Zij van dat Eiland
Over het wel en wee op een eiland in de Atlantische Oceaan
Drie keer warm
In één keer was het hier herfst. Hadden we vorige week nog dagen van 27 en 28 graden, opeens is het weer omgeslagen en hebben we stevige wind en temperaturen rond de 20 graden. In de avond en nacht zakt het zelfs af naar 17 graden. En dat is best koud kan ik je vertellen! Dus keken we de afgelopen dagen al een paar keer naar het kleine kacheltje wat in het huis staat: zullen we die maar eens aansteken in de avond, om de kou uit huis te jagen? We hebben nog wat hout liggen wat er al in kan.
In de tuin hebben we de afgelopen maanden veel gesnoeid. De Bougainvillea en de Oleander moesten er aan geloven en daar hebben we aardig wat hout van kunnen stapelen om te laten drogen. Ook vandaag heeft E, de man des huizes, weer drie grote struiken te grazen genomen. Ze zijn tot enkelhoogte afgezaagd! Hij kreeg het er warm van.. Het was echt een enorme klus. Vanaf het openbare pad is ons huisje opeens grotendeels te zien en wij kunnen vanaf de zijkant van ons huis heel ver de bergen in kijken.
Al dit snoei- en zaagwerk geeft ook aardig wat hout voor in de kachel. En dat is een fijn idee op dagen zoals deze. Sommige takken zijn nog groot en heb ik al in stukken gezaagd. Maar er lag ook nog ander hout, wat al veel droger is. En we hebben een bijl. Nog nooit met een bijl gewerkt, maar al doende leert men, toch? Aan het eind van de ochtend ligt er een aardig stapeltje hout. Ik heb het er warm van! Daar gaan we maar eens proberen de kachel mee aan te maken.
Maar een fikkie stoken in een kachel is een kunstje, wat we nog niet onder de knie hebben. Houtjes stapelen, lucifer erbij, een kamer vol met rook en een vuurtje wat niet echt wil dóór branden. We krijgen het er warm van. Dat dan weer wel.
Zó zag het er nog niet uit!
Hoe gezellig is dat…
We wonen op het platteland. Daar zijn we inmiddels wel achter. Schapen in het dal, geiten die tegen de bergwand klauteren en om ons heen kleine landjes waar op dit moment opnieuw gezaaid, gepoot en gewied wordt. Het landelijke leven. Overal zien we bijenkasten, vlinders (bijvoorbeeld de Monarchvlinder) en allerlei ander klein grut. Groenten en fruit in overvloed – soms overrijp aan de takken – snoeiafval en composthopen trekt echter ook minder leuke dieren aan, namelijk muizen en ratten.
Ons huis werd tot dit jaar niet continue bewoond. Ongeveer drie tot vier keer per jaar blies de oceaanwind een paar weken door de wijd openstaande deuren en ramen. De rest van het jaar zat het huis potdicht. Als de bewoners er waren werd door het relatief korte verblijf het snoeiwerk en ander kluswerk voornamelijk “voor het oog” gedaan. De eigenaren waren al op leeftijd en je wilt ook niet elke dag aan het klussen zijn als je in je vakantiewoning bent. Heel begrijpelijk. Maar daardoor werden zaken weleens gelaten voor wat het was en hadden muizen en ratten vrij spel op het moment dat het huis niet bewoond werd.
Zo hoorden wij al wéken op of in het dak boven ons bed gerommel, getrippel en geschuif. De grote salamanders konden het niet zijn, het geluid was er alleen in de nacht en salamanders zijn dan niet actief. Gekko´s dan? Nahh… die maken niet dat lawaai met die kleine plakpootjes. Of ze moeten houten klompjes aan hebben gedaan….. Een beetje onderzoek en rondvragen gaf de oplossing: er zat waarschijnlijk een rat onder ons dak. En we moesten ook rekening houden dat er wel hier en daar muizen zouden zitten.
