Tag: La Gomera

Koude dagen

Op het vasteland van Spanje werd afgelopen week sneeuw verwacht en in dit weekend, het laatste weekend van januari, sneeuwde het zelfs op Mallorca! En ook wij, nóg een stukje zuidelijker, hebben te maken met een koude periode. De temperatuur komt overdag nét op de 17/18 graden en in de avond en nacht zakt het zelfs tot 14 graden. Daarbij staat een koude wind. Voor Canarische begrippen is dit écht koud – helemaal als het zonnetje niet door de zware bewolking heen komt. Langebroekenweer dus, met sokken, een vest en een dekentje voor op de bank.

Door de zware bewolking valt er regelmatig een bui, waardoor we het buiten in de tuin werken maar even laten zitten. De jonge plantjes in de nieuwe moestuin staan te bibberen en het gezaaide goed zoals de prachtige bonen zijn nog niet zichtbaar. We blijven lekker binnen en met muziek, een filmpje of een boek vermaken we ons prima.

Ondertussen zet ik draadjesvlees op en maak ik later op de dag een grote pan stevig gevulde soep, voor twee dagen nasi en bak ik een cake. Zo wordt de vrije dag toch nog best gevuld!

En als afsluiter nog wat mooie kleine plaatjes schilderen. Wat wil een mens nog meer….. 🙂

 

 

 

 

Een Romeria

Na drie jaar was het eindelijk zover en was er weer een Romeria. In 2019 was het de laatste keer dat het gevierd werd, in 2020, 2021 en 2022 werd het omwille van de Corona-perikelen niet georganiseerd.

Een Romeria is een Rooms-Katholiek hoogtepunt ter ere van de patroonheilige (beschermheilige) van een stad of een streek. In dit geval is het de patroonheilige van waar wij wonen, San Sebastian de la Gomera. De patroonheilige heet – heel toepasselijk – San Sebastian. Deze heilige staat het hele jaar in een klein kapelletje. Een paar dagen ná Driekoningen wordt San Sebastian onder veel belangstelling uit zijn kleine kapelletje gehaald en krijgt hij een plek in de grote kerk, een stukje verderop. In de daarop volgende dagen zijn er kerkdiensten en feestelijkheden alom, met als hoogtepunt de Romeria op zaterdag. Veel inwoners halen hun traditionele kleding tevoorschijn.  Ze verzamelen zich buiten de stad en trekken in een feestelijke tocht met gezang, dans en muziek naar het centrum, naar het grote plein. Daar zullen ze met elkaar eten en drinken, zingen en dansen. Na drie jaar stilte gonsde het al vroeg in de stad er hing er iets bruisends in de lucht. Een feestelijk gevoel. Eindelijk … het mág weer!

Hieronder – vooral in veel foto´s – een indruk van dit feest.

 

Eerst gaat de heilige vanuit de kleine kapel naar de grote kerk

 

Dan wordt hij onder grote belangstelling en natuurlijk tijdens een mis, in de grote kerk gezet.

De traditionele kleding van de vrouwen. Helderblauwe schorten en gele details. De derde vrouw van rechts is in de afgelopen week verkozen tot “mis” van deze Romeria.

 

De stoet gaat maar langzaam. Links zie je een winkelwagentje, bedekt met kleden en versieringen. Hierin zitten flesjes drinken en wat te eten tijdens de tocht.

 

Passie en toewijding

 

Veel traditionele muziekinstrumenten. Zie rechts op de foto: botjes aan een halsketting.

 

Beter om in de schaduw te wachten. De man met de rode sjerp draagt een algemeen kostuum, de andere (met de wollen slobsokken) draagt het traditionele kostuum van het eiland.

 

Zo ook hier. Deze vrouw draagt algemene traditionele kleding. Het korenblauw met wit (een paar foto´s hierboven) is de kleding van het eiland.

 

Men is trots op de tradities en leert de kinderen al vroeg de muziekinstrumenten te bespelen. De vrouw heeft een grote schelp aan haar hals, waarmee ze een toeterend geluid kunnen maken.

 

Jonge meiden in klederdracht. Ze delen met veel enthousiasme kleine hapjes uit aan de toeschouwers.

 

De tafels werden al vroeg klaar gezet. er liepen al toeristen rond die verwonderd rondkeken. Het waren meer dan 80 tafels voor ruim 1000 mensen die meeliepen in de stoet.

