Zij van dat Eiland

Naar de haven, de overtocht naar het grote buureiland, de bustocht naar het vliegveld….alles ging heel voorspoedig. Het is ook wel heel lekker om alleen met een rugzak te reizen! Met vertraging – wat weer een beetje ingehaald werd door wind in de rug – kwamen we midden in de nacht aan in een koud Nederland. Het hotel was dicht in de buurt, dus lekker snel onderuit na een relaxte reisdag.

Voorpret: we hadden een heel lijstje in ons hoofd gemaakt wat we wilden eten en dat was best al een heel lijstje geworden. Nee, we missen niets op het eiland maar een lekker broodje filet americain of ossenworst kent men niet en alleen al eraan denken, deed ons watertanden. Dus húp, op pad om die broodjes te scoren! Dan konden we dat alvast afstrepen 😉

We hadden drie dagen een huisje op een park in het Amsterdamse bos geboekt, waar we ´s middags terecht konden. Een vriendelijke vrouw begroette ons bij de receptie en vertelde ons waar onze hut was. Ze bedoelde vast huisje, dacht ik nog naïef. Daarna volgde de sleutel, én twee douchemuntjes. Twee douchemuntjes…?

Het is geen groot park en al snel stonden we voor het geboekte huisje, wat dus écht een soort hut bleek. Een trekkershut met een smalle houten vlonder er voor (het “terras”), binnen stond een eethoekje (een klein houten tafeltje met twee klapstoeltjes) en twee smalle bedden, aan elke kant van de lange wand één. Geen toilet, geen douche – daar waren de muntjes voor. We kregen er bijna de slappe lach van maar dit was ons iets te spartaans. Leuk en ludiek voor fietsers of wandelaars op doorreis, maar niet voor ons.

Terug naar de mevrouw van de receptie. Ze kreeg de vraag voor een upgrade wel vaker van mensen die via internet een huisje boekten, het was geen probleem. Tien minuten later stonden we voor een ander huisje met een klein keukentje, aparte slaapkamer én een fijne badkamer. Hier houden we het wel drie nachten uit!

Bas is een dag eerder al vertrokken naar zijn logeeradres en twee dagen voor de reisdag hebben we alle reisdocumenten afgedrukt, inclusief de appartementjes en hotelboekingen. Noem het truttig, oubollig of suf…. Ook al zijn we geen digibeten, het werkt voor ons heel lekker als we de hele papierbende in handen hebben, in een mapje doen en bij de rugzak leggen. Dan is het afgevinkt en dat geeft rust.

En dan, als alles ‘ongeveer’ een plekje heeft gekregen in ons nieuwe huis, is de kogel door de kerk: we gaan er even tussenuit. Even ademhalen, bijkomen en opladen. En nee, dat gaat niet lukken als we thuis blijven want daar zijn nog teveel klusjes te doen. Ook leuk, maar dan blijf je bezig en dan komen we nog niet tot rust.

Veel tuinzaken schuiven we al door naar de herfst, omdat de temperaturen nu flink stijgen: 20 graden in de nacht en 25 overdag. Dan is het vragen om moeilijkheden als we nu nieuwe plantjes gaan poten, en snoeien is eigenlijk ook al niet meer gewenst.

Dat doorschuiven scheelt dan wel, maar er blijft nog genoeg over op het ‘to do’ lijstje en een ieder die weleens verhuisd is, weet wat ik bedoel. Hier en daar nog wat ophangen, snoertjes wegwerken, het buiten houtwerk in fases schuren en lakken, gordijnen zomen, het bewateringssysteem voor de tuin aanpassen…. Ik denk dat het lijstje nooit leeg raakt met een eigen huis, er is altijd wel wat.

We vinden het eigenlijk alleen maar leuk want dan wordt ons huisje steeds mooier! We wonen – zeggen we steeds tegen elkaar – in een paradijsje: in de winter is het nooit kouder dan 15 graden, we hebben mooie zomers van 25+ graden en de zee is niet ver van ons vandaan. Eigenlijk hebben we elke dag wel even een vakantiegevoel.

En toch gaan we nu op pad. We gaan naar Nederland! Familie en vrienden die we sinds 2019 niet meer gezien hebben, borrelen, bijpraten, verjaardagen inhalen en een “pasgeboren” kleinkind wat inmiddels al kan lopen eindelijk in het echt zien. Covid was een grote spelbreker, al prijzen we ons gelukkig dat de techniek zoals videobellen ons toch op een bepaalde manier dichter bij elkaar bracht.

Maar nu gaat het dus gebeuren! We reizen ‘light’ met allebei een kleine rugzak en het was niet eens heel lastig om daar alles in kwijt te kunnen. Heel netjes schreef ik vanmiddag op een vel papier dat de winkel twee weken dicht zou zijn en plakte het op de deur. Vreemd hoor, dit deden we nog niet eerder, zo lang dicht.

Bas gaat niet mee maar we hebben voor hem een prima logeeradres gevonden bij een geitenboerderij. Het ligt in een buitengebied, niet ver van de vuurtoren vandaan en met een groot gebied waar hij kan rennen en spelen.