Dus kochten we voor de rat een val. We vonden zo´n echte klem zielig en wilden de rat vangen met een diervriendelijke kooi. We stelden ons voor dat we hem dan na de vangst weg zouden brengen, minimaal een kilometer verderop hadden we gelezen. De val in elkaar zetten was al een kunst op zich en ik denk dat de rat zich heeft dubbel gevouwen van het lachen toen hij zag wáár hij in moest kruipen voor een onnozel stukje kaas. Hoe braaf we de val ook elke avond plaatsten, hij bleef leeg en het gerommel boven ons bed werd luider en luider.
We kochten blokjes gif en E, de heer des huizes, plaatste deze tussen de zeer oude dakpannen, op plekken waarvan we dachten dat hij daar liep. De blokjes waren de dag er na vrijwel allemaal opgegeten, maar het gerommel en geschuif boven ons hoofd bleef. Het leek zelfs alsof we er in sommige nachten meer dan één hoorden… Dat ging ons te ver en dus kochten we na een week of twee toch maar drie stevige rattenklemmen. Afschuwelijk, maar ratten op en in je dak is ook geen optie. Ik hoef niet te vertellen wat ze allemaal kunnen aanrichten en overbrengen, toch?
Al binnen enkele dagen hadden we de eerste twee gevangen, beiden in één klap dood. Dit leek er meer op. Dit zou rust in de tent (op het dak) brengen. We moesten echter wel een lange adem hebben want we bleven na elke vangst het gerommel op het dak horen. In twee maanden tijd vingen we 16 (!!) exemplaren.
E, de heer des huizes, had tijdens het plaatsen van de gifblokjes gezien dat er veel gaten en ruimtes tussen en onder de dakpannen zaten. Hierdoor hadden de ratten een heel wegennet tot hun beschikking om over en onder het dak te lopen. De agenda kwam erbij om samen met vriend D dit probleem aan te pakken. Fijne verstopplekken voor de ratten werden ontmanteld, gaten dichtgesmeerd en doorgangen gevuld met soms tientallen centimeters oud blad werden schoongeveegd. Dát zal ze leren! En het werkte! Het is nu weer stil op het dak.
In huis zit een oude oven die we niet gebruiken maar wel zo willen laten zitten, omdat het ooit wél gebruikt is en mooi authentiek is. We hadden daar al een paar keer een muis in zien rennen. En..waar één muis is, zijn er vaak véél meer. Het zijn veldmuisjes, als ik de bouw en kleur zo zie. En om deze diertjes-van-het-platteland buiten de deur te houden hebben we de volgende oplossing bedacht:
Luna onze muizenvangster-in-spé. Nu 5 maanden oud. Weggegooid op straat, samen met haar broertjes en zusjes toen ze ongeveer 6 weken was en opgenomen in de enige dierenopvang op het eiland.
De jonge katjes mochten regelmatig los lopen in een ruimte waar ook honden waren. Hierdoor is ze ook niet bang voor Bas. Ze is enorm op ons gericht en is een lieve kroeldoos. Hoe gezellig is dat?
Vreemde snuiter
Dagelijks maken we een rondje door de tuin:
Even kijken hoe de kleine stekjes van de geraniums het doen. We hebben nu geraniums met knalrode, zachtroze, oranjeroze en fuchsiakleurige bloemen. Ze doen het allemaal goed. De twee basilicum planten staan in bloei: onopvallende bleekroze bloemetjes maar ze worden druk bezocht door de bijen. De omgewaaide en daarna tot 30 cm teruggesnoeide Lantana is al weer bijna een meter hoog en heeft weer volop oranje bloemen, ook hier vliegen bijen en dikke hommels af en aan. ´s Avonds laat en ´s nachts wordt deze plant bezocht door de kolibrievlinder en andere nachtelijke vliegers.
Op het stukje land wat een stukje lager naast ons huis ligt, pronkt de olijfboom met minuscuul kleine bloemetjes. De aardbeien zijn goed aangeslagen in het mengsel van aarde en paardenmest: elke dag hebben we verse aardbeien! Van de nog kleine sinaasappelboom plukte ik de afgelopen weken elke dag twee sinaasappels, nog warm van de middagzon. Verser en lekkerder kan niet! Nu de vruchten er af zijn, gaat hij in rust en kunnen over een paar weken de binnenste takken weghalen. Het zijn wilde takken met stekels en vreemd gevormd blad. De dit jaar aangeplante grapefruit is al minstens 30 cm gegroeid en ook de Flamboyant, die ons over een paar jaar schaduw moet bieden, heeft een flinke groeispurt gemaakt. Wat een weelde en wat een rijkdom, toch?