 

… maar eerst nog fijn een stukje muziek. De blijdschap is van het gezicht af te lezen.

 

 

 

Bijzonder

Vandaag werk ik vanuit huis aan kerstkaarten.

Bijzonder, blessed, bevoorrecht….
Als je zó mag werken. Daar heb je er toch geen woorden voor?!

Het kwam toch nog (gedeeltelijk) goed

Het pakketjesverhaal is lang en ik heb er genoeg over geschreven. Ik was er echt klaar mee. Maar vorige week kwam er een melding dat er iets bij de post lag, wat niet in de postbus paste. Dus ging ik langs en zag ik tot mijn verbazing een pakket! Het pakket wat vanuit Nederland op 5 oktober op de post is gegaan met CN 23 formulier is eindelijk aangekomen! Het duurde “maar” zes weken…..

Ik ging opgetogen met het pakket naar de winkel om het snel-snel open te maken. Nieuwsgierig, want na 5 maanden was ik een beetje kwijt wat ook alweer in welk pakket zat. Ik was súperblij toen uit dit pakket de oude koektrommel tevoorschijn kwam! Dus Henny, de door jou op een rommelmarkt gevonden koektrommel die ik zó graag wilde, is eindelijk op de plek van bestemming! Dank je wel!!

We hadden er ook twee pakken hagelslag en vlokken in gedaan. Een pakket naar onszelf te sturen was “een dingetje”, maar dat vergaten we een beetje toen er een zachte witte boterham met roomboter en vlokken op ons bordje lag. Wat is dát lekker!

 

 

Denkend aan Holland

Denkend aan Holland
zie ik brede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan..

Nou, bij ons niet! Als wij aan Holland denken, komen er heel andere beelden boven. Bij ons staat “denkend aan Holland” toch vaak in het teken van etenswaren en zoetigheid die hier op geen enkele manier te krijgen zijn.

 

Drie keer warm

In één keer was het hier herfst. Hadden we vorige week nog dagen van 27 en 28 graden, opeens is het weer omgeslagen en hebben we stevige wind en temperaturen rond de 20 graden. In de avond en nacht zakt het zelfs af naar 17 graden. En dat is best koud kan ik je vertellen! Dus keken we de afgelopen dagen al een paar keer naar het kleine kacheltje wat in het huis staat: zullen we die maar eens aansteken in de avond, om de kou uit huis te jagen? We hebben nog wat hout liggen wat er al in kan.

In de tuin hebben we de afgelopen maanden veel gesnoeid. De Bougainvillea en de Oleander moesten er aan geloven en daar hebben we aardig wat hout van kunnen stapelen om te laten drogen. Ook vandaag heeft E, de man des huizes, weer drie grote struiken te grazen genomen. Ze zijn tot enkelhoogte afgezaagd! Hij kreeg het er warm van.. Het was echt een enorme klus. Vanaf het openbare pad is ons huisje opeens grotendeels te zien en wij kunnen vanaf de zijkant van ons huis heel ver de bergen in kijken.

Al dit snoei- en zaagwerk geeft ook aardig wat hout voor in de kachel. En dat is een fijn idee op dagen zoals deze. Sommige takken zijn nog groot en heb ik al in stukken gezaagd. Maar er lag ook nog ander hout, wat al veel droger is. En we hebben een bijl. Nog nooit met een bijl gewerkt, maar al doende leert men, toch? Aan het eind van de ochtend ligt er een aardig stapeltje hout. Ik heb het er warm van! Daar gaan we maar eens proberen de kachel mee aan te maken.

Maar een fikkie stoken in een kachel is een kunstje, wat we nog niet onder de knie hebben. Houtjes stapelen, lucifer erbij, een kamer vol met rook en een vuurtje wat niet echt wil dóór branden. We krijgen het er warm van. Dat dan weer wel.

Zó zag het er nog niet uit!

 

Hoe gezellig is dat…

We wonen op het platteland. Daar zijn we inmiddels wel achter. Schapen in het dal, geiten die tegen de bergwand klauteren en om ons heen kleine landjes waar op dit moment opnieuw gezaaid, gepoot en gewied wordt. Het landelijke leven. Overal zien we bijenkasten, vlinders (bijvoorbeeld de Monarchvlinder) en allerlei ander klein grut. Groenten en fruit in overvloed – soms overrijp aan de takken – snoeiafval en composthopen trekt echter ook minder leuke dieren aan, namelijk muizen en ratten.

