de goede positie “liften”. Tijd om de balk definitief te bevestigen is er niet. Eerst gaan de mannen de rubberen laag op het dak maken, binnen 12 uur gaat het regenen!

Je ziet de laaghangende bewolking al boven de bergtoppen!

Het was een dag werk, maar de rubberen laag zit er op. Af en toe vallen er wat spetters… Het dak is voor zover klaar dus gaan de mannen binnen aan de slag om de zware draagbalk definitief op zijn plek vast te zetten. Een andere buurman smeedde prachtige ijzeren houders om de balk te dragen. De balk past er precies in. Bij het bevestigen van de houders raken ze een elektrische leiding (huh…? waarom zit op deze plaats een elektrische leiding in de dikke muur?!) maar dat mag de pret niet drukken. Het dak is dicht!

De ochtend van 5 juni begon met prachtige kleuren bij zonsopgang maar het veranderde al snel. Er trokken buien over met heel veel regen. Stortbuien. Zóveel regen, dat het in straaltjes langs het kozijn, tussen het kozijn en de muur, en langs binnen- en buitenkant van het raam stroomde. Het ging hard! Het was hollen met handdoeken om alles weer droog te krijgen.

E, de heer des huizes heeft tussen twee stortbuien door een tijdelijke oplossing gemaakt waardoor het hemelwater niet direct aan de buitenkant langs de muur en het raam stroomt want dat was het probleem. Er liggen immers nog geen pannen op het dak die een beetje oversteken over de dakrand.

De regen is zo heftig, dat geeft vaak stenen op de weg. Voorzichtig autorijden – maar eigenlijk liever niet – op zulke dagen.

Voor de natuur is het heerlijk, dat frisse regenwater. Op de foto hierboven zie je allerlei smalle witte streepjes op de berghellingen: wilde stroompjes en watervallen die richting lager gelegen delen en de stuwmeren gaan. Zoet water voor de natuur en de mens.

De dag erna wat er weer een strakblauwe lucht en werden er nieuwe boeiboorden gezaagd, en gelakt, gingen de eerste pannen er op en werden randen nauwkeurig aangesmeerd en waterdicht gemaakt.

Binnen, onder het nieuwe dak, blijft alles droog. Ik kan mijn atelier weer inruimen na 10 dagen hard werken van de mannen. En oh wat ben ik dáár blij mee!!