Dan valt mijn oog op een vreemde krul aan de rand van het blad van de Tamarillo. Ik buig, draai het blad voorzichtig een stukje om en zie een enorme rups:
Hij hangt hier op zijn kop. Met grote happen vreet hij aan het blad!
De rups in volle glorie, meer dan 10 centimeter lang.
Een wel heel grappig knalgeel staartje….
Dit is de rups van de doodshoofdvlinder. Een nachtvlinder die we eerder dit jaar al in de tuin gespot hadden. Hij is knalgroen met blauwige strepen en donkere stippen. Als waarschuwing maakt hij klakkende geluiden met zijn kaken. Kaken waar je voor op moet passen want de rups kan – in tegenstelling tot de vlinder – venijnig bijten.
Deze rups is écht een rupsje-nooit-genoeg: in één nacht kan hij een struik volledig kaal vreten. Ik knip voorzichtig het blad van de plant en met blad en al zoek ik een andere plek voor hem in de tuin. Ergens waar veel onkruid en Oost- Indische kers groeit en waar hij heerlijk ongestoord kan eten en een plek kan vinden om te verpoppen.
Gezichtsbedrog
Dit is niet een zonsopgang op een bewolkte herfstdag, maar de volle maan die net over de berg komt…
Je kon er bijna een boek bij lezen!
Het pakketjes verhaal – PostNL
Vaste lezers weten het vast nog wel, in mei gingen we na meer dan twee jaar, weer eens naar Nederland. Als je het bent vergeten of nieuw bent, hier kan je er alles van lezen. We gingen voor twee weken en zoals bijna iedereen die in het buitenland woont, kochten ook wij een aantal van die “speciale Hollandse” dingen om mee te nemen naar huis. Stroopwafels, Pottertjes, Kerrie en drop. Maar ook een aantal onderdelen voor de Land Rover die hier vrijwel niet te verkrijgen zijn en natuurlijk ging ik naar de lapjesmarkt en had een flink aantal meters stof ingeslagen om daar lekkere broeken en zomerse jurkjes van te maken.
En zoals bijna iedereen ook wel weet, was het natuurlijk veel te veel om gewoon mee te nemen op de terugreis. We reisden “light” met alleen een rugzakje, om de lange wachttijden te vermijden op de luchthavens. Maar, ook daarvoor hadden we een slimme oplossing: we maakten gedurende ons verblijf pakketjes, die we onszelf toestuurden. Leuk oms straks thuis uit te kijken naar de aan onszelf gestuurde pakjes. Na de voorpret van op reis gaan, hadden we straks ook nog napret: de pakjes die zouden aankomen. Nou, zo makkelijk we het bedachten, bleek het niet in werkelijkheid. Over de grote frustratie en de weinig behulpzame #PostNL kan je alles hier lezen.
Ik kan inmiddels vertellen dat er één pakket goed is aangekomen, nadat het dus eerst weer terug in Nederland was. Nieuwe verzendkosten van € 25,00 én een speciaal formulier er op en eindelijk, het pakket waarin veel kruiden en boeken zaten, kwam na bijna twee maanden bij ons aan.
Maar het verhaal is nog niet klaar, want er zijn nog twee pakketten onderweg!
Eén pakket, het eerste pakket wat wij verzonden uit een postagentschap in Muiderberg, is nooit meer teruggekomen in Nederland en is gewoon zoek. Gedurende alle reisperikelen zijn we van dit pakket de verzendcode kwijt en kan ik het online niet traceren. We hebben contact gezocht met #PostNL maar #PostNL kan (wil?) niet uitzoeken om welke verzendcode het gaat. Dit, terwijl wij vrij nauwkeurig kunnen vertellen op welke dag en tijdstip het pakket is aangeboden op het postkantoortje in Muiderberg. Belachelijk.