Ons huis werd tot dit jaar niet continue bewoond. Ongeveer drie tot vier keer per jaar blies de oceaanwind een paar weken door de wijd openstaande deuren en ramen. De rest van het jaar zat het huis potdicht. Als de bewoners er waren werd door het relatief korte verblijf het snoeiwerk en ander kluswerk voornamelijk “voor het oog” gedaan. De eigenaren waren al op leeftijd en je wilt ook niet elke dag aan het klussen zijn als je in je vakantiewoning bent. Heel begrijpelijk. Maar daardoor werden zaken weleens gelaten voor wat het was en hadden muizen en ratten vrij spel op het moment dat het huis niet bewoond werd.

Zo hoorden wij al wéken op of in het dak boven ons bed gerommel, getrippel en geschuif. De grote salamanders konden het niet zijn, het geluid was er alleen in de nacht en salamanders zijn dan niet actief. Gekko´s dan? Nahh… die maken niet dat lawaai met die kleine plakpootjes. Of ze moeten houten klompjes aan hebben gedaan….. Een beetje onderzoek en rondvragen gaf de oplossing: er zat waarschijnlijk een rat onder ons dak. En we moesten ook rekening houden dat er wel hier en daar muizen zouden zitten.

Dus kochten we voor de rat een val. We vonden zo´n echte klem zielig en wilden de rat vangen met een diervriendelijke kooi. We stelden ons voor dat we hem dan na de vangst weg zouden brengen, minimaal een kilometer verderop hadden we gelezen. De val in elkaar zetten was al een kunst op zich en ik denk dat de rat zich heeft dubbel gevouwen van het lachen toen hij zag wáár hij in moest kruipen voor een onnozel stukje kaas. Hoe braaf we de val ook elke avond plaatsten, hij bleef leeg en het gerommel boven ons bed werd luider en luider.

We kochten blokjes gif en E, de heer des huizes, plaatste deze tussen de zeer oude dakpannen, op plekken waarvan we dachten dat hij daar liep. De blokjes waren de dag er na vrijwel allemaal opgegeten, maar het gerommel en geschuif boven ons hoofd bleef. Het leek zelfs alsof we er in sommige nachten meer dan één hoorden… Dat ging ons te ver en dus kochten we na een week of twee toch maar drie stevige rattenklemmen. Afschuwelijk, maar ratten op en in je dak is ook geen optie. Ik hoef niet te vertellen wat ze allemaal kunnen aanrichten en overbrengen, toch?

Al binnen enkele dagen hadden we de eerste twee gevangen, beiden in één klap dood. Dit leek er meer op. Dit zou rust in de tent (op het dak) brengen. We moesten echter wel een lange adem hebben want we bleven na elke vangst het gerommel op het dak horen. In twee maanden tijd vingen we 16 (!!) exemplaren.

E, de heer des huizes, had tijdens het plaatsen van de gifblokjes gezien dat er veel gaten en ruimtes tussen en onder de dakpannen zaten. Hierdoor hadden de ratten een heel wegennet tot hun beschikking om over en onder het dak te lopen. De agenda kwam erbij om samen met vriend D dit probleem aan te pakken. Fijne verstopplekken voor de ratten werden ontmanteld, gaten dichtgesmeerd en doorgangen gevuld met soms tientallen centimeters oud blad werden schoongeveegd. Dát zal ze leren! En het werkte! Het is nu weer stil op het dak.

In huis zit een oude oven die we niet gebruiken maar wel zo willen laten zitten, omdat het ooit wél gebruikt is en mooi authentiek is. We hadden daar al een paar keer een muis in zien rennen. En..waar één muis is, zijn er vaak véél meer. Het zijn veldmuisjes, als ik de bouw en kleur zo zie. En om deze diertjes-van-het-platteland buiten de deur te houden hebben we de volgende oplossing bedacht:

Luna onze muizenvangster-in-spé. Nu 5 maanden oud. Weggegooid op straat, samen met haar broertjes en zusjes toen ze ongeveer 6 weken was en opgenomen in de enige dierenopvang op het eiland.

 

De jonge katjes mochten regelmatig los lopen in een ruimte waar ook honden waren. Hierdoor is ze ook niet bang voor Bas. Ze is enorm op ons gericht en is een lieve kroeldoos. Hoe gezellig is dat?