Bas vindt alles best, als ‘ie maar gezelschap heeft en regelmatig lekker gekroeld wordt. Nou, dat zit daar wel snor, één van de honden van de geitenboer was niet meer bij hem weg te slaan, ze bléven spelen!

Onderstaand filmpje is van een paar jaar geleden maar blijft zó leuk! Onze Bas…

Zó ontbijten…. daar zijn toch geen woorden voor?

Alles wordt duurder, lees ik. Ook hier merken we dat de grondstoffen duurder zijn. Buitenshuis kost een cortado (zoals op de foto) nu €1,10 en een gewone koffie met melk € 1,40. Voor beide koffietjes een prijsverhoging van € 0,30. Best flink, al blijven het voor Nederland ongekende prijzen.

Thuis bij elkaar op de koffie gaan (met een koekje erbij..) is onbekend. Je spreekt hier af op een terrasje voor koffie of een biertje en eventueel later nog een hapje. Het sociale leven is buitenshuis, thuis is vooral thuis, voor jezelf.

Een Senseo apparaat in de keuken is hier redelijk onbekend, een Nespresso is ongekende luxe en de koffiecups daarvan zijn flink aan de prijs. Zo’n ouderwets koffiezetapparaat met filters? Sporadisch. De vertrouwde percolator staat hier in vrijwel ieder huis en doet prima dienst.

Na vele pogingen weet ik inmiddels hoe je met zo´n percolator een heerlijke koffie kan maken. Alles valt of staat met goede koffie. Ik gebruik Marcilla Café. Het logo op het pak lijkt wel op het logo van Douwe Egberts, vind je niet? En ja hoor, op het pak ontdekte ik al snel dat het inderdaad gewoon dezelfde fabriek is. Het enige wat eraan ontbreekt, zijn de punten die je kunt uitknippen en sparen 🙂

Vanmorgen las ik een artikel over een een schapenhouder in Nederland, die zijn wol aan de straatstenen niet kwijt kan. Er is geen interesse in Nederland voor in dit prachtige, pure product. Je denkt misschien bij wol aan de kriebelige zelfgebreide sokken van oma van vroeger, maar wol is veel meer dan dat! Wol is namelijk heel slijtvast. Wist je dat een wolvezel maar liefst duizenden keer gebogen kan worden zonder te breken? Dat er ook in Nederland schapen lopen waarvan de wol allang niet meer prikt en daar heel mooie kledingstukken van kunnen worden gemaakt? Dat wol heel goed gebruikt kan worden voor isolatiemateriaal in huizen? Dat wol waterafstotend én brandvertragend is?

Pre-corona werd de wol nog wel opgekocht door China lees ik tot mijn verbijstering, waar het verwerkt werd. Bedenk je eens in, naar China! En dat, terwijl dat schaapje gewoon bij jou in de buurt in een weiland staat te rommelen! Is dit echt nodig? Waarom kan dit niet in Europa verwerkt worden tot mooie en slijtvaste producten, puur natuur en uit de eigen regio.

De schapenboer in het artikel vertelt dat hij per jaar ca. 1500 kilo wol heeft, die niemand wil hebben en dat het nu al voorkomt dat wol vernietigd wordt. Hoe raar is dat!?

Vachten van de Texelaar en de Swifter zijn relatief zacht en heerlijk eenvoudig om te spinnen – en nee, spinnen is niet truttig!! Mijn spinnewiel is mee verhuisd en in het koele seizoen probeer ik altijd weer wat te spinnen. Je leert het vrij snel en is heel rustgevend en meditatief. Dat spaart weer kosten van een yoga abonnement. Spinnen met een “verse” vacht is heel goed tegen droge handen: de lanoline in de vacht is heel verzorgend voor je huid en zit gratis in de vacht. Dat scheelt weer handcrème! Als je het spinnen eenmaal in de vingers hebt, kan je je vanzelf wagen aan andere vachtjes die nog zachter zijn en waar je probleemloos een fijne trui of shawl van kan (laten) breien. En dat scheelt weer stookkosten voor aanstaande winter.

Schilderen doe ik alleen als ik écht tijd heb. Zoals in de zomermaanden. Het toeristenseizoen (hoogseizoen) loopt hier van oktober tot april, daarna wordt het rustiger. Dan is het tijd om de voorraad aan te vullen en uit te breiden en ideeën uit te werken die al langer in mijn hoofd broeden.

Dan kan ik vrij schilderen, zoals dit vogeltje wat ik in 2017 maakte. Het idee zat al een poosje in mijn hoofd. En ik wilde het ergens op de muur hebben. De muren in de huizen hier zijn vrijwel altijd gestuukt en wit geschilderd. Zo saai!!

Dus ging ik met tubetjes acrylverf aan de slag boven een van de onbewerkt houten kozijnen in de gang. Het resultaat is subtiel, ca. 8 cm groot en neergestreken op het deurkozijn vlak naast de buitendeur. Hij heeft zijn oog laten vallen op een paar kleine vliegjes…

Het hele huis moest leeg en schoon toen we vertrokken, maar ik heb dit kleine grapje laten zitten….