Hoe langer het duurt hoe nijdiger ik er nog van word. De inhoud? De onderdelen van de Land Rover, wat boeken, snoepgoed, mooie overhemden van E, de heer des huizes, spelletjes, voegenwit (ja, voegenwit want dat kan je hier niet krijgen) en kachelzwart (ja, kachelzwart want …idem). En, en dat vind ik nog het ergste van allemaal, een oude koektrommel uit mijn jeugd, die een lieve vriend opgeduikeld had op een rommelmarkt en speciaal voor mij had gekocht en bewaard.
Ik. baal. hiervan. En dan heb ik mij heel netjes uitgedrukt.
Het andere pakketje wat nog steeds niet is aangekomen, is (je raad het al) nog steeds onderweg. Inhoud: ik zou het niet eens meer precies weten. Boeken, kruiden, wat kleding en (ik hoop) een deel van de gekochte lappen stof. Het pakket is al tweemaal opnieuw opgestuurd. De eerste keer door ons. Al na een week of twee kwam het pakje terug bij de afzender (vrienden) die het opnieuw aangeboden hebben bij #PostNL. En natuurlijk opnieuw €25,00 verzendkosten. Ook toen kwam het weer terug.
Inmiddels waren wij er achter dat er een speciaal CN 23 formulier bij moest, aan de buitenkant van het pakje. Dus hup, wéér naar het postkantoor en hup wéér € 25,00 betalen. Echt, hier wordt je toch gek van? Klagen bij #PostNL? Gedaan. We kregen van beide keren de verzendkosten terug omdat we aan konden tonen dat dit pakketje niet afgeleverd was. Fijn. Maar daarmee heb ik nog niet mijn spullen. Terwijl het echt niet zo ingewikkeld is. Tsja, verder kunnen wij u niet helpen, mevrouw. We wensen u een fijne dag.
Dit bovenstaande pakketje is trouwens opnieuw op 5 oktober op de post gegaan…..
We schrijven inmiddels 5 november en nog steeds hebben we niets ontvangen. Ja, dit pakketje heeft een track & trace code en wordt daardoor door ons ernstig in de gaten gehouden (soms meerdere keren per dag…) maar het is er nog steeds niet. Elke paar dagen lees ik een melding dat het op een logistieke afdeling staat. Ook nu is geduld een schone zaak.
Maar dat geduld begint aardig op te raken. We zijn 5 maanden verder en van de 3 pakketjes heb ik er ééntje ontvangen.
Voor diegene die op dit moment denken “Dit is te gek voor woorden, de Canarische Eilanden is toch Spanje en dus Europa?!” heb ik een nieuwtje:
“De Canarische Eilanden zijn een eilandengroep in de Atlantische Oceaan en vormen een autonome regio van Spanje. Als een “ultraperifeer gebied” van de EU maken de eilanden deel uit van het eurogebied, ook al behoren zij in geografische zin niet tot Europa”
“Komt u bijvoorbeeld van de Canarische Eilanden? Dan komt u voor de Douane uit een niet-EU-land.”
(bron: Belastingdienst)
Ik ben door al dit gedoe weer wat wijzer: wij wonen niet in Europa. Pakjes en brieven verzenden naar de Canarische Eilanden is dus een heel ander verhaal dan iets versturen binnen Europa. #PostNL die zelfs op de track & trace pagina vermeld (nadat ik de code heb ingevoerd) dat het binnen 5 -7 dagen afgeleverd zal worden, heeft totaal geen idee en mag zichzelf en zijn loketmedewerkers gaan bijscholen. En de website aanpassen. En de klantenservice updaten.
Het blijft leuk om post en lieve pakketjes te ontvangen uit Nederland, want de verrassing van een pakje of post rond de feestdagen, een verjaardag of zomaar tussendoor is groot en hartverwarmend. Maar via #PostNL is het niet echt betrouwbaar. Misschien een ander extra formulier erbij? Een andere verzendmethode of een totaal andere leverancier?
