Zij van dat Eiland

Een poosje geleden schreef ik al over (be)sparen. Het zijn vaak de kleine dingen die heel onopvallend zijn, zoals zelf yoghurt maken waar ik weleens over schreef. Zo heb ik eenzelfde bespaar´grapje´ met prei.

Elke keer als ik prei gebruik in de keuken, snij ik ca 4 cm vanaf de onderkant in één keer af. De rest gaat in het gerecht. Maar dit onderste stukje zet ik in een glas met een bodempje water. Binnen enkele dagen komen er kleine worteltjes aan de onderkant en zie je vanuit het midden de prei weer uitlopen.

Zodra de mini-preitjes ongeveer een week in het water hebben gestaan, of als er voldoende worteltjes aan zitten, gaan ze in de grond. Soms zet ik ze gewoon in een vergeten hoekje in de tuin, soms gaan ze met een aantal gezellig in een emmer of pot met tuinaarde. Het is maar net hoe op dat moment mijn pet staat 😉 Ze moeten nog goed ´aarden´ dus krijgen ze voldoende water. De grond moet een beetje vochtig blijven en niet uitdrogen, anders mislukt dit bespaar´grapje´.

Kijk, normaal gooi je zo´n stronkje gedachteloos weg maar als je dit bespaar´grapje´ doet, heb je altijd iets achter de hand. Nee, je kan er geen preischotel van maken, maar met de uitgelopen prei kan ik wel een gerecht mooi garneren of een smaakaccent toevoegen aan een stoofschotel of soep, zonder een hele prei aan te snijden.

Soms krijg ik een vraag om iets te maken op het creatieve vlak, wat niet alledaags is. Een beschildering op/in een kunststof bad bijvoorbeeld. Het moest de beschadigingen, die op de bodem van het bad zaten en gerepareerd waren, bedekken. En niet te druk, maar “iets” met natuur…voor de rest mocht ik mijn gang gaan. Leuk!

Eerst werd het bad gebracht, ik kon met de badkuip in het atelier, bepalen of ik het bad op zijn kant zou zetten, op de grond of op de werktafel zou plaatsen. Dat laatste bleek de meest fijne plek om erin/aan te werken. Ik heb genoten van deze klus, zie hieronder de foto´s.

Ik gebruikte Amsterdam Acrylverf (kleuren 243, 268, 622 en 623 en oh ja, een klein beetje 101) en een Rembrand 14 penseel. Een heel fijne combinatie om zowel het wat grovere werk als de fijne details mee uit te werken. De opdrachtgever was er blij mee, en nam het bad mee naar huis.

Voor hem was er nog veel werk weggelegd, het bad zou buiten geplaatst worden, omringd met groen. Maar eerst moest alles goed uitharden en daarna licht gelakt worden. Als laatste werd een epoxylaag aangebracht. Daarna was het geduldig wachten tot alles goed uitgehard was en kon de afwerking beginnen.

Het eindresultaat (de goede plek, planten er omheen en de tuin op orde) laat nog even op zich wachten en een foto volgt dus nog. Maar dit is toch wel baden in weelde!

Gistermorgen draaide de wind naar het zuid – zuidoosten. Wind uit deze richting is vrijwel altijd de voorbode voor een behoorlijke weersverandering, helemaal als het dagenlang gaat duren. En dat is op dit moment de verwachting: een dagenlange stevige zuid – zuidoosten wind.

Door de gedraaide wind veranderd het geluid van de zee. Horen we het normaal gesproken het regelmatig rollen van de branding, nu is het een constant bruisen wat de lucht vult. De golven veroorzaakt door de wind, en de golven van de gebruikelijke stroming rollen en draaien tegen elkaar op. En als we vanuit huis naar de zee kijken, lijkt het een woeste wastobbe. Voor de pleziervaart een reden om lekker in de haven te blijven liggen. De ferry´s tussen de eilanden hebben er soms wat meer moeite mee.

De wind uit deze richting komt vanuit Afrika en neemt het fijnste zand mee uit de Sahara. Het is heel fijn stof (of polvo zoals ze het hier noemen) wat lang in de lucht blijft hangen. Dit fenomeen heet La Calima. Het verduisterd de zon en de strakblauwe hemel verdwijnt achter een dikke grijze deken, die langzaam over de eilanden zakt. Het zicht wordt minder, alsof er mist hangt maar dan met een rozige gloed. Vliegverkeer heeft er last van, ouderen en mensen met astma of andere longproblemen wordt geadviseerd om binnen te blijven. En hoe langer de wind uit deze hoek blijft waaien, hoe dikker de Calima wordt.