Wie weet hoe het wel moet: schrijf je oplossing of opmerking via het reactie formulier. Ik ben heel benieuwd!
Dat wist ik al…
Lezers die mij langer kennen, weten dat ik graag brei. Als kind keek ik gebiologeerd naar mijn oma, die met vlugge handen “gaatjes-kniekousen” breide en dat bijna zónder kijken kon. En dan ook nog met zóveel naalden…..
Oma breide de kniekousen vrijwel altijd met crèmekleurig garen, soms in het donkerblauw en (in mijn herinnering) altijd met hetzelfde gaatjespatroon. Aan de bovenkant vlak onder de knie zat een “muizentandje”. Een mooie afwerking waarin heel handig het elastiek geregen kon worden. Maar oh… wat knelde die rand van de kniekous na de eerste keer wassen! En dan die jeuk daarvan….!
Het ritmische getik van de naalden, de magie van de draad die veranderde in een sok, een trui of een vest, het intrigeerde me. Ik vroeg mijn oma om het me te leren. En dat deed ze. Met van die lange, ouderwetse naalden van wel 35 cm lang, die je onder je arm moest houden, iets wat mij niet goed lukte. En dan was ik ook nog eens linkshandig. Maar oma was geduldig en ik vastberaden. Ik moest en zou het leren. Want wat is nou mooier om van zo´n simpel draadje iets te maken?
Dat is ondertussen al een half mensenleven geleden en wat ben ik blij dat ik kan breien. Want wat blijkt?
Breien is gezond voor je!
Kathryn Vercillo, Masters in Psychologie en expert in therapeutische ambachten, bestudeerde wat de effecten van breien zijn op de mens. Nou… allereerst is breien, als je het een beetje onder de knie hebt, heel ontspannend, ook al vraagt het een behoorlijke dosis concentratie (“insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden, insteken omslaan, doorhalen….), Maar omdat je je dáárop concentreert, verminderd in je hoofd angst, piekeren en/of stress. En dan slaap je beter.
Ook belangrijk: door te breien zet je je handen én je hersenen aan het werk. Hierdoor train je de fijne motoriek en leren je hersenen op een verfijndere manier te werken en het verbetert de hand-oog coördinatie. Deze werkzaamheden van je hersenen lijken sommige symptomen van veroudering te vertragen. En… al breiend blijk je serotonine aan te maken, een natuurlijk antidepressivum.
En wat dacht je van het zelfvoldane gevoel als je project klaar is? Ook al heb je er hier en daar op lopen zwoegen, het onder luid gemopper uitgehaald en/of daarna een ander patroon gezocht “wat wél klopt” ;-). Het uiteindelijke resultaat van je brei-inspanning geeft je zo´n goed gevoel!
Kathryn Vercillo schreef er een boek over: Crochet Saved My Life.
Nou, dát hoef ik niet meer te lezen. Ik kende de goede eigenschappen van het breien al.
Indrukwekkend
Het is herfst. En met vlagen voelen wij dat ook hier, al gaat de temperatuur hier lang niet zover naar beneden als in Nederland. Je voelt het in de lucht, er zit “een frisje” in de wind, het voelt wat vochtiger en de bladeren van de wijnranken verkleuren van diepgroen naar geel, oranje en bruin. Veel zal hier echter groen blijven of zelfs groener worden, omdat we in de herfst meer kans op (de zo gewenste) regen hebben.
Herfst én winter is hier (in het hoger gelegen bergachtige gebied) zoiets als een koel voorjaar in Nederland: regelmatig een bui, temperaturen die ´s nachts rond de 15 graden zijn en overdag de 20 graden aantikken. Tijd om wat meer binnen door te brengen, tijd voor de boekenkast, muziek, spannende films, documentaires en mooie series. We keken bijvoorbeeld al After Life. En tevoren had ik geen idee wat ik er van moest verwachten. De hele serie heeft diepe indruk op mij gemaakt.
‘There are angels’. Een prachtig fragment van de serie ‘After life’.
Een indrukwekkende aanrader die onder je huid kruipt.