Gistermiddag was het stof al duidelijk zichtbaar (we konden geen berg of zee meer zien en zelfs tussen ons huis en dat van de overburen hing al een waas. Toen we laat op de avond nog een rondje met Bas liepen, zagen we in het licht onder de lantaarnpalen hoe dicht het stof al was. Vanavond bij het laatste rondje van de dag was op donkere auto´s al duidelijk een dun laagje zand te zien. Het prikt in je ogen, het schuurt in je keel en je neus raakt verstopt. Vroeger wikkelde ik een dunne shawl om mijn gezicht. Het beschermde prima. Maar het blauwe mondkapje blijkt het ook prima te doen ter bescherming! En we blijven maar zoveel mogelijk binnen……

Net na kerst zijn na lange tijd, lieve mensen uit Nederland gekomen om op het eiland een welverdiende vakantie te vieren. Met de goede papieren en de nodige informatie van internet was de reis prima te doen. En met een huisje wat ze al vaker hebben geboekt, is het meteen al ontspannen en vertrouwd als ze aankomen.

Al is beeldbellen een geweldige uitvinding in deze tijd en maken we daar regelmatig gebruik van, bijkletsen in het écht is natuurlijk het allerleukste! En oh, wat doen we dat vaak, en dan ook nog eens in het Nederlands 😉

Ze zijn er met twee kleine mensjes voor wie alles nieuw, mooi, spannend en bijzonder is. En met hen om ons heen, zien we het eiland ook weer met andere ogen; Ze brengen zelfgezochte schelpjes en gevonden drijfhout mee van het strand bij het kerkje van Virgen de la Guadalupe waar ze hé-le-maal naar toe gelopen zijn.

In een fijne balans zien we elkaar, blijven we op de hoogte van de avonturen zoals een stoere wandeling in Parque Garajonay, strandbezoek en een spannende dolfijnen-safari. Samen (tapas) eten, koffie drinken, oud- en nieuw en Driekoningen vieren “vouwen” we rond onze werkzaamheden. Onze sportieve activiteiten gaan op een laag pitje: even geen cardio, yoga, steps, Tae-Bo of boks zak. Dit is genieten met een grote G!

Kijk niet achterom want dan je mis de toekomst die vóór je ligt

Ook wij gingen met kerst even een ommetje maken, zoals zovelen doen voor een frisse neus, of het eten even te laten zakken. We reden vanaf huis (de kust) ongeveer 7 kilometer landinwaarts. En zo zag het er daar uit: Het was geen wandeling van úren, maar precies genoeg om even het hoofd leeg en het hart vol te maken.

Hoe mooi begint kerstavond (in het Spaans Nochebuena)….

De laatste werkdag van deze week voelde vreemd, alsof het zaterdag was, terwijl het pas vrijdag is. Wij zijn met de winkel langer open gebleven omdat er nog een cruiseschip in de haven lag en er nog toeristen in de stad ronddwaalden.

Vanmorgen was het gezellig druk in de straten, velen waren nog even op pad voor de laatste boodschappen of een vergeten cadeautje. De drukte werd vermengd met toeristen die het veelal hilarisch vinden om de kerstetalages met nepsneeuw te zien, terwijl ze in korte broek rond te lopen. 

Na een gezellige dag in de winkel sluiten ook wij de deuren. Er wachten twee vrije dagen op ons. Heerlijk! We hebben geen plannen. Of..toch wel: lekker luieren, een filmpje kijken, wat lezen. Maar vooral: onderuit en verder niets. Geen bijzonder diner, geen kalkoen, geen ingewikkelde gerechten of kerstkleding. Gewoon lekker ontspannen.

Als we thuis komen, staat buurman Ramon bij het hek van zijn tuin, met een bakvorm in zijn handen. Een vierkante cake met chocolade. “Alsjeblieft, gemaakt door mijn vrouw. Fijne Nochebuena hoor!” Zó lief!

Als we nét op de bank zitten – beentjes omhoog en beduusd van de cake – wordt er op de deur geklopt. Andere buurman. Drukt een in keukenrol gewikkelde glazen pot in de handen: hij heeft gisteren de hele dag Almogrote (een spread van kaas, knoflook en kruiden) gemaakt. Hier, voor jullie, fijne Nochebuena hoor… Zó aardig!

Een kleine gebaar, spontaan uit het hart is het mooiste geschenk. Wat een mooi begin van Nochebuena. We zakken onderuit. Voor iedereen die dit leest: Fijne Kerst!